Αλήθεια, πόσο δύσκολη  Πόσο πονά Πανανθρώπινη  η  πνοή

στη γη με το καφέ χώμα στη γη με το κόκκινο χώμα.                                                           Περπατώ αιώνες  για να σε μάθω λίγο.

Και πάλι λίγο ακόμα θέλω να σε μάθω για να μάθω πως δε σε ξέρω .

Παρά που ελάχιστα ακούμπησα στην αύρα σου μόλις κατάλαβα που να σε ψάξω.

Στη γη στον ουρανό μέσα μου στην ιδέα μου.

Κάτω από του πλάτανου τα πλατιά φύλλα πράσινα ή και καφετιά

στην πλατεία δροσερά οι ώρες περνούν στο διάβα του ήλιου.

Γνώση και Αλήθεια κεντά υφάδι εναλλάξ τον αργαλειό,  με τις βελονιές της.

Γυναίκα με γυναίκεια βήματα θηλυκά, απλώνουν σε κύκλους ομόκεντρους αχανείς προς το σύμπαν τα μυστικά της.

Τις πείρας οι δονήσεις σείουν τις δομές της σκέψης.

αντιφέγγουν  πρωτόγνωρα σχήματα και όνειρα,

που ξυπνούν στου πρώτου πρωινού απαλού του ανέμου φυσήματος κύμα,

να χαϊδεύει το γυμνό λαιμό και τα υπέροχα μαλλιά.  

Περνά αυτή σιγά και αργά  πλατιά σε εργάτες δουλευτές κουρασμένους

Μπαλωμένους σκυφτά ριγμένους στο μάζεμα της ελιάς του καπνού του ρυζιού.

Σκύφτακες  που μάθανε να στέκουν στη ζωή σκυφτοί.

Υφάδι χρυσοκεντημένο πολύχρωμο με την φαντασία της θάλασσας

του βυθού του απέραντου, των πουλιών το κελάηδημα

με τα χρώματα των λουλουδιών.