?wmode=transparent" frameborder="0" allowfullscreen>

Ήθελα να ξημερώσει, ήθελα φως για να βλέπω το μικρό χελιδόνι,

πάνω στο χιόνι, στου ποταμού τα τρεχούμενα νερά.

Νύχτα. Το κίτρινο φεγγαράκι άπλωνε το σεντόνι του πάνω στη φύση.

Εκεί κρυμμένο από του φεγγαριού τη χλομάδα.

Μόνο στο παγερό αέρα. Λευκή φιγούρα δίπλα στο άγαλμα.

Το αρχαίο μάρμαρο, στολισμένο με πολύτιμα πετράδια,

σταματημένο  στο διάβα του δευτερόλεπτου.

Άφησε τα άλλα χελιδόνια για το ταξίδι τους στην Αφρική.

Εκεί θυσίασε κάτι, το χρόνο που ποιά δεν έχει.

Και αυτό του ζήταγε να πάει τα πετράδια του στα πεινασμένα παιδιά.

Κοίταγε το χιόνι που χόρευε μαλακά τις άσπρες τελίτσες

που ανεβοκατέβαιναν στην αγκαλιά του χειμώνα.

Απέραντη η λευκή παγωνιά, και η ζωή, σάβανο ζεστό για τη θυσία.

Το κοκαλωμένο κορμί του, μαρμάρινο άγαλμα χελιδονιού, δίπλα στο αρχαίο,

στολίζει την κίτρινη παγωμένη νύχτα που αστράφτει σα διαμάντι.