Καθαρά τα σύννεφα μέσα στα άσπρα τους πουκάμισα

που φέρνανε κοσμοχαλασιά  και την αντάρα,

 τα βορεινά μαντάτα.

Τα κρύα που μαυρίζανε τη διάθεση.

Έρχονται και μπερδεύονται μέσα μας τα χρώματα τους  κατά την ποιότητά  της βροχής μας

μηνός  Αυγούστου ας πούμε μπόρα, με χαλάζι ,με όξυνα πρόσθετα ανάλογα από πόσο

μακριά μας έρχονται οι αέρηδες που μας τα στέλνουν από ποια κατεύθυνση έρχονται.

Ζούμε στο τέλος του κόσμου απόψε ποιος ξέρει πόσους αιώνες μπορεί να διαρκέσει η

νύκτα.

Να που τα αστέρια δε φέγγουν οι μουσικές δεν ακούγονται οι νότες σβήνονται στο

πεντάγραμμο και αλητεύουν αμολητές χορεύοντας στον αέρα .  

Γεμίζουν τα πικραμένα δάκρια  σα φουσκωμένα ζαχαρωτά και είναι πολλά,

ποτίζουν δυστυχία τα χώματα τη θάλασσα κουβαλούν όλα τα είδη της μόλυνσης μα η βρόμα

γεμίζει τους αρμούς του κόσμου.

Τις καρδιές με ένα ίσως και πολλά παράπονα για τη μηδαμινή έως αδύνατη ανταπόκριση.

Απομόνωση που γεμίζει το συνονθύλευμα των αισθημάτων μας πίκρα μίσος απογοήτευση.

Ζούμε τη νύκτα που δεν αφήνει τις ώρες να ανθήσουν οι αρμοί του κόσμου μας τρίζουν

διαπεραστικά κακόηχα ανατριχιαστικά με τα βαριά του βήματα πλησιάζει τα μέλη του και τα

καταστρέφει ένα ένα .

Καταπράσινα τα λιβάδια στολισμένα με κόκκινες κατακόκκινες παπαρούνες και πάνω τους

περπάταγες εσύ. Σε κάθε βήμα ψίλωνες λιγουλάκι μα το βλέμμα σου φωτίζονταν και φώτιζε

από αυτήν την πλάση καθώς αντανακλούνταν το άλικο.

Ψίλωνες από τα χαμόγελα των λουλουδιών των πράσινων φύλλων από το ζουζούνισμα της

μέλισσας  το πέταγμα της πεταλούδας το τρέξιμο του μέρμηγκα.

Μιας και όλα αυτά δεν υπόκεινται σε κοινωνικές σχέσεις και συμβάσεις .

Από τη βρώμα μας κάποια πληγώνονται από τα όξυνα χαρακτηριστικά της τα δάκρια

λασπώνουν τον τόπο .

Έτσι μακριά μέσα στην πληγωμένη φύση καθαρίζει το βλέμμα ελαφρώνει η καρδιά δείχνει

ποιο δρόμο φέρνει ο κύκλος του χρόνου ξανά σα μοίρα της ανθρωπότητας