Κράτησα την πνοή μου να μη ξυπνήσω τα μικρά ζαχαρωτά.

Στις μορφές και τα σχήματα που υπήρχαν,

κι άλλα πολλά άλλα πράσινα τουρκουάζ κρεμ.

Η όψη τους λιμπιστική.

Η προδιάθεση να τα προστατεύεις προφανής.

Η ομορφιά τους απαράμιλλη έτσι όπως και στα κατακόκκινα τριαντάφυλλα του κήπου.

Τι είναι αυτό που δημιουργεί αυτό το αίσθημα προστασίας ;

Ποιας απώλειας ακριβώς ο φόβος μου κυκλώνει τα συναισθήματα;

Τι μου ξυπνά αυτές τις ιδιαιτέρες έννοιες;

Ο θαυμασμός του ωραίου η προστασία του ανεπανάληπτου.

Γίνεται απόκτημα της παγκόσμιας ομορφιάς,

 αυτής που μπορεί να νιώσει ο καθένας με την πρώτη ματιά,

 να σκλαβωθεί απ αυτήν, δέσμιος της,

να κρατήσει την πνοή του

μπροστά στον αβάσταχτο φόβο της απώλειας.