Μέσα σ’απύθμενες σιωπές
σε ξένες, μαύρες Κυριακές…
εκεί σε βρήκα.

Και σε απρόσμενες ακτές
με ύμνους και με προσευχές,
σαν ναυάγιο μπήκα.

Παγίδα όμως η ζωή
και λύτρωση είναι η φυγή,
το μέλλον σκοτωμένο.

Μία ανάμνηση κενή
μία ακόμα χαραυγή,
και τ’όνειρο χαμένο…

.............................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας