Στης λίμνης τα θολά νερά
στο αφρισμένο κύμα,
νησί μικρό ‘ναι η καρδιά
ο λόγος μου σαν ποίμα.

Στη σκέψη της παλιάς ζωής
στη χαραυγή της νέας,
στο τέλος μιας αναπνοής
μίας στιγμής λαθραίας.

Στους ήχους πάνω της καρδιάς
και στις ψυχής τις νότες,
σε μονοπάτια λησμονιάς
του ονείρου αιμοδότες.

Υπάρχω ακόμα…
.....................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας