Βουβή του κόσμου ιαχή,
σαπίζει σ’άδειο πλάνο.
Ψέμα προσφέρει ο αμαρτωλός,
τροφή στον τσαρλατάνο.

Μέρες γεννιούνται ασπρόμαυρες
γενιές σημαδεμένες.
Λειψή ζωή, σβηστό κερί,
στιγμές διαμελισμένες.

Νωθρά λόγια σκοτώσανε
της σκέψης μεγαλείο.
Βομβαρδισμένα μύρια όνειρα,
ναυαγισμένο πλοίο.

Αλήθεια ποιος την κυβερνά
τη γη ετούτη, πες μου.
Θεός είναι ή διάβολος
κύριος του πολέμου;
.....................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας