Έγραψα στα σύννεφα αγαπώ κι ο αέρας το σκόρπισε σ’ όλο το κόσμο.

Και καθείς το είδε και παραξενεύτηκε. Κάποιοι τη μάζεψαν κάποιοι προσπέρασαν.

Είχαν καιρό τώρα να συναντήσουν αγάπη πως να ξέρει τι συνέπιες θα έχει.

Να λέει ο άλλος χτυπάς τα χέρια σου εδώ σηκώνετε σκόνη τρομάζουν κάτι έντομα πετάνε τα πουλιά τρομάζουν οι ακτίνες του ήλιου γίνετε μια αλυσιδωτή αλληλουχία που φτάνει στο βόρειο πόλο και φωνάζει ήρθε η αγάπη.

Αλλά τι μπορείς να κάνεις με αυτήν  μπορείς να την βάλεις σε ένα κάδρο μπορείς να την φυλάξεις σε τεμάχια οικονομικής συσκευασίας να την τυλίξεις σε χρυσόχαρτο.

Ίσως αδιαφορήσεις κάπως πικραμένα να πεις ήρθες αργά τώρα η καρδιά μου έχει σκληρύνει αρκετά την έχω αφήσει σε προηγούμενο αιώνα την ξέχασα σε διπλανή κάμαρα.

Έγραψα αγαπώ ο ήλιος το στέγνωσε την αποξήρανε μα κράτησε κάποιο άρωμα... στο χρόνο για παρέα. Κλείδωσα τα μεράκια σε ευθεία γραμμή με το αστέρι του βορρά, βλέπω το μέλλον στα ψυχρά ρεύματα αέρα δεμένο στην ανέμη του παραμυθιού μου που σε ανεμόμυλους γυρίζει το πανί με το χαμόγελο που έκλεψα από την Τζοκόντα.                   

Λέω ξυρίσου γίνου όμορφος αφού πρώτα χαμογελάσεις μύρισε το βασιλικό στη γλάστρα πιάσε μια χούφτα ήλιο, ακτίνες , και βάλετες μες τη ζωή που ποτέ δε μ’ αγάπησες.