Έκλαψα για το παιδί που πεινά.

Έκλαψα για τον εργάτη πού άνεργος πια γύριζε σπίτι

πληρώνοντας το ταξί με την αποζημίωση της απόλυσης του.

Έκλαψα, για την γυναίκα με το πράσινο παλτό που συνάντησα στο νοσοκομείο

για χημειοθεραπεία μαζί με τα τρία παιδιά της, για δεύτερη φορά μετά πολύ καιρό,

την ώρα του επιθανάτιου ρόγχος στο διπλανό κρεβάτι από αυτό της μάνας μου.

Έκλαψα για την κοπέλα που συμβιβασμένη με τη μοίρα της

στήθηκε στο πεζοδρόμιο για μεροκάματο.

Έκλαψα για τη γιαγιά που δέχτηκε να την ταΐσω στο γηροκομείου με ένα χάδι στην παλάμη.

Έκλαψα για το πρεζάκι που αλαφιασμένο προσπαθεί να τρυπήσει το κορμί του.

Έκλαψα για το ανυπεράσπιστο αύριο.

Για τους χιλιάδες απολυμένους και τον εξευτελισμό τις σύνταξης.

Κλαίω για όλα αυτά που δεν είναι όπως απαιτείται.