Η ώρα στο ρολόι γραμμένη ανεξίτηλα. Είναι κρυμμένη στο μέσω του ουράνιου θόλου  ανακατεμένη με τα χρώματα τις ίριδας δεμένη στο άρμα του Φαέθωνα στις άπρεπες στιγμές που διαδέχονται το σούρουπο μέσα στα μαύρα δώματα του σύμπαντος.

Καταρράχτες αφρίζοντες σα θυμωμένα θεριά δεμένα στο άροτρο, δεμένα στις προσταγές μιας εξουσίας απεχθέστατης.

Καταπίνει το νέκταρ την ανθοστόλιστη ζωντάνια τη σφριγηλή νεανικότητα, εξουθενώνει τις ώρες παραλύει κάθε δυνατότητα προόδου.

Συμμετέχει σε κύκλους σε στροφές σε εξελίξεις καθοριστικές και ανεπίστρεπτες.

Είναι απαραίτητο να περπατήσουμε σε αυτή την έρημο. Σε στεγνά τοπία γεμάτα αγκάθια με συρματοπλέγματα και μπόχα από θειάφι.

Νεογέννητα παιδιά που σέρνουν τον ομφάλιο λώρο κατάχαμα κλαίγοντας πεινασμένα στο έλεος της κατάρας που θα τελειώσει στο τέλος του κύκλου με την ανάσταση.

Την άνοιξη που φέρνει η πορτοκαλιά με τα δροσερά πράσινα φύλλα της και τους ζουμερούς καρπούς της.

Η ανασκευή των ανθρώπινων νόμων έτσι που να έχουν όλοι τα δόντια τους, τι κρίμα να βλέπεις την έλλειψη ντυμένη την παρακμή στης στασιμότητας το βούρκο η μούχλα πολλαπλασιάζει τα σαπρόφυτα που η σαπίλα αναδύετε υπέροχη περήφανη ξεδιάντροπη.

Ιδιαίτερα χάνονται οι αξίες στην ανθρώπινη κοινωνία σιγά, σιγά οι άνθρωποι  χάνονται σε ένα καινό αξιών που υποκαθίστατε από τον ατομικισμό και μια πλήρη άγνοια.

Σκυφτοί και φοβισμένοι κάτω από το έναστρο σκοτάδι κοιτούν το φως τους και ακουμπάνε τις ξέπνοες ελπίδες τους σε κάποιο θαύμα.

Υπάρχει κάτι ζωντανό καθαρό να φέρει το μελλούμενο;

Ανάμεσα σε αιρέσεις ναρκωτικά και εξαγορά συνειδήσεων.

Σε κάνουν να νοιώθεις αδύναμος.