Μπορείς να με συγχωρήσεις,

μπορείς να κοιτάξεις μπρος και πίσω

από το μαρμάρινο όγκο τον τόσο όμορφα σμιλεμένο.

Κάθε σφυριά κάθε πελέκημα κι ένα βήμα προς τον σχηματισμό της μορφής.

Ξημερώνει, στο φως τα κρυστάλλινα  λουλούδια φανερώνονται.

Αστράφτουν οι φωτεινές και σκοτεινότερες επιφάνειες του απαλού λευκού μάρμαρου.

Με τη λεπτότητα και την ευαισθησία τους να είναι πραγματικότητα πια.

Μα να αυτό το σμιλεμένο μάρμαρο

εκείνος ο πίνακας ένα κέντημα,

απερίγραπτη η υπομονή, που ξόδεψες, δεμένη με κάθε βελονιά

κάθε σμίλευμα για να φτάσει τις αναζητήσεις ψιλά,

τις ονειροπολήσεις, τις βάρβαρες επεμβάσεις

του έξω κόσμου στο μέσα χώρο σου.

Μπορείς να με συγχωρήσεις

μπορείς να κοιτάξεις μπρος και πίσω.