Βιαστική με ανακατωμένα τα μαλλιά σκυφτή 

γερμένη πάνω στη βιαστική πορεία σου.

Αέρας κίνησε την ωραιότητα σου σκλάβωσε τα δευτερόλεπτα

πάνω στο δοξάρι που βουβάθηκε αμήχανο 

στα χέρια τα παγωμένα.

Ο δρόμος  ακίνητος γεμάτος βοή ανάσες φως φωνές 

πανό, διαμαρτυρία για τις οπές στην όραση 

ένα μακρινό και φευγαλέο γεια 

σαν πιθανή πιθανότητα.

Έσκισα τα βραβεία τις επιτυχίες έκρυψα τα λάθη 

σα τη στρουθοκάμηλο και περιμένω να σβήσει το φεγγάρι 

να στερέψει ο ουρανός από σύννεφα

και η βροχή από  σταγόνες.

Γεμάτος απορία καρτερώ χωρίς κάτι πια να περιμένω.