Κρίνα και τουλίπες, τουλίπες και γιούλια γαρίφαλα και πασχαλιές με δένουν με τον όμορφο κόσμο του κήπου,

σα βλέπω το πρωινό την αναδυόμενη αύρα της ευωδιάς του.

Το περιβάλλον ευχάριστο, ντυμένο το δωμάτιο με γούστο αξιόλογο,                      δεμένο με στις επιδιώξεις γεια ένα ευχάριστο και άνετο σπίτι.

Ο κήπος μεγάλος με ανθοφόρα παρτέρια με καρποφόρα δένδρα κλαδεμένα προσεκτικά σα φρέσκο κουρεμένο κεφάλι βγαλμένο πρόσφατα από κλασικό μπαρμπέρικο.          Είναι όμορφος ειδικά την άνοιξη βέβαια σε κάθε εποχή είναι διαφορετική η όψη του μιας και η κηπουρική τέχνη έχει φτάσει σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα.

Παρόμοια είναι η εικόνα και στην κουζίνα ένα καλόγουστο ευρύχωρο δωμάτιο με πυροστιά με κρεβάτι τραπέζι παράθυρα φεγγίτες για άπλετο φως και με θέα στον κήπο με πρόσβαση στο πηγάδι με  το σιδερένιο μαγκάνι, και με το σκοινί φθαρμένο από τη χρήση.

Συστηματικά στο παρτέρι με τα μυρωδικά και τα κηπευτικά περνούσαν την ώρα τους τα πρωινά της Κυριακής σκαλίζοντας το. Τα περιποιούνταν με ξεχωριστή επιμέλεια δίνοντας στα φυτά φροντίδα που αγγίζει τα όρια της αγάπης και αυτό σε χαλάρωνε. Έδινε στη δραστηριότητα αυτή μια έντονη  πλευρά δημιουργικότητας. Με εργαλεία το τσαπί την τσουγκράνα το ποτιστήρι από το στάδιο του φυτωρίου έως τη στιγμή της συγκομιδής καθώς και το ξεχορτάριασμα από τα ζιζάνια έχουμε μια διαδικασία  που αρθρωτά ολοκληρώνει  το έργο. 

Το υπόλοιπο σπίτι άνετο φωτεινό με τρία δωμάτια και ένα τεράστιο χολ που λειτουργούσε και σαν σάλα. Εκεί δεν καθόταν κανείς παρά μόνον λειτουργούσε σα προέκταση της κουζίνας για να χορέψουν, όλοι οι επισκέπτες ήταν δικοί μας άνθρωποι το θεωρούσαν άπρεπο να κάτσουν σε επίσημο σαλόνι.

Οι φίλοι μας απλοί άνθρωποι του καθημερνού μόχθου που δε θέλανε ιδιαίτερες τιμές. Ταπεινοί ίδιοι με τους βοσκούς στη φάτνη, εργατόκοσμος, όταν σου λένε καλημέρα το εννοούν. Στη γειτονιά μας στην πόλη μας η ομορφιά η καλαισθησία οικοδομείται πάνω στον σκελετό της πόλης στα δρομάκια στα σοκάκια στους μεγάλους δρόμους όπου περιδιαβαίνουν τα μεταφορικά μας μέσα, τα κάρα τα γαϊδουράκια.

Τα σπίτια βαμμένα με ασβέστη οι πρασιές στις αυλές φουντωτές και πυκνές. Τα βράδια σαν μοσχοβολάει το αγιόκλημα αγκαλιασμένο με τα λευκά γιασεμιά το αεράκι σέρνει τη μυρωδιά που μπαίνει από τα ανοικτά παράθυρα και μπλέκεται με τους ήχους του ραδιοφώνου τις κουβέντες στο βραδινό τραπέζι. Και η συζήτηση περνά από τα ξέπλεκα μαλλιά της μπάμπως το κίτρινο φόρεμα της μικρής μαυρομάτας που παίζει ζωηρή στο μεροκάματο του Γιώργη στην αναδουλειά στον παράνομο πλουτισμό ορισμένων με την αβάντα του χωροφύλακα. Ακούγονται και απαλές βραδινές μελωδίες από τα μπουζούκια και τις κιθάρες μέσα από τους κήπους στης αυλές που το φως του φεγγαριού τις μαγεύει καθώς χτυπάνε τα ποτήρια με τη ρετσίνα σε κάθε αλλαγή τραγουδιού.

Όμως οι αλλαγές συμβαίνουν και εδώ σιγά και βασανιστικά και αυτό που τα αλλάζει όλα είναι η γνώση και ιδιαίτερα η καινούργια γνώση όταν εφαρμόζεται στα εργαλεία σε μηχανές, γνώση που η εκμετάλλευσή της μεγαλώνει το κέρδος. Ο μικρός και αδύναμος άνθρωπος είναι αδύνατον να αντισταθεί στην ασταμάτητη πορεία της. 

Οι ιδιαίτερες αντιδράσεις των ανθρώπων σε αυτές τις αλλαγές έχουν βάψει την πορεία του κόσμου με πολύ αίμα και η ευχάριστη πόλη μας πολλές φορές ξαφνιάστηκε από τις συνέπειες αυτών των στιγμών. 

Τα σημαντικά σημεία στο θρίλερ της πορείας των ανθρωπίνων ομάδων, το μακάβριο μέλλον που χρωματίζει τον ουρανό πάνω από το βλέμμα του νεογέννητου παιδιού με το κόκκινο αίμα της θλίψη της αρρώστιας της φτώχειας της γενικευμένης δυσωδίας.

Η μικρή μας πόλη ξενίζεται από τη συμμετοχή της στη θολή εικόνα του όλου.

Πήρες το μέλλον εργολαβία, πόνεσες τις λίγες στιγμές του παγκόσμιου χρόνου που θα ζήσεις. Σκέφτεσαι το μετά το επόμενο βήμα της φαντασίας αυτό που δεν μπορείς να σκεφτείς.

Η συνείδηση σμιλεύετε σιγά, σιγά δεμένη επάνω στην εμπειρία και τη γνώση.

Τα νερά δροσίζουν τη διψασμένη γη εισχωρούν σιγά αργά στα σπλάχνα της, πλανεύοντας τη φύση της μετατρέποντας το είναι της. Πρασινίζουν τα φύλλα χαρούμενα φρέσκα σφριγηλά και ο ήλιος με τις θερμές παιχνιδιάρικες σαϊτιές του τη θερμαίνει τόσο που μεγαλώνει το πάθος. 

Κοροϊδεύουν τα καθημερινά συμβάντα εκεί κοντά στη χώρα του Κάιν στο πυρωμένο ξερό χώμα στην άνυδρη βλάστηση κοιτώντας τον ήλιο κατάματα λες και στοιχηματίζει για την αντοχή τους δοκιμάζοντας την υπέρβαση της κόλασης. Οι φωτιές περικυκλώνουν τα μέτωπα των πολεμικών συγκρούσεων, κύματα μολυσμένων αερίων πνίγουν την ανάσα απομεινάρια των συγκρούσεων ερειπωμένες πόλεις, ερείπια  βιομηχανικών εγκαταστάσεων κομμένα τηλεφωνικά δίκτυα διυλιστήρια μες στου καπνούς τις φωτιές εκρήξεις με μυρωδιά μεθανίου. Μετάλλαξη του χρόνου μια αιωνιότητα που συνθλίβει τη μνήμη αποσπά σταδιακά τα αισθήματα σκληραίνει τις αντιδράσεις δεν αφήνει καμία χαραμάδα να κοιτάξεις το μέλλον, διαγράφετε η έννοια της αισιοδοξία. Οι άνθρωποι τρομάζουν οι μεγάλες μάζες μαθαίνουν τις εξελίξεις ανακατωμένοι με τη σκιά στου μισοσκόταδου την άκρη. Πύρινα απόβλητα ραδιενεργών αντιδράσεων λιμνάζουν στα ρέματα με τα ζέοντα νερά που φουσκάλες και μπουρμπουλήθρες σκάνε σε τακτικούς ρυθμούς συνοδευόμενες από αεράκι γεμάτο σκόνη από τα ερείπια όπου τα κομμένα ανθρώπινα μέλη ακόμα φρέσκα με τα αίματα ρέοντα δίπλα σε παλαιότερης κοπής που ήδη άρχισαν να μυρίζουν και αυτή η μυρωδιά περπάταγε με τον αέρα χωρίς να ρωτά χωρίς να βλέπει το χάος που τα χρηματιστήρια έχουν μπλέξει σε γόρδιο κουβάρι τα νήματα που ενώνουν τις ζωές μας. 

Παραφράζεις τα θαύματα της αγυρτείας εξισορροπείς τις αμφιβολίες μιας ερώτησης. Πώς ζεις μέσα σε μαύρους καταρράκτες; Κοιτάς ψυχή μου τον αριθμό του χρόνου που θα σου αλλάξει κάτι ουσιαστικό. Και να, το κάνω εγώ την ίδια στιγμή τη στιγμή που θα σου εξαγνιστεί το αύριο. 

Μπορώ να σου τάξω γενναία ανταμοιβή να σου στολίσω με άχραντες ελπίδες τα λόγια που καρτερικά περιμένουν να ακούσουν τα αυτιά σου να δουν τα μάτια σου να κρύψουν τα δυο σου χέρια από τα αγνά πρόσωπα των παιδιών που γεννιούνται  σε αυτές τις ακατάλυτες εποχές. 

Είναι η στιγμές δύσκολες για τη μικρή μας κωμόπολη τα μηνύματα συνταρακτικά η αγωνία μας αναπόφευκτη μιας και τα παιδιά μας βρίσκονται σε εμπόλεμα μέτωπα.

Δεν μπορώ να πω ότι πιστεύει κάποιος σε κάποιο ιδανικό κάποιο στόχο που να εξαργυρώνει κάποια λαοφιλές όνειρο. 

Κανείς στη μικρή πόλη μας δεν έχει κάποιο όφελος από αυτούς τους πολέμους που οι ειδήσεις τους μας έρχονται απανωτά για να ταράζουν την καθημερινότητα μας να ανάβουν τις κουβέντες και εξάπτουν παράτολμες εκτιμήσεις για την κατάσταση. 

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια κατάρα που τη λέγανε πόλεμο. Κανείς δεν ήξερε πως ξεφύτρωνε ανάμεσα μας και να σα πανούκλα σα χολέρα όλο και απλώνετε γύρο τριγύρω με διάφορες προφάσεις. Βαριές αρβύλες πατούν τόπους χωριά λιμάνια σπίτια, παιδιά αυτά τα τρυπούν οι καλογυαλισμένες τους σφαίρες ιδικά στο κρανίο, ιδικές σφαίρες επιρροής παλαιών και νέων αφεντάδων μα πάντα για καλό σκοπό ανοίγουν δρόμο για την έγχυση συμβουλών για αιώνια ζωή πυρηνικής υπόστασης κοντά στην κόλαση του Δάντη ή του Δαντόν. Η γκιλοτίνα καρικατούρα και τα μαρτυρία των ιεροεξεταστών μια απαίσια προετοιμασία της ανθρώπινης εξουσίας που με πρωτόλειους αριθμούς μπορούσε να τρομοκρατεί. Τέτοια έκταση μας παραξενεύει ενώ δεν μπορείς να έχεις ένα πιάτο φαγητό για όλους μπορούν να ξοδεύουν αμέτρητα χρήματα για όλο αυτό το έγκλημα που κάποιοι το κοιτάνε από τις οθόνες τους και χαρούμενοι μετράνε κέρδη και ζημίες σα να παίζουν στη ρουλέτα μαύρο κόκκινο.