Ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου ίσως καταφέρνει να κρύψει το κόκκινο στα μάτια. Ποτέ όμως δεν καταφέρνει να σταματήσει ένα δάκρυ.

Για μερικούς μια τέτοια αντίδραση ίσως είναι υπερβολική. Χτες συνειδητοποίησα πως έχω ζήσει 3,5 γεμάτα χρόνια στην AIESEC. Κι ότι εδώ η πορεία αλλάζει. Η ενεργός παραμονή μου στον οργανισμό όλο αυτόν τον καιρό ήταν σαν να διάλεξα για το διάστημα αυτό έναν διαφορετικό δρόμο σε σχέση με άλλους, με περισσότερες στροφές και λακκούβες, αλλά στο τέλος έφτασα εκεί που ήθελα. Και ξέρω πως πάντα, όσες πίκρες κι αν μου δώσει, ποτέ δεν θα μετανιώσω για τον χρόνο που αποφάσισα να αφιερώσω.

Βλέποντας τα πρόσωπα των παιδιών 18 και 19 ετών που ετοιμάζονται να αναλάβουν ένα ρόλο στον οργανισμό και να συνεχίσουν ό, τι συνέχισα κι εγώ κάποτε, για πρώτη φορά οι λέξεις με προδίδουν. Μερικές φορές τα συναισθήματα, ειδικά όταν είναι αλληλοσυγκρουόμενα σε κάνουν να χάνεις τον έλεγχο, κι έτσι αυτά που θα ήθελες να τους πεις μένουν μέσα σου.

Αυτό όμως που δεν αντέχεις και σε κάνει να σπας, είναι ένα θερμό χειροκρότημα, τα υγρά μάτια κάποιων φίλων που στάθηκαν πραγματικά πλάι σου ειδικά στην τελευταία δύσκολη χρονιά και για πρώτη φορά να στηρίζεσαι στα χέρια αυτών που εσύ στήριζες εδώ και μήνες. Και να ανταμείβεσαι πλουσιοπάροχα για όλες τις μάχες που έδωσες να κρατηθείς, για τη δουλειά σου, την προσπάθεια, τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές.

Το φινάλε. Μιας πορείας. Περισσότερο της δικής μου. Ειλικρινά της ομάδας μου, που υπήρξε στον οργανισμό εδώ και 6 χρόνια, με εμένα στο ενεργητικό της για 3 συνεχή και για 2 έτη στο τιμόνι της.

Κι όσο και αν κάνεις πως δεν δίνεις τελικά σημασία στο γεγονός ότι είσαι ο τελευταίος, θα ήσουν αναίσθητος να το κρατήσεις. 37 μέρες πριν την επίσημη λήξη της θητείας μου έχω να πω μόνο τη φράση που λέμε όλοι όσοι ζήσαμε τον οργανισμό.
"Αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το φανταστείς."

ΥΓ: Φιλιά στα 2 προεδράκια μου. Χωρίς αυτούς δεν θα έβγαινε η χρονιά...