Όταν σε πετάνε απο το καράβι της παρέας και της αποδοχής...στο περιθώριο...

Πονάει.

Σε αναγκάζει να φτιάξεις ένα δικό σου κόσμο στον οποίο συμμετέχουν οι μικρές απλές χαρές της ζωής.

Ένα δροσερό αεράκι,μια φτηνή τυρόπιτα,ένας καφές κι ένα τσιγάρο.

Στα πήρανε κι αυτά Αντώνη μου πετάγοντάς σε σε ένα ακόμη πιο αφιλόξενο βούρκο.

Ενώ δεν τους ενοχλούσες,δε ζητούσες τίποτα πια από αυτούς.

Ήθελες μόνο να γυρίσεις πίσω στο μέρος που σε γέννησε και αγάπησες.

Εύχομαι τώρα να συνεχίζεις το ταξίδι σου κανονικά...με προορισμό έναν ακόμη πιο όμορφο τόπο απ αυτόν που αρχικά ήθελες να πας...

Καλό σου ταξίδι...σε ένα άλλο μπλε ορίζοντα...εκεί που χάνεται το ανθρώπινο βλεμμα...μα βρίσκονται οι χαμένες ψυχές που αγαπήθηκαν αληθινά...