σεργιάνι με το Νίκο Παπάζογλου...

... Ο δρόμος που δεν έπαιρνες σού 'τρωγε την ψυχή,

ξοπίσω καθώς άφηνες κι αυτό το σταυροδρόμι.

Το ξέρω πως σε βάραιναν αόρατοι σταυροί

και έβλεπα να γέρνουνε οι όμορφοί σου ώμοι. ...

Αυτοεξόριστος. Για τον εξαγνισμό.

Αν υπάρχει, αν είναι δόκιμη η μανία μας αυτή.

Να καθαρίζουμε τoν εαυτό μας. Καμιά, καμιά χαρακιά του χρόνου πάνω μας.

Κανένα σημάδι του πόνου.

Παιχνίδι του νου είναι κι αυτό. Και ανώριμοι, σαν του Μάη τα κεράσια, παίζουμε.

Κι ας μας φώναζαν: η καρδιά είναι παντού. Δεν φεύγεις απ’ αυτήν.

Δε φεύγεις από τις χαρές τις, μήτε τη δυστυχία της.

Παίζουμε. Από πριν χαμένοι.

Μέχρι να αρχίσει η νοσταλγία, να σφίγγει τη θηλιά.

...Κρύβει πόνο ένα τέτοιο ταξίδι στα παλιά

τότε που μόνα μου σύνεργα δυο μάτια

να ρουφάν το ηλιοβασίλεμα αργά

κι άλλοτε πάνω στης βιτρίνας τα εργαλεία

να ξεροσταλιάζουν λαίμαργα...

Δεν είναι καλοπληρωτής ο χρόνος. Ακόμη περιμένω τους τόκους.

Μέχρι να το καταλάβω, την πάτησα. Μην του δανείζεις.

Καημένα νιάτα. Οξύμωροι συνδυασμοί, μα αληθινοί.

Αληθινοί όταν σέρνονται πίσω από σκόνες, απρόσκλητα θεάματα,

στις γειτονιές αυτής της ’νοιξης.

Και ανεύθυνα απατηλοί, όταν βασίζεσαι πάνω τους.

...Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως

και κάνω ανάκριση μονάχος,

ο χωρισμένος μου εαυτός

είναι που χώρισε το κόσμο

από λάθος...

Θα στα πω Ζωή. Δε ξέρω από κολακείες εγώ.

Τα σύνορά σου είν’ ο έρωτας.

Έξω δε μπορείς να ανασάνεις.

Μέσα δε μπορείς να καταλάβεις.

Να καταλάβεις εσένα κι εμένα, πως προχωρούμε

ασταμάτητα, προς τη δύση.

’λλη μια αγάπη, στρίβει στο σοκάκι.

Μαζί σου. Συνοδεύεις τις πιο όμορφες, πάντα.

Εύκολα, εύκολα σου δίνονται. Οι αδύναμοι.

Δε σε εξαφάνισα, σε είχα εδώ πάνοπλη. Κι εσύ

έχασες. Ναι έχασες, μοναξιά μου.

Τώρα που σε νίκησα, τι να φοβηθώ δε μένει.

Ούτε να ονειρευτώ.

Μένει μόνο να ζήσω. Ελεύθερος.