Ωραία εμπειρία να πυροβολείς με G3. Αρκεί να το δεις σαν σκοποβολή.

Αν μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς οτι έτσι σκοτώνονται άνθρωποι ή οτι κινδυνεύεις επειδή ο διπλανός φαντάρος τρέμει από το άγχος του, νομίζω θα είναι οδυνηρό.

Η στιγμή που περιμένει καρτερικά λοιπόν κάθε φαντάρος, ήρθε για μένα την Πέμπτη που μας πέρασε. Από νωρίς το πρωί έως το μεσημέρι, βρεθήκαμε στο πεδίο βολής. Σκορ: 5/22, που στη γλώσσα των φαντάρων σημαίνει οτι οι 5 από τις 10 σφαίρες πέτυχαν στόχο και οτι έφεραν 22 πόντους. Ο μικρός κύκλος πιάνει 5 πόντους, ο αμέσως μεγαλύτερος 4 και ο απέξω 3 πόντους.

Γενικά αυτή η εβδομάδα παραήταν σκληρή, μια και μέσα σε 3 μέρες έκανα θαλαμοφύλακας, βάρεσα την πρώτη σκοπιά (μέσα στη βροχή) και έκανα και το δεκανέα αλλαγής. Αυτό το τελευταίο σημαίνει οτι εγκαταστάθηκα σε ένα φυλάκιο και κάθε 2 ώρες, επί 24 ώρες, άλλαζα τους σκοπούς σε δύο σκοπιές με πυρομαχικά, έλεγχα τα οπλάκια τους, τους άνοιγα τον οπλοβαστό και είχα το νου μου μην το σκάσουν και έχουμε ιστορίες. Και κάθε φορά βεβαίως μου κάνανε "αλτ! τις ει;". Γενικά ο δεκανέας αλλαγής είναι πίκρα, γιατί ξυπνάς κάθε 1,5 ώρα και νιώθεις σα ζόμπι. Χώρια οτι πρέπει να κάνεις και σωστά τα 2-3 πράγματα για τα οποία είσαι υπεύθυνος.

Κατα τ' άλλα, είχαμε την πρώτη μας δίωρη έξοδο στο Ναύπλιο, είδαμε τον τελικό του Champions League στο ΚΨΜ (σε προτζέκτορα παρακαλώ, αμέ) και μυρίσαμε για πρώτη φορά βρεγμένο χώμα...