ΑΧ!!! Σήμερα έζησα μια ιστορία καθημερινής τρέλας.

Λοιπόν, μπαίνω στο τρόλευ να γυρίσω από τη σχολή στο σπίτι και στέκομαι όρθια κοντά σε κείνα τα κουτιά, δίπλα σε μια γιαγιά που δεν μου γέμισε το μάτι.

Βάζω την τσάντα μου μαζί με τις δικές της σακούλες εκεί πάνω γιατί ήταν βαριά.

Η γιαγιά με στραβοκοίταζε, λες και θα της έτρωγα τις κονσέρβες που είχε μέσα στη σακούλα.

Για να μην πολυλογώ ήρθε η ώρα να κατέβει. Κι ενώ μπορούσε άνετα να βγει από τη μεσαία πόρτα, πέρασε κυριολεκτικά από πάνω μου, δίνοντας μου μια στη μέση.....ΟΥΤΕ Ο RAMBO τέτοια δύναμη. Δεν ξέρω αν το έκανε κατά λάθος η επίτηδες αλλά.....................................

Δεν άντεξα και την φώναξα ΖΩΟΝ! Κάτι μου απάντησε το οποίο δεν πολυκατάλαβα γιατί μάλλον δεν ήταν στα καλά της. Για μια στιγμή σκέφτηκα, ότι δεν έπρεπε να πω κάτι τέτοιο σε μια μεγάλη γυναίκα και ντράπηκα. Εγώ δε θα μιλούσα ποτέ έτσι. ΠΟΤΕ????? Αλλά ο πόνος στη μέση μου μου υπενθύμισε ότι κάποιος έπρεπε να της μάθει να φέρεται, αν και μεγαλύτερη. Ποιός ξέρει ποιος άτυχος και άμοιρος θα την πλήρωσε μετά από μένα.

Αυτά τα ολίγα!