Έλα μου, που χάθηκες;

Που χάθηκα. Στις σκέψεις μου χάθηκα, όπως όλοι μας.
Δεν υπάρχουν εκεί ούτε δορυφόροι ούτε χάρτες.
Μόνο κάμερες. Που τοποθετούμε καρτερικά, μήπως καμιά μέρα πετύχουμε αυτόν ή αυτήν που μπαινοβγαίνει ανενόχλητος και ρυθμίζει τη κυκλοφορία, τις ντροπές και τους φόβους, τις ελπίδες και τους έρωτές μας.

Μην εξαφανίζεσαι ρε συ, να τα λέμε που και που.

Ξες τι; Αυτά που λέμε μπορώ να τα πω μόνος μου. Δεν διαφέρει σε τίποτα. Ούτε καμιά έκπληξη θα μου προκαλέσουν οι απαντήσεις ή τα νέα που έχεις να μου (ξανα)πεις. Μήτε κι εγώ θα σε συγκινήσω με τις νωπές μουσικές που βγάζω από τις χορδές της ζωής μου. Είναι σε άλλες τονικότητες. Πιο ψηλές ή πιο χαμηλές δε ξέρω. Σίγουρα όμως διαφορετικές.

Θα σε δω το Σάββατο λοιπόν. Ανυπομονώ.

Η προσμονή. Αυτή η άτιμη. Καμιά φορά είναι αφόρητη. Όλες τις άλλες φορές όμως είναι πιο γλυκιά, πιο σαγηνευτική κι από αυτό που περιμένουμε. Η μόνη προσμονή που είναι σκληρή, είναι της ζωής. Τώρα όμως είναι το καλύτερο που έχει να προσφέρει ο ένας στον άλλον. Τα πρώτα πέντε λεπτά της συνάντησης, τα πρώτα πέντε λεπτά του πάθους. Σ'αυτά θα χωρέσει όλος αυτός ο καιρός που έχω να σε δω, όλα τα συναισθήματα κι όλες οι αυταπάτες. Και μετά, πάλι στο πουθενά. Σαν να χορεύουμε ταγκο, αλλά να μη ξέρουμε παρά μόνο το βασικό βήμα. Ναι, με συνεπαίρνει ο ρυθμός, η επαφή, η κίνηση, αλλά γίνεται μονότονο, κουραστικό, λίγο ανώφελο. Στο πρώτο πεντάλεπτο.

Στις δέκα, στα κάστρα. Μην αργήσεις!

Ναι, μην ανησυχείς. Όσο κι αν δε το δείχνω, ζω για το Σάββατο σήμερα. Θα είμαι έτοιμος πολύ νωρίτερα και θα έρθω. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, ίσως αργήσω λίγο. Μήπως και ξεφύγω από το χορό, από τα πρώτα βήματα. Γιατί πονάει πιο πολύ όταν αρχίζει, μα δεν τελειώνει σωστά. Ίσως αργήσω ένα πεντάλεπτο...