Απάτες και ψευδαισθήσεις υπάρχουν πολλές γύρω μας. Δεν έχουν όλες όμως αρνητικές προεκτάσεις. Μερικές μάλιστα, τις έχουμε ανάγκη, τις δημιουργούμε για να βρούμε μια δικιά μας ’νοιξη μες τους Χειμώνες της καρδιάς μας.

Όμορφο και καλοχτισμένο σπίτι «η μοίρα», για να απολαμβάνει τη θαλπωρή του, η τρομαγμένη μας ψυχή, που αγωνιά, που δεν είναι σίγουρη για τίποτα. Ένα καταφύγιο για την καρδιά, που αποδέχεται το μυαλό.

Έχει και πολύ γερά θεμέλια. Την ανθρώπινη αδυναμία, την ετοιμόρροπη κορμοστασιά της ανθρώπινης φύσης. Την εύθραυστη ακρογιαλιά τις σιγουριάς που απαιτούμε από τη «μοίρα» να προστατεύει.

«Το πεπρωμένο», δημιουργήθηκε μόνο για αυτο που μπορούμε να φτάσουμε. Χρησιμοποιείται και μεγαλουργεί στα λόγια μας, στην αποκλειστική περίπτωση που έχει ετοιμάσει για μας κάτι μεγάλο, κάτι ανώτερο από αυτό που είμαστε ή κάτι που θέλουμε να φτάσουμε. Ποτέ κανείς δεν είπε με στόμφο: «Το πεπρωμένο μου είναι να φοβάμαι, να αποτυγχάνω, είναι η αγωνία και η ήττα».

’λλες φορές πάλι είναι το σημείο που δείχνει το βέλος της δυστυχίας. Είναι υπεύθυνη η μοίρα για τις συμφορές και τις αποτυχίες μας. Κάτι που δε μπορούσαμε να αλλάξουμε, κάτι που ήταν γραμμένο να μας πολεμήσει και να μας κάνει να υποφέρουμε

Κάπου βαθιά όμως (πρέπει να) ξέρουμε τις αυταπάτες και τους φόβους μας. Ο ανθρώπινος νους (πρέπει να) αισθάνεται, ότι το αύριο δεν ήρθε ακόμα, το αύριο δεν υπάρχει ούτε σχεδιάζεται. Ο δρόμος είναι σκοτεινός. Ή καλύτερα: «δεν υπάρχει ο δρόμος, εμείς καλούμαστε να τον δημιουργήσουμε προχωρώντας».

Η ζωή δεν είναι γραμμένη σε βιβλίο, η ζωή είναι ένα βιβλίο που γράφεται. Συμπληρώνουμε ένα ένα τα κεφάλαια του ακριβώς τη στιγμή που τα ζούμε, που τα βλέπουμε και τα αισθανόμαστε.

Αν δεχτούμε την ύπαρξη της μοίρας, είναι σαν να αποδεχόμαστε ότι δεν υπάρχει θέληση, ότι τα όνειρα και οι αγωνίες μας είναι μια παραίσθηση. Εξ ορισμού η ύπαρξή της, αποκλείει τη βούληση και τη πρωτοβουλία, την ελεύθερη σκέψη και κατ’ επέκταση το νόημα της ύπαρξης μας. Ακυρώνει το μέλλον, κανοντάς το απλά ένα παρόν που περιμένει υπομονετικά τη σειρά του. Έτοιμο και προκατασκευασμένο. Ποιο το νόημα μιας ζωής από «άνωθεν» προκατασκευασμένης; Πώς βρίσκεται ο ίδιος ο πρωταγωνιστής του έργου στον εξώστη, παρακολουθώντας απλώς τη συνέχεια;

Πρέπει να καταλάβουμε μέσα μας, ότι η κόλλα είναι λευκή, τα χρώματα δεν είναι ανακατεμένα, και τα πινέλα πολλά. Δουλειά μας να δημιουργήσουμε τα χρώματα και με τα πινέλα της δικής μας προσωπικότητας να ζωγραφίσουμε το αριστούργημα που λέγεται «η ζωή μου», όχι «ζωή» ή «μοίρα» άλλα «η ζωή μου». Το μονοπάτι στο οποίο θα βαδίσουμε, δεν υπάρχει και κανείς δε ξέρει πως και αν θα δημιουργηθεί. Είμαστε μόνοι μας, χωρίς οδηγίες και ευχές. Χωρίς σημάδια και ανεμοδείκτες. Έτοιμοι να νικήσουμε ή να χάσουμε. Έτοιμοι να νικάμε και να χάνουμε συνέχεια. Έχοντας πλήρη συνείδηση των κινδύνων, των ευκαιριών αλλά και των ευθυνών για ότι έρθει. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για ότι πετυχαίνουμε, εμείς είμαστε υπεύθυνοι για ότι καταστρέφουμε.

Η ζωή μας, όσο κι αν αυτό μας τρομάζει, είναι στα δικά μας χέρια.