Φυσάει το αεράκι στην Πέλλα. Ευτυχώς μετά από καιρό, ένα δροσερό βράδυ. Βέβαια με τόσα δάση και νερά γύρω μας, είναι λογικό να μη νοιώθουμε τη ζέστη της Αθήνας εδώ.

Ήρθε ο βοριάς απόψε. Δεν είναι ζεστός, ώστε να μαλακώσουν τα ροδάκινα. Αλλά ψυχρός, όσο μπορεί μέσα στον καύσωνα. Να διευκολύνει λίγο τη ζωή των αγροτών που για άλλη μια μέρα θα σηκωθούν από τις 5, να μαζέψουν τους εργάτες, να φιλήσουν το παιδί στο ζεστό κρεβάτι και να κινήσουν για το μάζεμα των κόπων μιας χρονιάς.

Έχω εξαφανιστεί και από το blog και από τις εκπομπές. Αλλά πιστέψτε με, δεν είναι ότι δεν έχουμε υπολογιστές εδώ, ή γρήγορες συνδέσεις. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται σε μερικούς, στη σημερινή εποχή, όλη η Ελλάδα, από την Αθήνα μέχρι το μικρότερο χωριό, εξελίσσονται μαζί, μαθαίνουν τα ίδια πράγματα, προχωρούν στον ίδιο δρόμο χέρι χέρι, κανείς δε μένει τόσο πίσω ώστε να χαθεί.

Το θέμα είναι ότι όλα είναι διαφορετικά εδώ. Υπάρχουν τα πάντα, αλλά δεν υπάρχουν σε τέτοιο βαθμό όπως στις πόλεις. Έχουμε και ADSL συνδέσεις, αλλά δε σε τραβάει το διαδίκτυο όσο στην Αθήνα. Και κυρίως, δε σου είναι τόσο χρήσιμο. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα έξω να κάνεις. Και δε μιλάμε για δουλειές, αλλά για οτιδήποτε μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς όμορφα και άνετα.

Φυσικά και στις μεγάλες πόλεις έχεις περισσότερα πράγματα να ασχοληθείς, αλλά δε μπορείς να τα κάνεις όλα, και σίγουρα, πολλά θα ήθελες να μην τα κάνεις καθόλου. Για σκέψου σε μια μέρα: να πήγαινες σε μια γειτονική πόλη για καφέ, μετά να έκανες ένα πέρασμα στην αγορά της γειτονιάς σου, να καθόσουν για 2ο καφέ κάπου με φίλους που ήρθαν από αλλού, να πήγαινες σπίτι για μεσημεριανό, μετά μια βολτίτσα με το αυτοκίνητο σε κάποιο βουνό, να κατέβαινες απόγευμα σε μια ταβέρνα για να τσιμπήσεις κάτι, και σε μια ώρα, κατά τις 7.30, να ήσουν 90 χλμ. μακριά, σε μια υπέροχη παραλία να έκανες το απογευματινό (το καλύτερο από όλα) μπανάκι στη θάλασσα. Κατά τις 11, και μετά από ένα μπάνιο στο σπίτι να φύγει η αλμύρα, όλοι οι παλιοί συμμαθητές μαζεμένοι στο καφέ, να τα λέμε για όλα αυτά που δε ζούμε πλέον μαζί, και μετά, στη 1 το βράδυ να χωριζόμαστε για να καταλήξει ο καθένας με την παρέα σε ένα τοπικό club που το δουλεύουν γνωστοί και φίλοι, ώσπου να βαρεθούμε ή να ξημερώσει. Και αύριο, πάλι από την αρχή…

Αυτή θα μπορούσε να είναι η περιγραφή κάθε μιας από τις μέρες μας εδώ.

Όλα αυτά που κάνουμε εδώ σε ένα μερόνυχτο, στην Αθήνα ή στη Σαλονίκη πιθανών να χρειαζόμασταν μια βδομάδα να τα καταφέρουμε, κι αυτό με αυστηρό προγραμματισμό. Ναι, προγραμματισμό. Αυτή είναι η λέξη. Αυτό είναι που δεν υπάρχει εδώ. Δε σε κρατά δεμένο και με μια συνεχή αίσθηση της αγωνίας: τι θα κάνω μετά, σε λίγο, αύριο, την Τρίτη, σε μια βδομάδα. Είσαι ελεύθερος να ζήσεις όπως εσύ αισθάνεσαι εκείνη τη στιγμή. Ειδικά εμείς που ήρθαμε για διακοπές, για μια ανάσα ανάμεσα στις τρεις εξεταστικές.

Φυσάει ακόμη το βοριαδάκι, θα το εκτιμήσουμε περισσότερο αύριο το μεσημέρι, που θα είναι λίγο πιο ανθρώπινα τα πράγματα όσον αφορά στη ζέστη. Όπως εκτιμάμε όλα τα βοριαδάκια στη Ζωή μας, μόλις νιώσουμε τη κάψα του μεσημεριού.

Φώτο: Παριστάνοντας τον προβληματισμένο, στο πάρκο των καταρρακτών της Έδεσσας