Πολλες φορες εχω δηλωσει με κάθε συναίσθηση των λόγων μου οτι αν οι Χαλκιδικιωτες ειχαν μυαλο και ειχαν μια στοιχειωδη υποδομη στον τουρισμο και οχι κατι καταλυμματα δουλειες του ποδαριου διασκορπισμενα στα 2 ποδια και παράλια (οι βορειοι Χαλκιδικιωτες απο τα μερη μου πλην καποιων εξαιρεσεων ακομη ειναι σε βαθυ ληθαργο για τουρισμό...), η Χαλκιδική θα ήταν ο πρώτος σε προτίμηση προορισμός για διακοπές από τους Έλληνες.

Η ομορφιά αυτού του ευλογημένου απο το Θεό τόπο με τις ομορφες εναλλαγες τοπιου καθε 5-10 χιλιόμετρα οδικής διαδρομής, με τις μοναδικές παραλίες κάθε είδους που συναντά κανείς όπου κάνει στάση και με τα διάφορα δάση να φτάνουν μέχρι εκεί που σκάει το κύμα, είναι αυτά που οδήγησαν όχι μόνο εμένα αλλά όσους επισκέφθηκαν την Χαλκιδική να την πούνε παράδεισο. Και ναι, το ανεκδοτάκι με το Σαλονικιό που συγκρίνει τον παράδεισο με τον επίγειο είναι λίγο πραγματικότητα...

Κάθομαι και σκέφτομαι ποια τύχη μου'χει χαρίσει αναμνήσεις από μικρό παιδί να πλατσουρίζω στις παραλίες μεταξύ 2ου και 3ου ποδιού και να βλέπω τα Πυργαδίκια, το γραφικό χωριό που μοιάζει σαν νησάκι, τον γαλανό ουρανό, την παραλία πολλών χιλιομέτρων με ομπρέλες κάθε 5 μέτρα, την θάλασσα καθαρή σαν κρύσταλλο, την ελιά απο πίσω μου και το πευκοδάσος του Αγίου Νικολάου στα δεξιά.Η ομορφιά αυτή δεν είναι αισθητή όταν είσαι 8 και παίζεις με τον αδερφό σου και τα κουβαδάκια σας. Ούτε είναι ιδιαίτερα αισθητή όταν είσαι 15 χρονών έφηβη, συνεχίζεις να παίζεις με τα κουβαδάκια για να μην γκρινιάζει η μικρή ξαδέρφη και τον 13χρονο αδερφό που δεν λέει να μεγαλώσει.

Φτάνεις όμως 23, όταν πλέον έχεις δουλειά, άδεια, σχολή στο τελείωμα, μια γιαγιά που αναρωτιέται πότε θα σε παντρέψει, μια ξαδέρφη που πλέον παίζει τέννις (ο αδερφός συνεχίζει να πλατσουρίζει σαν 5χρονο...) και βλέπεις αυτή τη μαγεία. Βλέπεις τις παραλίες που πήγαινες κάθε Σ-Κ εδω και 20 χρόνια όταν οι άλλοι αρχίζουν να τις ανακαλύπτουν και νιώθεις αυτόν τον τόπο δικό σου. Προς μεγάλη μου λύπη η "ιδιωτική" μας παραλία με το οικόπεδο με τις ελίτσες δεν είναι πλέον προσβάσιμη, καθώς το οικόπεδο χτίζεται. Και θα χτιστούν κι άλλα εκεί πέρα σιγά σιγά.

Χαζεύω τα Πυργαδίκια. Όταν ήμουν μικρή πήγαινα εκει για φαγητο σε κάποια ταβέρνα ή για παγωτό μετά τη θάλασα. Θυμάμαι κάτι πράσινα μπρατσάκια που είχαμε αγοράσει για τον αδερφό μου. Τον θείο μου να ρυμουλκεί με το Uno το πορτοκαλί φουσκωτό που μας πήγαινε βόλτα. Την Αμμουλιανή με τις καθαρότερες παραλίες πιο πέρα. Τον βράχο που βουτούσα με τη μάσκα και τα πέδιλα όταν η θάλασσα δεν είχε κύμα. Τι να κάνει άραγε ο ύφαλός μου? Κριμα που χτίστηκε η "ιδιωτική" παραλία μας...

Επιστροφή στο σπίτι στο χωριό. Ελιά, ποτάμι, χωράφια (ωπ! μια μοντερνα φάρμα... καλέ που ειναι οι λαμαρίνες;), ο αλήθωρος μπάρμπας στη διαστάυρωση με τα καρπούζια, τα φυλλοβόλα δέντρα και το δάσος στη Μ.Παναγιά, το κομμάτι Παλαιοχώρι- Αρναία, η Αρναία κάθε φορά πιο όμορφη και οι στροφές για τα Ριζά... Ο Χολομόντας σε όλο του το μεγαλείο με το δασος από πουρνάρι-δέντρο. Θυμάμαι όταν γυρνούσαμε με τις 2 μας ξαδέρφες στο παλιό αυτοκίνητο που πηγαίναμε 4 παιδάκια δεξιά αριστερά στις στροφές στο πίσω κάθισμα και τις φωνές μας, με την κασέτα του Αντύπα να παίζει...

Στις 16 Αυγούστου πήγα στην ομορφότερη θάλασσα του κόσμου μου. Τη δική μου θάλασσα. Τη γωνιά του δικού μου παραδείσου. Αυτό που μου έλειπε όμως δεν ήταν η μάσκα ή τα κουβαδάκια ή ο Ποπάυ ή οι ξαδέρφες. Ήταν η δική μου αθωότητα. Τώρα που την έχω σχεδόν χάσει, καταλαβαίνω τι θησαυρό έχω στη ζωή μου και φοβάμαι να μην μου τον κλέψουν. Τη δική μου Χαλκιδική. Τον δικό μου Παράδεισο.

Τι Μύκονοs και αηδίες...

ΥΓ: Φωτογραφίες:
1- Από το κινητό , η παραλία μου και ο βράχος μου. Η "ιδιωτική" είναι πίσω από το βράχο. Στο βάθος το πευκοδάσος στον ’γιο Νικόλαο και πιο βάθος αριστερά η Σιθωνία.

2- Τα Πυργαδίκια. Λήψη από την ακτή Σαλονικιού.

3- Η Αρναία από το Χολομόντα.