Εκλογές πριν την ώρα τους τελικά. Λόγοι; Πολλοί! Κυβερνητική φθορά διαβάζω, να προλάβουμε το πόρισμα για τα σκάνδαλα, μην εξαγριωθεί κι άλλο ο κόσμος και άλλα τέτοια, κομματικά τερτίπια. Ποιος είπαμε θα εξαγριωθεί; Ο κόσμος; Αυτός που τον φτύνουν και παίρνει ομπρέλα αντί να διεκδικήσει το δικαίωμά του να μην το φτύνουν(!!?). Σιγά… Τρόμαξαν όλοι τους εκεί στη βουλή.

Από την άλλη καλά κάνουν. Επιχειρήσεις είναι τα κόμματα, από τις μεγαλύτερες, άξια στελέχη έχουν, κοιτούν το κέρδος. Έτσι πάει. Τώρα, τι είναι οι εκλογές, γιατί στο διάολο γράφει το σύνταγμα να γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια ακριβώς, τι σημαίνει προεδρική δημοκρατία, τι μας νοιάζει! Θα μου πεις κύριε βουλευτά πότε επιτέλους θα μπει ο Νικολάκης μας στο δημόσιο;

Όμηροι στις υποσχέσεις, όμηροι στην ανυπαρξία επιλογών. Καταφεύγουμε στο προσωπικό συμφέρον τελικά, μήπως και αποφασίσουμε, ποιος, πότε θα μας βολέψει καλύτερα. Δεν υπάρχει μια κοινή λύση, ένας κοινός δρόμος για τη χώρα. Υπάρχουν δέκα εκατομμύρια ξεχωριστά θέλω, με ιδιωτικά οφέλη διαχωρισμένα από το κοινό, το οποίο ουσιαστικά δεν υπάρχει πια. Κι με όποιο χρώμα μας καλύψει, βάφουμε τη ψήφο μας.

Και μέσα στο αδιέξοδο, θα βρεθεί κι ο βολεμένος, σημαιοφόρος, ηλίθιος (τόσο όσο χρειάζεται για να μη καταλαβαίνει πόσο τον χρησιμοποιούν), να σου μιλήσει για την «καταστροφική αποχή» και την «ανεύθυνη αδιαφορία» του να μην είσαι με κανέναν από αυτούς που φτύνουν από ψηλά στα κεφάλια μας, αυτούς που ζουν με τα λεφτά, τους κόπους και τις ευκαιρίες που δεν τους αξίζουν. Και να προσπαθεί να σε σπρώξει όσο μπορεί στο λάκκο του «έλα μωρέ τώρα», του «κάναμε έργο», «νοιαζόμαστε για σένα». Έλα μαζί μας να δεις πως είναι. Είναι ωραία σου λέω!

’σε φίλε, άσε. Μπορώ να οργανώσω τη ζωή μου και τις ιδέες μου, το δρόμο και τις επιθυμίες μου, χωρίς να με επηρεάζετε καθόλου. Χωρίς να εξαρτώμαι από κανέναν, ούτε εγώ, ούτε το περιβάλλον μου. Τίποτα δε θα αλλάξει σε μένα και τους γύρω μου και τίποτα δε μπορείτε να κάνετε για αυτό.

Τι σε νοιάζει άλλωστε για μας. Έχεις τα υπόλοιπα εννιά εκατομμύρια να σας ψηφίζουν, να ράψετε καινούρια, πιο ακριβά σακάκια.

Υ.Σ. Για τα μόνα που θα εξοργιστώ όμως μαζί σας είναι τα δύο σημαντικότερα πράγματα που έχετε γραμμένα κανονικά και με το νόμο (στην κυριολεξία). Τον πολιτισμό, που καμιά βοήθεια ουσιαστική δεν παίρνει σε αυτήν τη χώρα, και την παιδεία, που είναι το μόνο πράγμα που μπορείτε να παρέχετε στη χώρα. Φάτε από όπου θέλετε, όχι από κει.