Πώς τα καταφέρνει η ώρα μερικές φορές και φτάνουμε να ξεφύγουμε τελείως από την αλήθεια. Από την πραγματικότητα. Είναι αυτό που οι ρομαντικοί το λένε "ονειροπόληση", οι ψυχολόγοι "καποιος-επιστημονικός-όρος" και η μάνα μου και η γιαγιά "πραμάτισμα".

Πάλι μέτρησα τ’ αστέρια κι όμως κάποια λείπουνε
Μόνο τα δικά σου χέρια δε μ’ εγκαταλείπουνε

Η πραγματικότητα είναι ότι σε 2 μήνες θα έχω μάθει τα πάντα σχετικά με την αγορά ανταλλακτικών αυτοκινήτου από άποψη μελετων, κλαδικων ερευνων και δεν συμμαζευεται. Σε γραφικές τέχνες δουλεύω, και κάνω επιχειρηματικό πλάνο, αδυνατώντας να βρω το παραμικρό στοιχείο για την Ελλάδα, η eurostat μου λέει ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ για την Ελλαδα. Τι στοιχεία, το απέναντι συνεργείο δεν έχει καν ταμειακή και άμα έρθει κανένας άνθρωπος να κάνει έρευνα του λένε μαλακίες λες και φταίει. Προστατέψτε τους ερευνητές!

Πως μ’ αρέσουν τα μαλλιά σου στη βροχή να βρέχονται
Τα φεγγάρια στο κορμί σου να πηγαινοέρχονται

Η πραγματικότητα είναι ότι δεν χωνεύω τα @$% (σ)βήστα και το παιδί μου ο Τζονυ (το παλιό πισι) δεν έχει σοβαρές πιθανότητες να τη βγάλει αν δεν βρει παλιό ανταλλακτικό. Κι όμως από αυτά σας γράφω.

Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρα μας
Και στων φιλιών τη μουσική, ρυθμό να δίνει η καρδιά μας

Η πραγματικότητα είναι ότι μεθαύριο έχω εκπομπή και δεν ξερω αν θα κανω, εχω σκεφτει και κονσεπτ (αμέέέ) και γκρινιάζω γιατί σιχάθηκα το διάβασμα. Κουράστηκα. Βαρέθηκα. Πώς να είναι άραγε μια ζωή χωρίς διάβασμα για να πάρω κάποιο χαρτί;

Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρα μας
Για μια ολόκληρη ζωή, να είναι η βραδιά δικιά μας

Η πραγματικότητα όμως έχει και φαγητο το οποίο ουδέποτε απαρνήθηκα. Τσιμπάω έναν ζεστό κεφτέ από το πιάτο που έκανε η μαμά πριν, και συνειδητοποιώ τη σημερινή μέρα. Οι γονείς μου κλείνουν 24 χρόνια γάμου, 25 σαν ζευγάρι και να ζηλεύω κρυφά γιατί έχω φτάσει σχεδόν 23 και να μην έχω κάνει ούτε μια σχέση της προκοπής (μια μόνο που πλησίασε κάπως στον δικό μου ορισμό δυνατής σχέσης), όταν η μάνα μου στην ηλικία μου ετοιμαζόταν για τον Ησαΐα. Όχι δεν βιάζομαι να παντρευτώ. Απλά κατατάσσω τον εαυτό μου στους ανθρώπους που τους αρέσει να είναι σε μια σχέση, που τους αρέσει να αγαπάνε κάποιον άνθρωπο και η ζωή τα έφερε να είναι μόνοι εδώ και καιρό. ’τιμη κοινωνία που λένε...

Τα φιλιά σου στο λαιμό μου μοιάζουνε με θαύματα
Σαν τριαντάφυλλα που ανοίγουν πριν απ’ τα χαράματα

Η αλήθεια είναι ότι εδώ και λίγες μέρες ίσως έχει γεννηθεί μια μικρή ελπίδα μέσα μου που ίσως σημάνει το τέλος του χρόνιου μαγκουφισμού, αλλά ίσως είναι πάλι μια από τις ρομαντικές ψευδαισθήσεις. Πολλές ρομαντικές ιστορίες διαβάζω τελευταία και γράφω και διάφορα. ’σε, την Σεμιραμις θα την διαβάσω σε άλλη φάση της ζωής μου. Καλέ, ένας πρίγκηπας πάνω σε άλογο μου κάνει καντάδα...

Στων ματιών σου το γαλάζιο έριξα τα δίχτυα μου
Στις δικές σου παραλίες θέλω τα ξενύχτια μου

Η πραγματικότητα είναι ότι οι 2 άντρες του σπιτιού είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ψάχνω και είναι και χειρότερα αυτά που κυκλοφορούν εκεί έξω. Ο μπαμπας ειναι μια θυλυκή Στέλλα με πλήρη εξάρτηση από τη μάνα μου και ο αδερφός μου βγήκε κλώνος του όσο αφορά την εξάρτηση. Προχτές εγώ τα έβαλα με την κατσαρίδα, αυτός (το παλικάρι 2 μέτρα που λέει και το σόι) καθόταν σε απόσταση ασφαλείας. Νιώθω μεγάλη ασφάλεια μαζί του...

Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρα μας
Και στων φιλιών τη μουσική, ρυθμό να δίνει η καρδιά μας

Αληθειας συνέχεια... Διαβάζεις και κάτι αηδίες στα περιοδικά σχετικά με το αγόρι της διπλανης πόρτας και υγρά όνειρα με τον ντελιβερά, αλλά εμένα μέχρι στιγμής ούτε καλός γείτονας προέκυψε ούτε κανένας ντελιβεράς της προκοπής. Γειτονιά δεν μπορώ να αλλάξω, ίσως πιτσαρία...

Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρα μας
Για μια ολόκληρη ζωή, να είναι η βραδιά δικιά μας

Ο Βασίλης με το άσμα ξαναπαίζει στη λίστα, διαβάζω τη συνέχεια του ρομαντικού μυθιστορήματος στο ιντερνετ στηριγμένη στον ώμο τρώγοντας σοκολάτα ή παγωτό και αναστενάζοντας, βγάζω κι ένα αχ που και που για περισσότερο εφέ, το μυαλό έχει αποσυνδεθεί από τις κλαδικες μελέτες και το σπίτι, χτυπάει το κινητο με τον γνωστό ήχο (βλέπε προ-προηγούμενο ποστ), και μόλις το σηκώνεις φυσικά θα είναι κάτι ρεαλίστικο και βλακεία-ξενέρα-ίου-αγγαρεία που θα σε τραβήξει στην πραγματικότητα. Ξενερώσαμε...

Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρα μας
Και στων φιλιών τη μουσική, ρυθμό να δίνει η καρδιά μας

PAUSE στο Βασίλη. Γαμώτο. Εγώ για ευαισθητορομαντικό ποστ ξεκίνησα, πως κατέληξε έτσι. Αφού το ξέρω. Το καλοκαίρι δεν ερωτεύομαι, συνεχιζω τη μελαγχολία της άνοιξης. Από Σεπτέμβρη ξανά, μαζί με τα σχολεία.

Nα κοιμηθούμε αγκαλιά......

Α! δεν τέλειωσα με την πραγματικότητα! Να... απλά...πόσο μου΄χει λείψει να κοιμάμαι αγκαλιά..!