Σίγουρα η στιγμή κάθε μαθητή που τελειώνει το σχολείο είναι αλησμόνητη. Για μένα το τέλος του σχολείου πριν 5 χρόνια ήταν μια λύτρωση από μια γκρίζα καθημερινότητα και η αρχή της φοιτητικής ζωής αρχή των απόλυτων αλλαγών μου. Τώρα πλέον τελειώνω και τυπικά τη σχολή μου.

Τον τελευταίο καιρό ενοχλούμαι όταν ακούω την ευχή "καλή πρόοδο με τα διαβάσματα". Όχι ότι είναι κακοπροαίρετη, απλά δεν θέλω να την ακούω άλλο. Κουράστηκα, απλά, να διαβάζω για να πάρω κάποιο χαρτί. Και νομίζω το μεγαλύτερο χαρτί έρχεται σε λίγους μήνες.

Πρίν μερικούς μήνες με όλα τα στραβά που τυχαίναν, είχα φτάσει σε σημείο να πιστεύω ότι δεν θα πάρω ποτέ το πτυχίο μου. Τώρα έμεινε ένα μάθημα πια, δύσκολο πολύ, αχώνευτο, αλλά ένα. Τελευταίο. Ότι και να γίνει έχω ένα μάθημα και την πτυχιακή. Τα άλλα 55 έχουν φύγει, τέλειωσαν και μένουν πίσω με τον βαθμό τους στις δηλώσεις μαθημάτων στην σχολή. Και πλέον μετράω μέρες για το τελευταίο. Τριγυρνω και κοιταω τους γυρω μου με μια φατσα που θελει να κρυφτει αλλα η χαρα δεν την αφηνει και σηκωνω το δεικτη του χεριου μου. Οχι δεν ζηταω την αδεια να πω μαθημα, αλλά δείχνω ότι έχω 1. Ένα!

Θα μου επιτραπεί να μην αναφέρω πότε τελειώνει το διάβασμα για να δώσω εξετάσεις. Ίσως ακουστώ προληπτική, αλλά προτιμώ να μην κοιτώ γύρω μου μέχρι να τελειώσουν όλα. Και να μείνω ψύχραιμη.

Ένα μονο λοιπόν... :)

ΥΓ: Όσοι είστε επιρρεπείς στη γρουσουζιά μην αφήστε κανένα σχόλιο και την πατήσουμε τελευταία στιγμή... :p