Όπως πιθανώς θα έχετε δει, μένω στην πλατεία Βικτωρίας. Ένα από τα πιο κεντρικά και πολύβουα σημεία της πόλης, όπου η ζωή δεν σταματά ποτέ. Λόγω τόσο της κατοικίας μου όσο και της δουλειάς μου, που βρίσκεται στους Αμπελοκήπους, κινούμαι κατά κανόνα στο κέντρο για όλες μου τις δουλειές. Μού είναι πολύ πιο εύκολο να πάω στην Ομόνοια για να αγοράσω κάτι, στα βιβλιοπωλεία στη Σόλωνος και στα πέριξ στενά πηγαίνω για κοντινή βόλτα ενώ ο ηλεκτρικός είναι κυριολεκτικά μπροστά από την εξώπορτά μου. Η περιοχή είναι γεμάτη ξένους με τους οποίους συνυπάρχω χωρίς πραγματικά κανένα πρόβλημα. Αυτό που μου προξενεί πραγματική κατάθλιψη, όσο και αν έχω διάθεση για αστεία, είναι το θέαμα των νεαρών ατόμων που σέρνονται σαν ζωντανά (;) φαντάσματα, σαν σκιάχτρα από την αδυναμία και με απλανές σκοτεινό βλέμμα. «Φίλε, μήπως έχεις 50 λεπτά;». Δεν ξέρεις τι να κάνεις, πώς να μιλήσεις. Να κάνεις κήρυγμα σαν γεροπαραλυμένος; Να βοηθήσεις δίνοντας κάτι; Βοηθάς έτσι ή καταστρέφεις κι άλλο τον άρρωστο; Μήπως του δίνεις το 50λεπτο για να σε αφήσει ήσυχο μη σου βγάλει κάνα σουγιά και από κει και πέρα «τι με νοιάζει εμένα ρε φίλε, δεν πα να πνιγεί;»Έχω δει πολλές φορές να χτυπάνε ενέσεις μπροστά μου, όχι τόσο στη Βικτώρια, αλλά σε εισόδους πολυκατοικιών στην πλατεία Βάθης, στην Αρμοδίου στην πλατεία Θεάτρου στην Αθηνάς, στα δρομάκια των Εξαρχείων και βεβαίως στα πέριξ του ΟΚΑΝΑ στην 3ης Σεπτεμβρίου. Φαντάζομαι ότι όλοι φρίττουν με κάτι τέτοιο, είναι γνωστές σε όλους και οι συνέπειες και οι αντιδράσεις του συνδρόμου στέρησης, όμως εγώ λόγω δουλειάς τα έχω υπ΄ όψιν μου και σε βάθος, τρομάρα μου. Έμαθα ακόμα και την ορολογία: φούντα, άσπρη, κόκα, τριπάκι, φιξάκι, «σοκολάτα» (όχι, δεν είμαι μπάτσος της δίωξης, μη φοβάστε).

 Ένα απόγευμα λοιπόν γύρω στις 6 μμ, πήγα με τον 7χρονο γιο μου να του πάρω από τη Στουρνάρη είδη σχεδίου και ζωγραφικής. Ζωγραφίζει μετά μανίας και καταναλώνει μπογιές και μπλοκ με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Γυρίζοντας, πέρασα από τον πεζόδρομο της Τοσίτσα μεταξύ του Πολυτεχνείου και του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Επίτηδες, διάλεξα την πλευρά του Μουσείου διότι από την άλλη πλευρά, του Πολυτεχνείου, την έχουν πέσει διάφοροι άστεγοι στα κατώφλια και τις εσοχές, κατάσταση Μπεναρές, με χαρτόνια από κούτες, κουρέλια και σκουπιδομάνι αφόρητο παρουσιάζουν ένα απερίγραπτο θέαμα που προσβάλλει τόσο την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια όσο και τον δήθεν πολιτισμό μας (αλήθεια στην Ολυμπιακή Αθήνα του 2004 πού είχαν πάει όλοι οι άστεγοι και τα πρεζόνια;). Για να μην τα πολυλογώ,  εκεί που περπατούσα με τον μικρό βλέπω στο βάθος πίσω από έναν θάμνο, μέσα στο μεσημέρι ουσιαστικά, ένα νεαρό γύρω στα 25, εμφανίσιμο, δεμένο και ψηλό να έχει σκύψει. Νόμιζα ότι κάτι του έχει πέσει και το ψάχνει, όμως αυτός είχε δέσει το λάστιχο στο μπράτσο και σκυμμένος ετοίμαζε τη σύριγγα… Μόλις παίρνω πρέφα τι παίζει, τραβάω ξαφνικά τον μικρό, ο οποίος ευτυχώς χάζευε τις καινούριες του τέμπερες, προς την άλλη μεριά του θάμνου. Ο νεαρός τότε σηκώθηκε και άρχισε να φωνάζει:

 «Ρε φίλε, μη πας να με καρφώσεις στους μπάτσους και μου την πάρουν, 100 ευρώ έδωσα!»

Τι να του πω; Είπα «Μην ανησυχείς, και δεν πρόκειται. Εσύ κάνεις κακό στην πάρτυ σου»

Και απάντησε «Ξέρω, θα πάρεις τηλέφωνο τους μπάτσους, 100 ευρώ έδωσα…»

Τι να πεις, αισθάνθηκα μ^%$#@ς, τύψεις και σαν να μιλάω σε τοίχο… Μου λέει ο μικρός: «Ποιος είναι ο κύριος; Τι σου φώναξε;»

«Τίποτα. Λάθος έκανε, νόμιζε ότι με ήξερε…»