Δεκαεπτά χρόνια πριν. Σαν να ήταν χθες, όμως. Φθινόπωρο του 1990. Ο γράφων πρωτοετής φοιτητής στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Μετά από τις πρώτες γνωριμίες και το πολύ τρεις-τέσσερις εβδομάδες μαθημάτων και εργαστηρίων, ξεσπούν μαζικές πολύμηνες καταλήψεις και κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα, σε πανεπιστήμια και σχολεία ως αντίδραση στη μεταρρύθμιση του τότε υπουργού παιδείας Κοντογιαννόπουλου, ο οποίος παραιτήθηκε και τα πήρε όλα πίσω μετά τη δολοφονία του Τεμπονέρα στην Πάτρα.

Ανάμεσα στους συμφοιτητές ήταν ένα παιδάκι, ο Αποστόλης από το Βόλο, αγαθό και αφελές αλλά με εντελώς ιδιαίτερο τρόπο σκέψης. Τον Αποστόλη τον προσηλύτισαν κάτι επαναστατικές ομάδες εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, οι λεγόμενες ΕΣΟΦ, που πρωτοστατούσαν στις καταλήψεις. Οι καταληψίες εκτός από τις αίθουσες είχαν καταλάβει και τα γραφεία των καθηγητών και εκεί παιζόντουσαν σκηνικά απείρου κάλλους με τους καθηγητές που ήθελαν να πάνε στα γραφεία τους και δεν τους άφηναν.

Στις καταλήψεις λοιπόν, ο Αποστόλης με τους άλλους καταληψίες ήταν στα γραφεία των καθηγητών όταν ήρθε και ο καθηγητής Κ. μαζί με άλλους για διαπραγματεύσεις. Όταν με το καλό οι φοιτητές δεν έφευγαν, επιστρατεύτηκαν οι απειλές και οι φοβέρες από τους καθηγητές πρωτοστατούντος του καθηγητή Κ. και ο αφελής Αποστόλης έκανε το μέγα ατόπημα να πει στον καθηγητή Κ. “άντε φύγε από δω ρε μ@λ@κ@!”

Πάει και βρίσκει τον καθηγητή στο γραφείο του:

“μα κ. Κ, εγώ σας είχα βρίσει και εσείς με περάσατε;”