Έβλεπα χτες σε κάτι “παράθυρα” για την απόσυρση του βιβλίου της ιστορίας, βουλευτή πλέον του ΛΑΟΣ να υπερασπίζεται προς μεγάλη μου έκπληξη το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, όμως υποτίθεται ότι δήλωνε δημοκρατικών φρονημάτων και δεν συμφωνεί, τάχα, με τη χούντα των απριλιανών. Σαν να λέμε δηλαδή, μου αρέσει το παστίτσιο αλλά μη βάλεις μέσα μακαρόνια.

Είχα πιστέψει ότι όλα αυτά τα ανόητα και κιτς ανοσιουργήματα της επταετίας είχαν γελοιοποιηθεί τόσο πολύ στη συνείδηση μας μετά από 35 χρόνια ώστε όποιος τα έλεγε τουλάχιστον θα ήταν παράφρων. Το θεωρούσα απόλυτα φυσικό ύστερα από τόσα αφιερώματα στη χούντα με την ελληνοχριστιανική εθνικοφροσύνη, με την αισθητική του Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών, την κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας και τις ασυναρτησίες τους, που προκαλούν ακόμα άφθονο γέλιο. Έλα όμως που αρχίζουν οι κρυφο (ή φανερο-;) χουντικοί σιγά-σιγά να παίρνουν τα πάνω τους και να δούμε έως που θα φτάσουν.

Πιάσαμε φιλική κουβέντα, με ρώτησε για τις σπουδές μου, ενδιαφέρθηκε για την έρευνά μου και με ρώτησε για την Ελλάδα:

-“Ε, πώς να είναι δεν ακούτε ειδήσεις;”-“

-“Χρόνια; Δηλαδή από πότε έχετε να πάτε;”-

-“Θέλετε να πείτε ότι δεν έχετε ξαναπάει από τότε;”-“

-“Θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι δεν έχετε κανένα λόγο να φοβάστε πια. Η Δημοκρατία είναι γερά θεμελιωμένη. Δεν υπάρχουν πια χουντικοί, είναι στη φυλακή, και όσοι, ελάχιστοι πια είναι έξω αντιμετωπίζονται πλέον ως τελείως γραφικά άτομα, προκαλούν τη σκωπτική διάθεση”-

Έφυγα από εκεί, νομίζοντας ότι ο παππούς τα είχε λίγο χαμένα. Τελικά δεν έμεινα στο “μεζόν ελενίκ” αλλά κάπου με μεγαλύτερο ανθρωπολογικό και περιηγητικό ενδιαφέρον (επιφυλάσσομαι για άλλο post). Όμως αυτά που βλέπω και ακούω τις τελευταίες μέρες με κάνουν να φοβάμαι πως ο παππούς μπορεί και να είχε δίκιο…