Ποτέ βέβαια δεν κατάλαβα γιατί απαγορευόταν η είσοδος για κάτω των 17. Αν είναι να παίξεις videogames σε εκείνη την ηλικία θα τα παίξεις, αργότερα αρχίζεις άλλα “παιχνίδια” πιο επικίνδυνα αλλά και πιο ενδιαφέροντα… Πάντως όταν κλείναμε τα 17, την επομένη των γενεθλίων μπαίναμε θριαμβευτικά με την ταυτότητα ανά χείρας και την κολλούσαμε στα μούτρα του τύπου. Όμως, μετά από λίγες φορές, τουλάχιστον για μένα, δεν είχε το ίδιο ενδιαφέρον, άρχιζε λίγο-λίγο να ατονεί και οι επισκέψεις στα ουφάδικα άρχισαν να αραιώνουν. Η γλύκα του απαγορευμένου και του παράνομου, που όταν γίνει νόμιμο αρχίζει να γίνεται ρουτίνα και η έκκριση αδρεναλίνης παύει.

Η τελευταία αναλαμπή των βιντεοπαιχνιδιών ήταν στην τρίτη Λυκείου. Πίεση, διάβασμα, δέσμες, φροντιστήριο. Παραδίπλα από το φροντιστήριο ήταν ένα καφενείο-ουφάδικο όπου και πηγαίναμε, εγώ και άλλοι τρεις συμμαθητές, στα διαλείμματα από τα οποία επιστρέφαμε κατά 10 και 15 λεπτά καθυστερημένοι ακούγοντας την κατσάδα του μαθηματικού: “πάλι στα μηχανάκια ήσασταν ρε μ@λ@%^&*α;” Εκεί, λοιπόν, υπήρχε ένα ποδοσφαιράκι, που λεγόταν World Cup 86 ή κάτι τέτοιο, σαν τραπεζάκι σαλονιού, η οθόνη ήταν οριζόντια προς τα πάνω, έβλεπες το γήπεδο σαν να ήσουν σε ελικόπτερο από πάνω (φωτό) και οι παίκτες κάθονταν αντικριστά στις δύο πλευρές του τραπεζιού. Όταν έπαιζες με το μηχάνημα άρχιζες με την Σκωτία και μετά συνέχιζες όσο κέρδιζες, με Τσεχία, Ολλανδία, Βραζιλία, Αγγλία, Αργεντινή και τελικό έπαιζες με τη Γερμανία με αυξανόμενο βαθμό δυσκολίας. Μετά από κάποια πενηντάρικα που σου έτρωγε το δραχμοβόρο μηχάνημα μάθαινες τα κόλπα για την κάθε αντίπαλο και έφτανες εύκολα τελικό. Η μεγάλη φάση όμως γινόταν με τα διπλό που παίζαμε ο ένας αντίπαλος του άλλου, αυτοσχέδια τουρνουά, όπου βάζαμε και στοιχήματα. Κόλαση, το τι καντήλι έπεφτε δε λέγεται, ούτε και γράφεται. Η εκτόνωση ήταν δεδομένη και επιβεβλημένη μετά από ένα δίωρο ασκήσεων σε ολοκληρώματα…

Τελικά, η τέχνη δεν ξεχνιέται, όπως επίσης το κολύμπι, το ποδήλατο και το σεξ.