Θέλουμε δε θέλουμε, τα ωραία πράγματα στην Αθήνα είναι λίγα. Τα άσχημα είναι τα πολλά και τα μέτρια τα ακόμα περισσότερα! Γι' αυτό αυτήν την πόλη πρέπει να την αγαπάς πολύ για να τη ζεις. Και κάτι άλλο. Κυρίως εμείς οι "επαρχιώτες" (Θεέ μου, ζω σε μια χώρα με δύο πόλεις, την Αθήνα και την Επαρχία!) αυτό που ψάχνουμε από συνήθεια εδώ είναι η φιλική ατμόσφαιρα, η ζεστή αύρα στο μαγαζί που θα βγούμε (κυρίως για να διασκεδάσουμε). Να ξέρεις βρε αδερφέ έναν δυο μόλις θα πας, να πεις ένα γεια στο μπαρ, να βριστείς με κανένα γνωστό πριν, να σου κεράσουν και κάτι (όλα)... Γι' αυτό γουστάρω Παγκράτι! Και ακόμα περισσότερο πλατεία Βαρνάβα! Η κυρα Μαρία στο φούρνο που σου λέει καλημέρα, ο Παλιάκης που θα σου δώσει κανα καλαμάκι κι ας μην έχεις λεφτά πάνω σου, ο Μουστάκας στο περίπτερο που κυνηγάει τα παιδιά με τη μπάλα κλπ κλπ μη συνεχίσω βαριέμαι... Μια γειτονιά δηλαδή. Άνθρωποι παντού ωραίοι. Φοιτητές, καλλιτέχνες (και καλά), ηλικιωμένοι, μετανάστες σωστοί οικογενειάρχες, με τα παιδιά τους που τους χαίρεσαι, λυκειόπαιδα με τα εξωπραγματικά Modenas (τι στο δι&#&λο βάζουν και κάνουν ΤΕΤΟΙΟ ΘΟΡΥΒΟ;), ωραίες γυναίκες.. Ακόμα κι όταν μας πάρει η νύχτα οι δρόμοι είναι δικοί μας! Καμιά γιαγιά μόνο με το σκυλάκι της να μυρίζουν και τέτοια, ήσυχα πράγματα, ότι ώρα κι αν γυρνάς (ή βγαίνεις..). Κι αν βαρεθείς και μουχλιάσεις, παίρνεις το 209 ή ένα τρόλευ και σε 5' ακριβώς είσαι στον πανικό, δίπλα στα McDonalds στο Σύνταγμα. Έτσι απλά. Άσε το άλλο, που είναι μακρυά από την ΑΣΟΕΕ και μας προσφέρει έξτρα δικαιολογίες (για τον εαυτό μας κυρίως) σε περίπτωση απουσιών .. Το μόνο μείον είναι αυτή η Υμηττου που γεμίζει με αμάξια που βρίζουν και φανάρια που κορνάρουν, κόλαση πραγματική! Αλλά εμείς μακρυά απ' αυτά..
Λοιπόν βαριέμαι σπίτι, πάω Μπρίκι... Παγκράτι σου 'ρχομαι!

Φώτο: Οι γνωστοί Παγκρατιώτες οργανοπαίχτες Νώντας (κλαρίνο) και Μηνάς (κιθάρα) με κάτι Άγγλους θαυμαστές τους στο Άλσος Παγκρατίου την Άνοιξη του 1965