Πολλές φορές όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί αν το επάγγελμα που διαλέξαμε (ή μας διάλεξε) ήταν το καλύτερο δυνατό, αυτό που μας ταιριάζει, αυτό που πραγματικά γουστάρουμε. Λένε, ότι αν κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα τότε θα είσαι ευχαριστημένος. Σε αυτό μπορούν να μας απαντήσουν οι φίλοι επαγγελματίες μουσικοί που πιθανότατα διαβάζουν τις κρυάδες μου. Ως γνωστόν, ο επαγγελματικός προσανατολισμός στα σχολεία δεν υφίσταται, εγώ θυμάμαι στο Λύκειο όταν είχαμε ΣΕΠ ήταν η ώρα του παιδιού, γινόταν το έλα να δεις και η δύσμοιρη η καθηγήτρια δεν έβλεπε την ώρα να την κάνει μια ώρα αρχύτερα. Ένιγουαίυ (όπως λέμε και στην Κέρκυρα που μου θύμισε κάποιος στο blog του) ότι έγινε, έγινε. Σου μένουν όμως κάποια απωθημένα. Κάποτε π.χ,. στο γυμνάσιο, είχα πρωταγωνιστήσει σε σχολική παράσταση και μου μπήκε το μικρόβιο της υποκριτικής. Ευτυχώς για την Τέχνη, μου πέρασε γρήγορα ως σοβαρό ενδεχόμενο, μου έχει αφήσει όμως την πετριά της θεατροφιλίας (δυστυχώς σε πολλούς άλλους και άλλες δεν πέρασε και έτσι τους τρώμε στη μάπα ακόμα).

Αυτή είναι δουλειά!

Αν μάλιστα συνδυαστεί και με κάνα θεατράκι ή έστω σινεμαδάκι πριν, έτσι για να σου ανοίξει η όρεξη, τόσο το καλύτερο. Λέτε όμως κι’ αυτή να καταντάει ρουτίνα; Μη μου χαλάτε τη φαντασίωση…