Λίγο καιρό πριν, παρακολουθούσα στην τηλεόραση ένα αφιέρωμα στον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή του Ηρακλή, τον Βασίλη Χατζηπαναγή, τον επονομαζόμενο και “Νουρέγιεφ των γηπέδων”. Τον θυμάμαι από τότε που έπαιζε και αν και δεν είμαι ούτε “Ηρακλής” ούτε έχω καμιά σχέση με Θεσσαλονίκη παρακολουθούσα μαγεμένος στα στιγμιότυπα της “Αθλητικής Κυριακής” τις περίτεχνες ενέργειές του, να αδειάζει δυο-τρεις αντιπάλους αμυντικούς πριν δώσει πάσα-λουκούμι στον επιθετικό του, να σκοράρει απευθείας από κόρνερ, να στέλνει τις άμυνες για ομαδική ψυχανάλυση και αν ο πολύς σημερινός Ροναλντίνιο τον ήξερε, πιθανώς το υφάκι του θα ήταν λιγότερο αλαζονικό. Ο “Βάσια” δυστυχώς δεν αγωνίστηκε ουσιαστικά ποτέ με την Εθνική Ελλάδος διότι είναι ομογενής από την Τασκένδη και πριν έρθει είχε ήδη αγωνιστεί με τις εθνικές νέων και ελπίδων της τότε Σοβιετικής Ένωσης, όπως επίσης άρχισε και τερμάτισε την καριέρα του στον Ηρακλή. Πράγματα σχεδόν αδιανόητα για τις μέρες μας, που στην εθνική έχει παίξει μέχρι και ο Μπατίστα και το μυαλό όλων είναι στο “κασέ”, όμως άλλοι καιροί, άλλα ήθη… Παρ’ όλα αυτά, κλήθηκε στη μικτή Κόσμου το 1984 μαζί με το Θωμά Μαύρο.

• Τι βλέπεις εκεί με τόση αφοσίωση;

 

• Αθλητικά…

   

• Και ποιος είναι αυτός ο γύφτουλας με τη χαίτη που παρακολουθείς με τόσο ενδιαφέρον;

   

• Ε, όχι και γύφτουλας, είναι ο Βασίλης Χατζηπαναγής, για μένα το μεγαλύτερο ταλέντο που έχει παίξει στην Ελλάδα!

 

• (κουνώντας απαξιωτικά το κεφάλι) Τι να σου πω…κρίμα…κρίμα τα πτυχία, τα θέατρα και οι όπερες…