Η Χαρούλα τα έβαλε με την Αλεξίου...

Παίρνω αφορμή από τα λόγια της Χαρούλας στα βραβεία Αρίων, χθες το βράδυ, η οποία όπως μας είπε το σκέφτηκε αρκετά πριν αποφασίσει να λάβει μέρος σε αυτή την εκδήλωση κι αν τελικά το έκανε ήταν γιατί η Χαρούλα υπερίσχυσε έναντι της Αλεξίου που είχε τη "μύτη λίγο ψηλά"...
Η αλήθεια είναι πως τα βραβεία αρίων, όπως και οι περισσότερες εκδηλώσεις ή διαγωνισμοί, υπό τη μορφμή φιέστας (πρβλ. eurovision) δέχονται μεγάλη κριτική και κατά μεγάλο ποσοστό, για μένα, όχι αδίκως. Ωστόσο, εν προκειμένω τουλάχιστον, βραβεία όπως αυτά δίνονται βάσει της ψηφοφορίας του κόσμου (θέλουμε να είμαστε καλόπιστοι ως προς αυτό).
Πόσο ο καλλιτέχνης μπορεί να απέχει από τέτοιου είδους εκδηλώσεις;
Δε θα θεωρηθεί σνομπ; (ένας φόβος που, όπως φάνηκε, ήταν αυτός που έκανε κατά κύριο λόγο τη Χαρούλα να λάβει μέρος σε αυτήν την γιορτή)

Δε θέλω να περιοριστούμε στο θέμα των βραβείων Αρίων, γι' αυτό και δεν γράφω τις σημειώσεις αυτές, σε σχετικό post που υπάρχει για τα βραβεία Αρίων στο forum.

Το ερώτημά μου είναι γενικότερο. Πόσο επιλεκτικός μπορεί να είναι ένας καλλιτέχνης στις παρουσίες του σε κοινωνικές ή άλλες εκδηλώσεις. Ποια κριτήρια νομίζετε ότι θα πρέπει να σταθμίζει. Και τελικά πρέπει να σταθμίζει κάποια κριτήρια ή μήπως είναι προτιμότερο να κάνει αυτό που του λέει η καρδιά του, ακόμα κι αν μεγάλη μερίδα των ανθρώπων γύρω του θεωρούν ότι θα έπρεπε να πράξει αλλιώς, για τη δημόσια εικόνα του;

Κι αφού αναφέραμε και το συγκεκριμένο παράδειγμα της Χαρούλας....πιστεύτε ότι την έβλαψε ή όχι η εμφάνισή της στα βραβεία Αρίων, ένα θέσμο που έχει αμφισβητηθεί αρκετά από τότε που καθιερώθηκε....;

Η κοινωνικότητα, η επικοινωνία, οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι απαραίτητα συστατικά σε μια κοινωνία .Το ίδιο και η δημόσια εικόνα. Στοιχεία που σχηματίζουν και δημιουργούν την εικόνα του ''κοινωνικού ατόμου''. Ο καλλιτέχνης , σαν άτομο ενταγμένο σε μια κοινωνία κι αυτός, ενδιαφέρεται για τη δημόσια εικόνα που προβάλει. Ίσως λίγο περισσότερο από τους υπολοίπους αλλά δικαιολογημένα αφού θα πρέπει να αντεπεξέλθει στα πρότυπα που συχνά αντιπροσωπεύει . Δημόσιες εμφανίσεις, δηλώσεις, συμπεριφορά, στάσεις είναι καθημερινά στο στόχαστρο απανταχού ενδιαφερομένων και αργόσχολων. Όσο περισσότερο διάσημος ένας καλλιτέχνης τόσο μεγαλύτερη και η ενασχόληση του τύπου με αυτόν. Μέχρι ποιο σημείο όμως ο καλλιτέχνης θα πρέπει να ζει σε ένα γυάλινο κλουβί προσέχοντας την κάθε του κίνηση, πράττοντας συχνά ενάντια στη θέλησή του?
Τα όρια είναι ευδιάκριτα αλλά δύσκολο για μερικούς να τα αναγνωρίσουν. Η δυσκολία έγκειται κυρίως στον τρόπο που αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν την δύναμη που τους έχει δοθεί. Το ήθος τους είναι βέβαια καταλυτικό ώστε η πορεία της επιτυχίας να είναι πραγματική και όχι περιστασιακή. Εδώ είναι και το σημείο από όπου ο καλλιτέχνης θα μπορέσει να βγει από το χρυσό του κλουβί και να αγγίξει με τα συναισθήματά του τον κόσμο. Εδώ θα μπορέσει να ακούσει την καρδιά του και όχι τα πρέπει των συμφερόντων. Αυτό όμως δεν επιτυγχάνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται μια συνεχής, σταθερή πορεία όπου θα πρέπει να αποδείξει αυτά που πρεσβεύει και πιστεύει.
Καλλιτέχνες όπως η Αλεξίου ή ο Πορτοκάλογλου δεν μπορούν με μια πράξη όπως η εμφάνισή τους σε μια εκδήλωση τύπου Αρίων να επηρεάσουν αρνητικά την εικόνα που μας έχουν δώσει τόσα χρόνια. Γιατί? Επειδή η εμφάνισή τους αυτή ήταν βασισμένη στη σεμνότητα που τους χαρακτηρίζει. Ίσως να μη χρειαζόταν να παρευρεθούν ίσως όμως και να έδωσε μία λάμψη σε ένα χώρο που τα φώτα ανοιγοκλείνουν προτού να καταλάβεις που βρίσκεσαι. Νομίζω λοιπόν ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση η απόφασή τους αυτή είναι αποδεκτή, σεβαστή και πρεσβεύει την αγάπη τους για την τέχνη της μουσικής και την ελευθερία έκφρασής της. Σαφώς και μία απουσία τους από τα βραβεία δεν θα σήμαινε το αντίθετο. Εύχομαι μόνο να είναι δική τους και όχι κάποιου ειδικού δημοσίων σχέσεων .

Ορφέα ολα τα είπατε πολύ καλά.
Εκεινο όμως πού μου έκανε εντύπωσι είναι
ότι δίπλα στο ονομα της Αλεξίου βάλατε του Πορτοκάλογλου.
Την προσφορά της Αλεξίου στο τραγούδι (εξαιρούμε την λάιβ απόδοσί της)
την γνωρίζουμε όλοι.
Η προσφορά του Πορτοκάλογλου ποιά είναι? Πέρυσι έβγαλε το αχ θάλασσα μου σκοτεινη και πήρε αρκετά βραβεία (Αρίων) για το δίσκο αυτό. Μπορεί να είναι καλός τραγουδιστής και συνθέτης αλλά η καριέρα του ποιά είναι? Και το τραγούδι, αχ θάλασσά μου σκοτεινή, τα ΜΜΕ του το έκαναν σουξε γιατι μπήκε
στο μάρκετινγκ, για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη.
Λυπάμαι αν σάς στενοχωρώ! Είναι και η πρώτη φορά που γράφω σε φόρουμ
και έχω λίγο τράκ!

Quote:

Το μέλος anzelina στις 01-04-2004 στις 00:08 έγραψε: Η προσφορά του Πορτοκάλογλου ποιά είναι? Πέρυσι έβγαλε το αχ θάλασσα μου σκοτεινη και πήρε αρκετά βραβεία (Αρίων) για το δίσκο αυτό. Μπορεί να είναι καλός τραγουδιστής και συνθέτης αλλά η καριέρα του ποιά είναι?

http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=297

Jorge,
Δεν χρειάζεται να πάω πουθενά να κυττάξω.
Για την Αλεξίου νομίζεις οτι κύτταξα;Στην Ελλάδα ζούμε και
ξέρουμε όλους τους καλιτέχνες.
Αυτούς που δημιούργησαν το όνομά τους με την αξία τους τους ξέρουμε.
Αυτοί πού έγιναν μετά το 93-94 έγιναν απο την τηλεόραση
απο τα κανάλια που έχουν δισκογραφικές εταιρείες, απο ορισμένους
δημοσιογράφους ,το ραδιόφωνο που υποστηρίζει τούς φίλους καθε
ραδιοφωνικού παραγωγού( και αυτόν τον υποστήριξε πάρα πολύ το ραδιόφωνο) και κατι φτηνοπεριοδικά.
Λοιπόν τι να κοιτάξω.Οτι έκανε πριν δεν ηταν εις θέσι να το προβάλει μόνος του τότε και το προβάλει τωρα που τον έφτιαξε το μάρκετινγκ.
Βέβαια είναι καλός καλιτέχνης δεν το αρνούμαι αυτό.

Το ότι ο Πορτοκάλογλου δεν έκανε ανάλογη επιτυχία με την περυσινή άλλες χρονιές δεν σημαίνει κάτι. Δεν βλέπω που μπορούμε να στηριχτούμε ωστε να χαρακτηρίσουμε κάποιον ότι δεν προσέφερε στη μουσική. Στις πωλήσεις? Φυσικά και όχι. Στην ευρεία απήχηση? Δεν πιστεύω (βλέπε Κοκκίνου, Μαζωνάκης κ.κ) Στην διαχρονικότητα? Εδώ θα πω ναι. Στο ήθος και στο σεβασμό στο κοινό? Φυσικά. Ο Πορτοκάλογλου τα έχει όλα αυτά. Τα τραγούδια του είναι διαχρονικά και έχει αποδειχτεί αυτό. Τώρα αν έκανε μια τεράστια επιτυχία με το Θάλασσα μου σκοτεινή αυτό είναι προς τιμήν του. Μήπως και η Αλεξίου δεν έκανε το ίδιο? Αλλά και πολύ άλλοι. ¶ξια πιστεύω. Αν το τραγούδι δεν είχε αυτήν την τεράστια επιτυχία δεν θα ήταν καλό? Μήπως θα χαρακτηριζόταν απο τους πιο ποιοτικούς ως αριστούργημα? Εμένα ο δίσκος του ''Μπραζιλέιρο'' μου άρεσε πολύ. Είχε κάτι διαφορετικό να προσφέρει. Προσπάθησε και αυτό φαίνεται. Μη συγκρίνουμε καλλιτέχνες βάση των προτιμήσεών μας. Ο Πορτοκάλογλου ήταν και θα είναι πετυχημένος σε αυτό που κάνει γιατί το κάνει καλά. Οι επιτυχίες πριν το '92-93 υπήρχαν (εγώ πως τις θυμάμαι?). Η Αλεξίου απλώς απευθύνονταν σε ένα ευρύτερο κοινό, οπότε φυσικό και να είχε μεγαλύτερη απήχηση. Ας μην χαρακτηρίζουμε λοιπόν με αυτόν τον τρόπο καλλιτέχνες με την ουσιαστική σημασία της λέξης και ας αρκεστούμε στο να απολαμβάνουμε τις δουλειές που μας δίνουν. Δουλειές που δε μας προσβάλλουν αλλά αντίθετα μας σέβονται.

Quote:

Λυπάμαι αν σάς στενοχωρώ! Είναι και η πρώτη φορά που γράφω σε φόρουμ και έχω λίγο τράκ! [/I]

Και τα 24 μηνύματα πως έγιναν?
Jorge? Δεν κατάλαβα. Τι γίνεται εδώ?

Εγώ προσωπικά πάντως τον ακούω από τότε που ήμουν Γυμνάσιο... Βέβαια είναι και θέμα ηλικίας. Κάποιος μικρότερος από μένα είναι λογικό να μη θυμάται πολλά από τα 80s. Φαντάζομαι λοιπόν πως είσαι μεγαλύτερη από μένα.

Τέλος πάντων, δεν θα μπω στην παγίδα των Αρίων που μας κάνουν να τα βλέπουμε όλα ανταγωνιστικά. Γιατί να κάτσουμε να συγκρίνουμε τον Πορτοκάλογλου με την Αλεξίου; Δεν υπάρχει λόγος. Είναι και οι δύο καταξιωμένοι, με κύρος και έργο. Πρέπει σώνει και καλά να βρούμε ποιός από τους δύο έχει μεγαλύτερο κύρος; Σ' όποιον αρέσει ο καθένας (σε εμένα και οι δύο)

Καλημέρα !!

Quote:

Το μέλος orpheus στις 01-04-2004 στις 09:45 έγραψε: Και τα 24 μηνύματα πως έγιναν? Jorge? Δεν κατάλαβα. Τι γίνεται εδώ?

Ή στραβός είν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε

Ο Θεοφάνους γράφει ποιοτικά τραγούδια για την Αλεξίου κι εμπορικά για τους άλλους. Βέβαια, η διαχωριστική γραμμή γι αυτούς τους επαγγελματίες συνθέτες, ανάμεσα σε ποιοτικό κι εμπορικό είναι δυσδιάκριτη, αλλά εν πάση περιπτώσει...Η Χαρούλα τα έβαλε με την Αλεξίου, εμένα μου φέρνει στο μυαλό ότι μάλλον ο Θεοφάνους τα έβαλε με τον Θεοφάνους.

Σχετικά τώρα με το αν πρέπει η όχι ο καλλιτέχνης να συμμετέχει σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις και διαγωνισμούς, αν τελικά η παρουσία του εκεί βοηθά, ή απλά αμαυρώνει την εικόνα του...Ένα έχω να πω. Όλες αυτές οι επιλογές, αντανακλούν την ηθική του. Ο νοών νοείτω.

Σχετικά με τον Πορτοκάλογλου, Anzelina. Η αξία ενός καλλιτέχνη δεν πρέπει να συνδέεται με τη δημοτικότητά του, ή με το ποσοστό προβολής του από τα media. Και για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, ο Πορτοκάλογλου δεν εμφανίστηκε μετά το ’93. Ο πρώτος δίσκος του που κυκλοφόρησε με τους Φατμέ, ήταν γύρω στο 1980. Το ότι ο Πορτοκάλογλου έγινε ευρύτερα γνωστός, ή μάλλον αποδεκτός, μετά την επιτυχία αυτή που αναφέρεις και της προβολής που έχαιρε από τα media, αυτό δεν σημαίνει ότι τότε τελικά τα κατάφερε. Δεν σημαίνει ότι πριν δεν είχε καριέρα! Ένας καλλιτέχνης τα καταφέρνει μόνο όταν γράφει ποιοτική μουσική κι όχι όταν προβάλλεται. Προσωπικά, μου άρεσε πολύ περισσότερο το παλιό πιο ροκάδικο στυλ του Πορτοκάλογλου, τότε που τον άκουγαν οι περισσότερο υποψιασμένοι μουσικόφιλοι.

Λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι γεγονός είναι ότι τα 24 μηνύματά μου έχουν γίνει
από στίχους τραγουδιών-ποιημάτων σε άλλες στήλες.Πρώτη φορά έγραψα
στις κριτικές για τα Αρίων και μετά εδώ.Οπότε ο γυαλός δεν είναι στραβός.
Δεν με γνωρίζετε, όπως και εγώ εσάς, αλλά απεχθάνομαι το ψέμμα.Δεν λέω
ποτέ κάτι που δεν το πιστεύω.Και δεν μ αρέσει να αδικώ κανένα.
Με τον Πορτοκάλογλου ας μην το κάνουμε μεγάλο θέμα.Και καλός
καλιτέχνης είναι και ήθος έχει.Ιστορία στο τραγούδι δεν έχει.
Οσο για την Αλεξίου η οποία σνόμπαρε μέχρι πρότινος τα Αρίων και τελικά
τα βρήκε με την Χαρούλα και πηγε και πέταξε μπηχτές γι αυτούς πουδενπήγαν.Μπράβο της.Πάντως πολύ χαίρομαι πού ο Γιώργος δεν τα βρήκε
με τον Νταλάρα και δεν πήγε.Είμαι υπερήφανη γι αυτον τον καλιτεχνη.
Ποτέ δεν με έχει απογοητεύσει.

Quote:

Το μέλος anzelina στις 01-04-2004 στις 14:26 έγραψε: Με τον Πορτοκάλογλου ας μην το κάνουμε μεγάλο θέμα.Και καλός καλιτέχνης είναι και ήθος έχει. Ιστορία στο τραγούδι δεν έχει.

Συγνώμη anzelina που επιμένω, αλλά τι εννοείς οτι δεν έχει ιστορία; Από το 1980 που έκανε τον πρώτο του δίσκο έχουν περάσει 24 χρόνια...

Πές μου Τζώρτζ ποιός ήταν ο πρώτος του δίσκος;
Ποιά τραγούδια του έβαζαν τα ραδιόφωνα τότε;
Mιά και εμένα μου διαφεύγουν.Τραγούδια γνωστά όμως και
μη μου πής το" είδα τα μάτια σου κλαμμένα καλή μου " γιατί
τώρα του το διαφημίζουν οι φίλοι του στα ερτζιανά.

Anzelina, μια χαρά τα λες και για τα Αρίων (ή Αγρίων) και γενικότερα για τη δημόσια εικόνα που βγάζουν, ή πρέπει, ή δεν πρέπει να βγάζουν προς τα έξω οι καλλιτέχνες.
Αλλά στο θέμα για τον Πορτοκάλογλου θα κολλήσω και γω. Όχι γιατί του έχω ιδιαίτερη αδυμαμία, που του έχω, όυτε γιατί νομίζω ότι τον αδικείς, που είμαι σίγουρος γι' αυτό, αλλά γιατί αυτό που θα πω είναι σχετικό με το θέμα μας.
Κατ' αρχήν νομίζω ότι πρέπει να δεις τα links που σου προτείνει ο jorge. Ο Πορτοκάλογλου και ιστορία έχει, 24 χρόνια, στο ελληνικό τραγούδι, αλλά κυρίως έχει και άποψη. Ήταν από τους πρώτους που μας πρότειναν την ένωση της δυτικής μουσικής με τις ανατολικές καταβολές της ελληνικής αστικής μουσικής στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Επίσης, μετά τους Φατμέ, αντί να επαναπαυθεί στα κεκτημένα, προχώρησε παραπέρα στο σημερινό σύγχρονο ήχο και μας διδάσκει πως γίνεται να είσαι και εντός εποχής και όχι μόνο να μην αντιγράφεις, αλλά και να δίνεις την προσωπική σου σφραγίδα και να ενώνεις πράγματα φαινομενικά ετερόκλητα μεταξύ τους.
Στο θέμα μας τώρα. Ο Πορτοκάλογλου μπήκε στο παιχνίδι του σύγχρονου marketing της μουσικής, με το "θάλασσά μου σκοτεινή" και έχασε. Ναι, έχασε. Δεν κέρδισε όπως νομίζουν οι πολλοί, όσα βραβεία Αρίων και να έπαιρνε ακόμα. Το σημαντικό είναι πως ένα σουξέ έθαψε, στην κυριολέξία, ένα άρτιο και πρωτοπόρο δίσκο, όπως ήταν τουλάχιστον για μένα, το "Μπραζιλέρο".
Αυτά όμως είναι τα "ρίσκα" των σύγχρονων καλλιτεχνών. Κάποτε αρκούσε να έχεις κάποιο έργο και αυτό καταξιώνονταν σε βάθος χρόνου. Τώρα καταξιώνεσαι ή όχι και από τον τρόπο προώθησής του και από τη δημόσια εικόνα σου.
Δεν μπορώ να αδικήσω κανέναν. Πάντως κι εμένα ο Νταλάρας και αυτή τη φορά δεν με απογοήτευσε. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς άλλους. Κι ας τους λένε σνομπ...
Ζητώ συγγνώμη για τη μακρυγορία.

Quote:

Το μέλος anzelina στις 01-04-2004 στις 15:18 έγραψε: Πές μου Τζώρτζ ποιός ήταν ο πρώτος του δίσκος; Ποιά τραγούδια του έβαζαν τα ραδιόφωνα τότε;

ΝΑ ME ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ
ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ
ΨΕΜΜΑΤΑ
ΔΕΝ ΜΕΝΩ ΠΙΑ ΕΔΩ
Η ΑΓΑΠΗ ΙΣΩΣ ΞΕΡΕΙ
ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΣΟΒΑΡΟΣ
ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠ΄ ΤΟ ΤΟΥΝΕΛ
ΠΙΣΩ ΑΠ΄ ΤΙΣ ΓΡΙΛΙΕΣ
ΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙΩ
ΤΙ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΣΕΝΑ
ΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ
ΠΙΣΩ ΑΠ΄ ΤΙΣ ΓΡΙΛΙΕΣ
ΤΑΞΙΔΙ
ΒΑΛΕ ΜΟΥ ΔΥΣΚΟΛΑ
ΠΕΣ ΤΟ ΚΙ ΕΓΙΝΕ
ΜΠΛΕΞΑΝ ΟΙ ΓΡΑΜΜΕΣ ΜΑΣ
ΚΛΕΙΝΩ ΚΙ ΕΡΧΟΜΑΙ
ΟΤΙ ΔΕ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ

Ο πρώτος του δίσκος ήταν το 1982 με τίτλο "Φατμέ".


Κέρδισα;;;

Εγώ προσωπικά θυμάμαι 3 -3,5 ετών παιδί (το 1986...) να ακούω συνεχώς το "Βγαίνουμε απ' το τούννελ", το "Μπλέξαν οι γραμμές μας", το "Πες το κι έγινε" ή το "Καλοκαιράκι" και το " Έρωτα Αντάρτη", το "Πότε θα σε βαρεθώ".. (Σε εκείνη την ηλίκια προφανώς δεν ήμουν ιδιαίτερα "ψαγμένος" ακροατής για να τα γνωρίζω ). Υπάρχει και ο "¶σωτος Υιός" από τον προηγούμενο δίσκο του 1985 ή τα "Ψέμματα" από το 1983. Η επιτυχία του συγκροτήματος ΦΑΤΜΕ οφείλεται κατά βάση στον κεντρικό πυρήνα του, συνθέτη, στιχουργό και τραγουδιστή Νίκο Πορτοκάλογλου.
Το ότι αυτά τα τραγούδια είναι μεγάλα φαίνεται και από τις πολλές επανεκτελέσεις τους τα επόμενα χρόνια (π.χ. Καλοκαιράκι, Πότε θα σε βαρεθώ) και από άλλους καταξιωμένους καλλιτέχνες, με πολλούς από τους οποίους συνεργάζεται ως σήμερα (π.χ. η συναυλιά για τα 20 χρόνια του το Σεπτέμβριο του 2003). Το 1987 ο Πορτοκάλογλου πέρασε και από το δίσκο και την εκπομπή του Σαββόπουλου "Ζήτω το Ελληνικό τραγούδι" όπου συμμετείχαν όλα τα μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού της εποχής.

Παιδιά, σίγουρα έχει ιστορία ο Πορτοκάλογλου, νομίζω ότι είναι υπερβολικό να πούμε ότι δεν έχει.
Υπερβολικό όμως είναι και να πούμε ότι έχει ιστορία αντίστοιχη με της Αλεξίου ή του Νταλάρα...

Το ζητούμενο δεν είναι να βάλουμε σε μια ζυγαριά τις ιστορίες του καθενός να δούμε ποια ζυγίζει περισσότερο. Για κάποιους ο Νταλάρας μιλάει κατευθείαν στην καρδιά τους, για άλλους ο Πορτοκάλογλου. Οι καλλιτέχνες δεν ζυγίζονται, ούτε και η ιστορία τους. Οι καλλιτέχνες ζούνε μέσα απο τις δημιουργίες τους είτε αυτές είναι μίας ώρας είται 50 χρόνων. Τα συναισθήματα που μας προκαλούν είναι ίδιας έντασης.

Quote:

Το μέλος anzelina στις 01-04-2004 στις 14:26 έγραψε: Πάντως πολύ χαίρομαι πού ο Γιώργος δεν τα βρήκε με τον Νταλάρα και δεν πήγε.Είμαι υπερήφανη γι αυτον τον καλιτεχνη. Ποτέ δεν με έχει απογοητεύσει.

Εμένα όμως με έχει ...

Γιατί Γουέιστιντ-Σάνσετς; Επειδή ζήτησε το δίκιο του;
Επειδή είναι 35 χρόνια καλιτέχνης κορυφής, δεν έχει το δικαίωμα
να πάει στο δικαστήριο έναν συμπολίτη του που τον βλάπτει;
Εσύ κι εγώ γιατί μπορούμε; Και αυτός δεν μπορεί.
Ξέρεις ότι η σάτυρα (χλευασμός) είναι υποπροιόν θανάτου;
Γιά μένα αντέδρασε πολύ ήπια και πολιτισμένα.
Γιατί αν ημουν εγώ στη θέσι του θα τον έκανα να μήν τον γνωρίζει ούτε
η μάννα που τον γέννησε.