Απόψε, ήμουν βόλτα μ' ένα φίλο εξ Αγγλίας, στη Λοφούπολη στην οδό Γιάννη Ρίτσου... Ένα μέρος κοντά, πολύ κοντά στ' αστέρια... Τα τζάμια θολά απ' την υγρασία και απο μέσα τ'αυτοκίνητο γεμάτο τσιγάρα κι ένα αίσθημα φιλίας που κρατάει χρόνια... Αφεθήκαμε λοιπόν στην αγάπη αυτή, κι αρχίσαμε να εξιστορούμε όνειρά..!

Όλο αλήθεια, μου λες πως απο μικρός έχεις όνειρο να αποκτήσεις ένα μακρύ πολυτελές αυτοκίνητο κι ένα σπίτι με πισίνα... Καγχάσα μήπως και καταλάβαινες... ’ρχισα να κάνω στροφές και διάφορα κόλπα με το μικρό μου αυτοκίνητο γιατί ήθελα να σου αποδείξω πως με το μακρύ τέτοια κόλπα ξέχασέ τα!!! Ύστερα, σου είπα να βγάλεις τα παπούτσια και σε πήρα απ' το χέρι να περπατήσουμε... "Κάνε μια βουτιά στη θάλασσα... ’κου τη λίμνη που ονερεύεται και το ποτάμι που τραγουδά... Τι τη θές την πισίνα πουλάκι μου;"

Μπορεί να μην έχουμε τα ίδια όνειρα, αλλά στο τέλος, ένιωσα βαθιά ικανοποίηση που μου εξομολογήθηκες ότι τη νύχτα αυτή θα την κρατήσεις θησαυρό μες τη βαλίτσα που θα πάρεις για τα ξένα... Αυτό, μου πρόδωσε πολλά για σένα.... Κι ας αναλωθήκαμε όλο το βράδυ να μιλάμε για την πολυτέλεια που θέλεις, θαρρώ ένιωσες πως το δικό μου όνειρο είναι ν' αγαπώ και ν' αγαπιέμαι, χωρίς ανταλλάγματα....... Μακάρι βρε παιδιά, μακάρι να....!!!!!