5.30 το πρωί. Πίνω τσάι με μέλι, να γλυκάνει ο λαιμός!

Διαβάζω διάφορα θέματα απ’ τον ακριβό μας μουσικοπαράδεισο. Κάποια απ’ αυτά με ανατριχιάζουν μόνο στο άκουσμα και στιγμιαίες σκέψεις μου τριβελίζουν το κεφάλι.

-Μήπως ήταν κρίμα που έφυγες πουλάκι μου από τα «Λονδίνα»; Και μ’ απαντά ο Ελευθερίου με τη φωνή του Χρηστάκου : Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές…

Το βλέμμα μου έχει καρφωθεί σε μια συνεργασία: Η Αλεξίου στην ίδια σκηνή με την Μπάμπαλη. Μα που τη βρήκε τη φωνή η κυρία και συμμετέχει παντού κι αρχίζουν να τη μαθαίνουν κι οι πέτρες; Στιγμές στιγμές, δε χωράει ο νους μου ότι τη Μποφίλιου, τη Ζουγανέλη, το Χαρούλη τους ξέρουμε εσύ κι εγώ, ενώ κάτι πλασματάκια σαν τη Μπάμπαλη, είναι χιλιοακουσμένα απ’ τα ελληνικά αυτάκια…

Δε φταίνε οι νεότεροι σαφώς, αλλά οι γηραιότεροι… Αναζητώ όλες τις ευθύνες απ’ τους παλαιότερους λοιπόν.

Λόγω τιμής βρε πουλάκια μου, δε χωράει ο νους μου ότι η Αλεξίου σέβεται την Ανδριάνα μας. Αντιθέτως, αρχίζω να πιστεύω πως για να μη χάσουν το γόητρό τους και το θρόνο τους, τραγουδάνε πλάι στην Μπάμπαλη κι όχι πλάι στη Ζουγανέλη που είναι της ίδιας κλάσεως… Κατεβείτε απ’ το θρόνο (που μόνοι σας πλάσατε) επιτέλους εσείς οι παλαιότεροι, υπάρχουν αντάξιοι συνεχιστές και πιο αξιόλογοι μη σας πω… Σσσσςςς σιωπή μην τρομάξουμε τα τέρατα. Ξετινάξτε επιτέλους τις καρδιές σας από κάθε ίχνος συμπλέγματος ανωτερότητας (το λέω εγώ).

Θα μου πεις, η τέχνη τη μόδα της εποχής ακολουθεί, το αντίθετο είναι ανέφικτο. Οπότε μάλλον πρέπει να χωνέψουμε πως αυτή η χώρα κι οι υπόλοιπες, θα προωθούν πρόσωπα που φοράνε μάσκες για να αποτυπώνονται στις καρδιές των ανθρώπων…

Αλλά πως; Έχετε καμιά ιδέα πως καταπίνεται τέτοια πικρία; Πως βάζεις στις καρδιές των άλλων πως ο «άγνωστος» Παυλάκος έχει τη μουσική ποιητική μέσα του κι όχι ο καλωδιωμένος Πλιάτσικας… Η Λιζέτα έχει την υπέροχη φωνή κι όχι η Μελίνα… Ο Ζαχάρης Σπυριδάκης εξελίσσει την παράδοση κι όχι ο Τζουγανάκης… Ο Αποστολάκης με το μαντήλι στο μέτωπο είναι ροκ κι όχι ο Παπακωνσταντίνου… Η Βιτάλη με τ' αγκάθινο στεφάνι είναι η πριγκίπισσα κι όχι η Αλεξίου με τα μεταξωτά της φορέματα… Είδωλα, είδωλα, είδωλα… Βύσματα, βύσματα, βύσματα...

Και για να μη μείνουν μισοτελειωμένες λέξεις μου, ο Παπάζογλου μου τραγουδά απ' το cd Ρασούλη:

« Αχ Ελλάδα θα στο πω,

πριν λαλήσεις πετεινό δεκατρείς φορές μ’ αρνιέσαι,

μ’ εκβιάζεις μου κολλάς σαν το νόθο με πετάς

μα κι απάνω μου κρεμιέσαι…

Κι εγώ είμαι ένας κανένας που σας σεργιανά…»

ΥΓ: τη Μπάμπαλη την αναφέρω σαν παράδειγμα χωρίς να σημαίνει ότι δεν πιστεύω στα όσα γράφω για 'κείνη....Απλά υπάρχουν πολλές Ανδριάνες και θα ξεμυτίσουν ακόμα....Τρέμετε!