Σήμερα μόλις ξύπνησα,δεκάδες διαφορετικές σκέψεις  άρχισαν να δουλεύουν στο μυαλό μου..Από σκέψεις για εντελώς καθημερινά πράγματα, μέχρι κάτι άλλες ..για μέρη μακρινά και δύσκολα ,ιστορίες για αγρίους, ημιαγρίους και δήθεν πολιτισμένους.Σαν εργοστάσιο το μυαλό, ξεκίνησε χωρίς καθυστέρηση από 'κει ακριβώς που είχε σταματήσει χθες λίγο πριν κλείσει τις μηχανές.
Ο χρόνος,όπως πάντα ανελέητος, έσπρωχνε τους δείκτες του ρολογιού,κι εκείνοι ακολουθούσαν πιστά,ταγμένοι στην κυκλική επαναλαμβανόμενη πορεία τους.Τα βαριά από το ξενύχτι ματάκια μου τους έριχναν ανήσυχες ματιές κάθε τόσο και τα άκρα μου εκτελούσαν ταχύτατα τις εντολές για να προλάβουν να φέρουν σε πέρας τις απαιτήσεις άλλης μιας μέρας...Όπως και να 'χει..ο κόσμος πρέπει να ζήσει και σήμερα!

Έτσι πάνω στη φούρια μου,πέρασα δίπλα της.
Την πρώτη φορά δεν της έδωσα καμιά σημασία.
Την προσπέρασα σα να ήταν ταπετσαρία,ένα μόνιμο φόντο δίπλα στο δρόμο της γραμμής των τροχοφόρων.
Τη δεύτερη φορά την είδα..
Την είδα να κινείται και να με καλεί.
Το κάλεσμά της αμυδρό αλλά επίμονο.Εκείνη δεν θα έχανε κάτι απ΄την ηρεμία της,είτε έπιανα το κάλεσμα,είτε όχι.
Εκείνη θα συνέχιζε να ανασαίνει χρυσαφίζοντας τα νερά της στο καθρέφτισμα του ήλιου.Θα χάιδευε την άμμο με τα ακροκύματα ,δωρίζοντας κοχύλια και ξανά πίσω..

Μόνο που εγώ δεν θα ήμουν εκεί για να χαμογελάσω.

 :)

Υ.Γ.1~Φωτο φρέσκια-φρέσκια πρωινή.

Υ.Γ.2~Παρκάρετε οπουδήποτε για 5 λεπτά.Παντού υπάρχει ένα γαλήνιο γαλάζιο κομμάτι ουρανού,θάλασσας ή ονείρου.