«Μονάχα σιωπή να τι μας έμεινε

αφού είναι όλα πια χαμένα

κι αυτό το γιατί που κάπου ξέμεινε

πίσω απ’ τα χείλια τα σβησμένα

Κρίμα που είναι αργά και δεν προλάβαμε

’λλη μια αγκαλιά κι ένα συγνώμη

Κρίμα που είναι αργά και καταλάβαμε

Μια μεγάλη αγάπη πως τελειώνει

Τίποτα δεν υπάρχει στο στόμα πιά φωνή

τίποτα να σου πω δεν υπάρχει

σήμερα που ξανάγινε χώμα το κορμί

σήμερα που ψάχνω να βρω ακόμα το γιατί

Ποιά λέξη να σου πω δε βρίσκω τίποτα

Αφού το σ’ αγαπώ

Το λέω ακόμα» 

Που είχαμε μείνει; Α...Ναι. Λοιπόν μέτα από την καταστροφική είδηση που έλαβε η Μαρία και πήγε σπίτι κλείστηκε στο δωμάτιό της με τα ακουστικά στ’ αυτιά δεν μίλησε σε κανέναν ούτε στη μαμά τη που την ρώτησε μεν τι έγινε έκατσε στο κρεβάτι να βαλαντώσει ώσπου την πήρε ο ύπνος. Την άλλη μέρα που ξύπνησε με το κεφάλι της να είναι γεμάτο σίδερα και πέτρες ήρθαν οι φιλενάδες της να την πάρουν να πάνε  για μπάνιο. Βασικά δεν ήθελε να πάει γιατί θα αναγκαζόταν να τους πεί τι έγινε και δεν ήθελε να το συζητήσει με κανέναν αν δεν μίλαγε πρώτα με τον Στέλιο. Πέρασαν μερικές μέρες φυσικά και δεν ήταν καθόλου καλά και ήταν φως φανάρι αλλά δεν τη ρώτησαν οι φίλες της αφού την ξέρουν ότι αν έχει κάτι να πει θα το πει.... Και ένα απόγευμα ακούει το μηχανάκι του έξω από την πόρτα. «Ψυχραιμία , μείνε ήρεμη» σκέφτηκε. Βγαίνει έξω, σιγά σιγά τον χαιρετάει εκείνος πήγε να την αγκαλιάσει. Τι το ΄θελε; Του βάζει κάτι κλάμματα κι άρχισε να τον ρωτάει γιατί δεν το είπε γιατί να το μάθει από τη γιαγιά του. « Έλα,πάμε μια βόλτα να σου πω....»της λέειΚατέβηκαν με το μηχανάκι στο βραχάκι τους στην παραλία και άρχισε να της εξηγεί πως δεν ήταν δική του απόφαση. Ο πατέρας του επέμενε επειδή οι βαθμοί του δεν ήταν καλοί και θέλει να τον έχει από κοντά και πόσο δύσκολο ήταν να τον πείσει να έρθει έστω και για λίγο να της εξηγήσει. Δεν είχε λόγο να μην τον πιστέψει. Το μόνο που σκεφτόταν πλέον είναι πως θα αντέξουν την απόσταση. Εκείνη σχολείο στη Σαλαμίνα κι εκείνος στην Αθήνα πότε θα βλέπονται; Αποκλείεται να κατεβαίνει εκείνη στην Αθήνα μόνη δεν τη αφήνουν οι γονείς της. Εκείνον δε θα τον άφηνε ο πατέρας του γιατί θα θέλει να διαβάζει. Υπήρχε μόνο μία λύση. Μηχανάκι έχει θα ξεκλέβει λίγο χρόνο να έρχεται εστω για καμία ώρα και να φεύγει πάλι. «Παρηγορία στον άρρωστο δηλαδή» του λέει. «Και για μένα είναι δύσκολο ξέρεις. Σ’ αγαπάω πολύ κοριτσάκι μου,αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλίως». Ναι αλήθεια της λέει. Γιατί πρώτη φορά το φιλί του έκαιγε τα χείλη της. Και πρώτη φορά την κρατούσε τόσο σφιχτά…Η κουβέντα συνεχίστηκε με το πως πέρασαν τις διακοπές τους ως αργά το βράδυ σχεδόν.

Και ξεκίνησε και η καινούρια σχολική χρονιά με καλές προδιαγραφές αφού το 14 της Μαρίας είχε ικανοποιήσει τους γονείς της Μπορούσε να είχε «μείνει» έτσι; Σαν την κόρη της μπακάλενας τη Βαγγελίτσα που ξαναέδωσε μαθηματικά και αρχαία ή την κόρη της φουρνάρισας που θα ξανακάνει τη χρονιά από την  αρχή. Ο χρόνος κυλούσε γρήγορα και παρόλο που το μυαλό της Μαρίας βρισκόταν ή στον Στέλιο ή στο ραδιόφωνο προσπαθούσε να διαβάζει ώστε να μην έχει γκρίνιες. Της έφταναν οι καυγάδες των γονιών της δε χρειαζόταν άλλα. Και δυστυχώς ήταν άγριοι καυγάδες. Όταν όμως έφταναν στο απροχώρητο η Μαρία έμεπαινε μπροστά να υπερασπιστεί τη μάνα της γιατί εδώ που τα λέμε ο μπαμπάς δεν τα έλεγε καλά. Δεν φτάνει που η γυναίκα αυτή έλειπε όλη την εβδομάδα στην Αθήνα και ερχόταν μόνο Κυριακές{δούλευε εσωτερική οικιακή βοηθός στο Βαρότσο τον γλύπτη. Ξέρετε που έχει κάνει τον «Δρομέα»}και έφερνε μαζί της όλα τα καλά του Θεού εκείνος αναρωτιόταν γιατί τα λεφτά ήταν λίγα. Κουβαλούσε τουλάχιστον 6-7 τσάντες από το σούπερ μάρκετ συν δύο σακ βουαγιάζ με ρούχα που της έδινε για εμάς η κα Βαρότσου από την εγγονή της που είχαμε την ίδια ηλικία σχεδόν και ότι της περρίσευε έπρεπε να πληρωθούν οι λογαριασμοί του σπιτιού. Σωστά; Κι όμως εκείνος επέμενε ότι αλλού τα τρώει τα λεφτά, ρίχνοντας ευθύ υπονοούμενο ότι υπάρχει τρίτος στην οικογένεια. Και ξεκίναγε ο ο καυγάς αφού λογικά η Κορνηλία{η μαμά της Μαρίας} δεν έιχε άλλη επιλογή από τον να τον διαολοστείλει κι εκείνος ν’ αναταποδώσει και...μετά το Βιετνάμ μετακόμιζε στη Σαλαμίνα.... Κάτι τέτοιες ώρες ήθελε η Μαρία να ήταν ο Στέλιος κοντά της. Να της δώσει δύναμη αφού κι εκείνος τα είχε περάσει και θα ήξερε να της πει τι να κάνει...Τέλος πάντων για να μη μακρυγορώ ήταν αρκέτα δύσκολη περίοδος για το κοριτσάκι. Πάντως ο Στέλιος κράτησε το λόγο του και όποτε βρισκόταν Σαββατοκύριακο στη Σαλαμίνα πήγαινε και την έβλεπε. Χριστούγεννα καιρό ήρθε μαζί μ’ ένα φίλο του το Φίλλιπο. Με την πρώτη ματιά αυτό το παιδί δεν της καλοφάνηκε της Μαρίας... Ήταν ψήλος με γυαλιά σαν μαθητούδι του κατηχητικού. Τέλος πάντων ευγενικά τον χαιρέτησε κι εκείνον. Πρόσεξε όμως ότι αυτή τη φορά ο Στέλιος δεν ήταν και τόσο θερμός όπως τις άλλες φορές. Ούτε τη φίλησε ούτε την αγκάλιασε. Κάτι συμβαίνει σκέφτηκε. Δεν κράτησε και πολύ αυτή η συνάντηση. Και πέρασε πάρα πολύς καιρός να τον ξαναδεί.

Φτάνουμε στο επόμενο καλοκαίρι όπου η Μαρία ετοιμαζόταν να δωσει εξετάσεις για να περάσει και τούτη τη χρονιά κι ο Στέλιος πουθενά. Μια μέρα ο Χάρης της είπε ότι εδώ είναι και αρκετό καιρό τώρα αφού τον βλέπει κάθε μέρα Ξαναβγήκε λοιπόν να τον ψάξει. Βρίσκει στο δρόμο μια κοινή τους φίλη τη ρωτάει που είναι κι εκείνη της είπε ότι τον είδε στην παραλία με τα άλλα παιδιά. Κατεβηκε ως εκεί αλλά δεν ήταν. Πήγε από εδώ πήγε από εκεί πουθενά ο Στέλιος. Έτσι αποφάσισε να γυρίσει σπίτι γιατί ήταν ήδη αργά και δεν ήξεραν οι γονείς της που ήταν να μην ανυσηχήσουν. Στο δρόμο του γυρισμού βλέπει μια κοπέλα να την πλησιάζει. Δεν την είχε ξαναδεί. «Είσαι η Μαρία;» της λέει. «Ναι.Εσύ ποιά είσαι;». «Δεν έχει σημασία ποιά είμαι. Απλά θα ήθελα να σου πω να μην ψάχνεις άλλο για τον Στέλιο. Τώρα είμαι εγώ μαζί του». Κάγκελο η Μαρία... «Και που ξέρω ότι λες αλήθεια;Δεν σε ξέρω και δεν σε έχω ξαναδεί». «Ρώτα την Αγγέλα αν δε με πιστεύεις.» Η Αγγελική ήταν άλλη μία κοινή φίλη από τις παρέες που είχαν μαζί που ήταν γείτονες με το Στέλιο και η μόνη που της έδινε αξιόπιστες πληροφορίες για το πως είναι και τι κάνει. Είχε καιρό να τη δει. Όταν πήγε σπίτι της και την βρήκε αφού έκτασαν και είπαν τα δικά τους η Μαρία τη ρώτησε και δυστυχώς της επιβαιβέωσε αυτό που της είχε πεί η άγνωστη κοπέλα που την έλεγαν Σοφία και της είπε ότι είναι μια πουτανίτσα που είχε βάλει εδώ και καιρό στο μάτι τον Στέλιο και ένα βράδυ που έκανε πάρτυ το σχολείο τους τον ξελόγιασε. Η Αγγέλα δεν του ξαναμίλησε από τότε γιατί ήταν άδικο να κάνει τέτοιο πράγμα στη Μαρία. Δεν άντεξε ν’ ακούσει άλλο. Έφυγε σχεδόν τρέχοντας πήγε σπίτι και είπε ως εδώ ήταν. Έβαλε λοιπόν το παραπάνω τραγούδι και το έπαιζε παράλληλα στο αρμόνιο που είχε πάρει τα Χριστούγεννα. Η παρτιτούρα ήταν θολή τα μάτια της τρέχαν ποτάμι αλλά απάλυνε τον πόνο της λίγο. Έτσι κι αλλίως ήξερε πως κάποτε όλα θα τελειώναν, ίσως με καλύτερο τρόπο αλλά της έδωσε άλλο ένα μάθημα για τη ζωή αυτή η ιστορία...Ότι τίποτα δεν είναι για πάντα και πάντα κάποιος μένει μόνος.