Σάββατο βράδυ...Ο καιρός αρχίζει να αλλάζει σιγά σιγά.Άλλο ένα 12ωρο πέρασε και σήμερα. Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη λένε...Αμ δε!Τους υπαλλήλους τρώει.Εκείνοι τραβάνε όλο το ζόρι.Αποζημίωση για την κούραση της μέρας δύο μικρά χαμόγελα υποδοχής και μια φωνή όλο χαρά "να τη η μάμα μου!". Δυό φιλιά γεμάτα αγάπη στα μάγουλα και το δικαίωμα της αγκαλιάς σαν να ήτανε καταφύγιογια τις σκανδαλιές και τα τερτίπια....Πάλι δεν έκατσαν φρόνιμα.Ο ένας τσακώθηκε ο άλλος κορόιδευε...Τι να τους πεις;Παιδιά είναι...Βέβαια αν το παρατραβήξουν θα χρειαστει και η αυστηρότητα.

Κι όπως παίρνουμε το δρόμο για το σπίτι κάτι αλλάζει την διαδρομή. Να μην πάμε από τον κεντρικό να πάμε από τα στενά γύρω γύρω μπας κι αποφύγουμε την κίνηση...Στην τελική ο κεντρικός είναι άψυχος. Τα φώτα του δρόμου κάνουν τη νύχτα μέρα, τα αυτοκίνητα βρίσκονται σε απόλυτη τάξη υπακούωντας πιστά στον ΚΟΚ.Άχρωμα όλα γύρω κοινά συνιθισμένα. Στα παράλληλα στενά όμως είναι αλλιώς. Τα φώτα είναι πιο λίγα.Κάθε τέσσερα σπίτια κι ένας στύλος.Κίνηση τίποτα.Μόνο παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεξιά κι αριστερά.Ακίνητα σβηστά.Σαν φαντάσματα πετάγονται δέντρα πάνω στα πεζοδρόμια πότε καλοσχηματισμένα σημάδι ίσως κάποιου περιποιημένου κήπου πότε ανέμελα όπως τα έφτιαξε η φύση και τα έβαλε ο άνθρωπος να ζούνε με τσιμέντο γύρω γύρω.Μοναδικό σημάδι ζωής τα φώτα στα σπίτια.Η ώρα είναι περασμένες 9 το βράδυ. Είναι νωρίς για βραδυνή έξοδο και αργά για περίπατο.Οι μισοί είναι στο σπίτι από τισ 5 αφού εδώ το Σάββατο είναι ημιαργία.Στις 6 κλείνουν όλα.Μόνο τα 24ωρα περίπτερα-μίνι μάρκετ{που κι αυτά θα κλείσουν κατά τις 12.Το 24ωρα εναι φαινομενικό για Σάββατο}

Και πως θα περάσει η ώρα ως την αγία Κυριακή της ξεκούρασης;Όλα τα σπίτια έχουν φώτα στις βεράντες.Τα περρισότερα είναι μονοκατοικίες χτισμένες με πολύ κόπο μετά τον πόλεμο και σε πλήρη στοίχιση για να χωράνε όλοι οι καλοί...Πρόσφυγες και μόνιμοι.Κάποιοι τα εχουν αναμένα απλά για να φαίνεται ότι κάποιος είναι "έσω" τους...Άλλοι για το ακριβώς αντίθετο.Και υπάρχουν κι εκείνοι που μαζεύονταιγύρω από ένα τραπέζι με την οικογένεια τους φίλους τους να καλαμπουρίσουν,να παίξουν πιλοτή ή κανάστα{παιχνίδι της τράπουλας περίπου σαν την μπιρίμπα}να πούνε τα κουτσομπολιά τους{ψωμοτύρι για τους Κυπραίους αυτό}.Κι ύστερα....Ε,να δούμε...

Ανοίγω το παράθυρο πλυμμυρίζει ο δρόμος με γιασεμι και νυχτολούλουδο.Δεν υπάρχει σπίτι που να μην έχει ένα από τα δύο ή και τα δύο μαζί...Και πασχαλιές και αγιόκλημα αλλά δεν φαίνονται τώρα είναι νύχτα.Ακούγονται από αλλού γέλια από αλλού μουσική αλλού το ντέρμπι στην τηλεόραση...Ο αέρας που χτυπάει με φόρα από το παράθυρο είναι δροσερός και χωρίς υγρασία για πρώτη φορά εδώ και 3 μήνες περίπου. Αλλάζει ο καιρός.Μυρίζει βροχή να έρχεται σιγά σιγά...Κι όμως ο ουρανός είναι ξάστερος και λαμπερός...Πολύ λαμπερός....Βγαίνουμε στον κεντρικό.Μια στάση στο περίπτερο[το φαινομενικά 24ώρο} να πάρουμε τσιγάρα και γάλα και κανένα παγωτό στα ζουζούνια μου...Χαλάλι τους κι ας ήταν άτακτα...Έχουν να με νιώσουν όλη μέρα.Ας νιώσουν τώρα ότι κι αν λέιπω πάλι εδώ είμαι...Στην τελική για εκείνα το κάνω...Για να μη τους λείψει ποτέ αυτό που ζητάει η ψυχούλα τους...

Τελική ευθεία για το σπίτι...Καληνύχτα στην Άντρη και στο Γιώργο που αν δεν ήταν εκείνοι να προσέχουν τα ζουζούνια μου όσο εγώ είμαι κλεισμένη στο κλουβακι της ροής...Ούτε ξέρω τι΄θα έκανα...Μ΄παίνει το κλειδί στην πόρτα...ΟΥΦ!!Αυτό ήταν....Πάλι μυρίζει το γιασεμι της κυρα-Γεωργούλας{ο θεός ας συγχωρεί την ψυχούλα της}Πάλι κομμάτια είμαι....Μπανάκι και ύπνο όμως τώρα...Κι αύριο μέρα είναι....