Δε θα ξεχάσω ποτέ το τελευταίο Πάσχα στον τόπο που μεγάλωσα,στη Σαλαμίνα. Ήταν η τελευταία φορά που μαζευτήκαμε όλοι την ίδια στιγμή στο ίδιο μέρος.Ήταν η τελευταία φορά που είδα τα φιλαράκια που μεγαλώσαμε μαζί. Ήταν η τελευταία φορά που παίξαμε κιθάρα στην παραλία ως το πρωί. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι δε θα χωρίζαμε ποτέ. Ο καθένας είχε τραβήξει το δρόμο του. Ο Τάσος σπούδαζε οικονομικά,ο Γιάννης-ο Ψηλός - ήταν φαντάρος με άδεια για το Πάσχα,η Μαρίνα σπουδαζε οινοποιία{παρόλο που ήταν η μόνη από την παρέα που ποτέ δεν έβαζε γουλιά στο στόμα της ούτε μπύρα!},η Μαρία θα έφευγε για την Λάρισα μαζί με τον άδερφό της μπας και γλιτώσει από τη μάνα της που της τα «έπρηζε» να ξαναδώσει για να μπει στο πανεπιστήμιο,ο Γιάννης, ο αδερφός της είχε γλυτώσει από αυτήν τη γκρίνια αφού πέρασε νοσηλευτής εκεί.Εγώ είχα τον άντρα μου τα παιδάκια μου{2 ετών η μικρή τότε και περίπου 3 μηνών ο μικρός } και δήλωνα ικανοποιημένη με τη ζωή μου και ο βενιαμίν της παρέας ο Κωνσταντίνος έμπαινε στ Γυμνάσιο και ανυσηχούσε πως θα καταλαβαίνει τα Αρχαία που καλά καλά δεν μπόρεσε να καταλάβει τα Νέα ελληνικά...Του έδωσα τις σημειώσεις μου που της είχα κρατήσει από τότε ελπίζοντας ότι θα τον βοηθήσουν λίγο.

     Βγάλαμε όλη την μέρα στην ταβέρνα του κυρίου Λάζαρου να πίνουμε καφέ και να αποκαλύπτουμε τα σχέδια και τα όνειρά μας για το μέλλον σα να θέλαμε να πείσουμε ο ένας τον άλλο ότι όλα θα πάνε καλά. Παρέα και η Αλεξάνδρα που είχε και την κιθάρα πάντα δίπλα της και την γρατσούναγε έτσι για να έχουμε και μια μελωδική νότα μέσα στην κουβέντα. Δώσαμε ραντεβού στο σπίτι μου που είναι το τελευταίο από το βουνό και το πρώτο στο δρόμο κατα τις 9 το βράδυ για να πάμε όλοι με τα πόδια προς την εκκλησία. Έντυσα τη μικρή την έβαλα στο καροτσάκι και περίμενα να περάσουν τα παιδιά να με φωνάξουν. Και ξεκίνησε η τελευταία πορεία για την μικρή εκκλησούλα της Παναγίας όλοι ντυμένοι στην τρίχα και μάλιστα κοροιδεύαμε ο ένας τον άλλο «πως έγινες έτσι ρε κυριλάκιας;Κι εσύ μαρή στα καλλίστεία θα πας;Εκκλησία πάμε δεν έχει γκόμενο εδώ να βρεις... Εδώ είναι όλοι γέροι...» Καπού εκεί ξεφύγαν κάτι ψιλές μεταξυ αγοριών και κοριτσιών πάντα με γέλιο. Ο Γιάννης-ο ψηλός- πάλι πείραζε την Μαρία {κάποτε λέγαμε ότι αυτοί οι δυό θα τα έφτιαχναν}η Μαρίνα ανέλαβε να με ξεκουράσει παίρνοντας το καροτσάκι αποκλειστικά στα χέρια της επιτρεποντάς μου έτσι να συμμετέχω στην πλάκα ενεργά.

     Φτάνοντας στη εκκλησία κομμένοι τελείως αφού μεγαλώνοντας οι μισοί μάθαμε και το τσιγάρο-πανάθεμα τη φούρια μας-ξαποστάσαμε στο γνωστό παγκάκι που περίμενα το λεωφορείο για το σχολείο. Με τις λαμπάδες στο χέρι δεν κάναμε ιδιαίτερη φασαρία αλλά η πλάκα πλάκα. Πως περάσαν δυό ώρες όυτε που το ένιωσα. Η μικρή κοιμόταν ήρεμα σα να ήξερε πως είναι η τελευταία φορα... «Δεύτε λάβετε φως» λέει ο παπάς. Και ξαφνικα το προαύλιο της εκκλησίας γέμισε « φως ανέσπερον» όπου για τελευταία φορά είδα τους ανθρώπους  να δίνουν ο ένας στον άλλο χώρις να σκέφτονται ότι την προηγουμένη τσακώνωνταν που ο γείτονας δεν κλάδεψε την λεμονιά και τα λεμόνια σαπίσαν στην αυλή του δίπλα. «Σοφία ορθή ίνα ακούσομεν το κατα Ματθαίον ευαγγελίου το ανάγνωσμα». Ξέρετε που λέει την ιστορία της ανάστασης και πως το ζήσαν οι μυροφόρες. «Χρίστος ανέστη εκ νεκρών.....» και να τα μπουρλότα και να τα φιλιά{για τέλευταία φορά}. Ήταν η πρώτη φορά από εκείνο το Πάσχα που έκαψα το πόδι μου και με τρέχανε που δεν φοβόμουν τα «μπαμ» και «μπουμ». Η πρώτη φορά που απόλαυσα τη νύχτα που έγινε μέρα. Παραδόξως ούτε το μωρό φοβήθηκε. Λίγο κούνησε τα χέρια της ν’ αλλάξει στάση γιατί εδώ που τα λέμε δεν είναι και πολύ βολικός ο ύπνος στο καροτσί... Κι ύστερα πήραμε το δρόμο  του γυρισμού αφού βάλαμε στοίχημα 20 ευρώ από τον καθένα  σ’ εκείνον που θα καταφέρει να πάει σώο και αβλαβές το άγιο φως στο σπίτι του. Εγώ επειδή δεν μπορούσα να κρατήσω και κερί και καρότσι ορίστηκα διαιτητής για να αποφευχθούν οι «ζαβολιές». Πρώτη φορά αυτό. Κάπου πήρε το μάτι μου ότι η γνωστή  διαδρομή αυτού του έρημου δρόμου που είχα βαρεθεί γιατί 17 χρόνια την έτρωγα κάθε μέρα με τα πόδια να πάω σχολείο και ήταν πάντα  σκοτεινά είχε πάνω της μία πομπή φωτός από τα περίπου 20 άτομα που ήρθαν τελικά με τα πόδια ως εκεί πάνω. Φαίνεται δεν πήρε κανένας αυτοκίνητο εκείνο το βράδυ.Πρώτη φορά κι αυτό... Τελικά το φως το έφτασε η Μαρία στο σπίτι. Θα το έφτανε ο Γιάννης αλλά ο Θεός το άδικο δεν το θέλει. Η μάχη ήταν στήθος με στήθος μεταξύ του Γιάννη της Μαρίας και της Μαρίνας. Στο δρόμο  ο Γιάννης  φύσηξε στο κερί της Μαρίνας αλλά πριν περάσει την πόρτα  του σπιτιού του φύσηξε ο αέρας το κερί του κι έτσι νίκησε η Μαρία... 100 ευρουλάκια η Μαρία...Κι αφού παρέδωσα τη μικρή στον παππού που ακόμη κοιμόταν {μα τι στο καλό ούτε για να φάει δεν ξύπνησε} κατέβηκα στην παραλία όπου έλαβε χώρα το τελευταίο γλέντι αυτής της τρελλοπαρέας... «Κι ύστερα γίναμε ωραία φωτογραφία και κρεμαστήκαμε στου σαλόνιου τον τοίχο....» Καπώς έτσι δεν το λέει το τραγούδι;                      

 Χρόνια πολλά σε όλους....