«Ψάξε με,με τα νυχτιάτικα σου μάτια

Πάρε με,στα πιό υγρά σου μονοπάτια

Τίποτα δε θα με κάνει  να μην σ’ αγαπώ

Ψάξε με μες τις Δευτέρες που μου λείπεις

Πάρε με,γίνομαι άγαλμα της λύπης

Χάνομαι την πιό παράλογη αγάπη ζω 

Κι όταν δε θα σ’ αγαπάω πιο πολύ θα σ’ αγαπώ

Κι όταν πάψω να στο λέω δε θα ζω» 

     Μια φορά κι έναν καιρό ήταν λέει σ’ ένα νησάκι του Σαρωνικού δυό παιδιά. Ο Στέλιος κι η Μαρία. Ο Στέλιος ήταν μελαχροινός κόντευε τα 16 με εξαιρετικό ταλέντο και μεγάλη αγάπη για το θέατρο. Μάλιστα πιό μικρός συμμετείχε και σε παράσταση στο θέατρο με τον Τζώρτζογλου και σ’ ένα βίντεο κλίπ του Δημήτρη Μητροπάνου. Η Μαρία είχε κι εκείνη μεγάλη αγάπη για τη μουσική. Λογικό ήταν να την έχει αφού ήταν κόρη τραγουδιστή και μεγάλωσε μέσα σ’ αυτήν. Θα ήταν γύρω στα 14 όταν γνώρισε το Στέλιο. Πως γνωρίστηκαν; Μένανε σε διπλανά χωριά και έπαιρναν το ίδιο λεωφορείο για το κέντρο της πόλης που ήταν τα σχολεία. Ο Στέλιος ήταν στην Γ΄ Γυμνασίου ακόμα,αφού έχασε μια χρονιά απποροφημένος στα καλλιτεχνικά του καθήκοντα,και η Μαρία Α΄ Γυμνασίου και φοβόταν μήπως μείνει κι εκείνη καμιά χρονιά από την τόση αγάπη που είχε για τη μουσική που την έκανε όπως χαρακτηριστικά έλεγαν οι δασκάλοι της «έξυπνη άλλα τεμπέλα». Έτσι λοιπόν κάθε μέρα στις 7:00 σα να είχαν ραντεβού ήταν και οι δύο εκεί στη 2η στάση από το τέρμα του λεωφορείου. Κάθε μέρα αντάλασσαν ευγενικά μια «καλημέρα» και περίμεναν ως τις 7:20 που θα ερχόταν το λεωφορείο για να κατέβουν στην πόλη που βρίσκονταν τα σχολεία τους. Ο καθένας τους καθόταν στην θέση που είχε διαλέξει. Ο Στέλιος τέρμα πίσω η Μαρία τέρμα μπροστά.

     Ένα πρωί σαν όλα τα άλλα {Οκτώμβρης ήταν πλησίαζε και η παρέλαση}ο Στέλιος θέλησε να πιάσει την κουβέντα στην Μαρία και άρχισε να της κάνει διάφορες ερωτήσεις. Κι ύστερα φούντωσε η συζήτηση συνεχίστηκε και μέσα στο λεώφορειο αλλά διακόπηκε έξαφνα αφού χωρίς να το καταλάβουν ούτε ο ένας ούτε ο άλλος έφτασαν στην πόλη. Είπαν όμως πως θα τη συνεχίσουν το μεσημέρι στον γυρισμό και χωριστήκαν ευχόμενοι ο ένας στον άλλο «καλό μάθημα». Από εκείνη τη μέρα  κάθε μέρα είχαν και κάτι να πουν. Γίναν δύο αχώριστα φιλαράκια που κάθονταν μαζί στο λεωφορείο κι όλα τα υπόλοι πα παιδιά απορούσαν με τι γελάνε και τι λένε συνέχεια αυτοί οι δυό. Στις 14 Φεβρουαρίου του Αγίου Βαλεντίνου{βοήθειά μας....}ο Στέλιος έκανε ένα πολύ γλυκό  δώρο στη φίλη του τη Μαρία. Επειδή η Μαρία του είχε πει ότι είναι Ολυμπιακός της πήρε ένα άσπρο αρκουδάκι με κόκκινη κοιλίτσα. Η Μαρία παραξενεύτηκε. Μα γιατί τέτοιο δώρο και τέτοια μέρα; Πήγε στο σχολέιο μ’ αυτό και το μεσημέρι ο Στέλιος της είπε το μυστικό. Ήθελε να γίνει το κορίτσι του γιατί του άρεσε που ήταν πιό έξυπνη και πιο ώριμη από οποιοδήποτε άλλο κορίτσι έιχε γνωρίσει στην ίδια ηλικία. Έτσι της είπε δηλαδή... και το εννούσε κιόλας...Ε πως να αρνηθεί η Μαρία από τη στιγμή που κι εκείνης της άρεσε ο Στέλιος που ήταν και ωραίος και έξυπνος και ίσως ο μόνος που καταλάβαινε την γλώσσα της; Κι έτσι η φιλία έγινε ένας εφηβικός έρωτας. Εκείνος της έδωσε το πρώτο αληθινό φιλί. Εκείνος την έμαθε να αγαπάει χωρίς να ντρέπεται γι’ αυτό που νιώθει. Εκείνος της είπε ότι «το ωραιότερο πλάσμα του κόσμου για μένα είσαι εσύ» ψιθυριστά ατο αυτί την ώρα που το έπαιζε το ράδιο μέσα στο λεωφορείο. Κι έτσι η πρώτη χρονιά στο Γυμνάσιο για την Μαρία κύλησε σα νερό...