Όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει κόσμος κι έξω από το νησί που μεγάλωσα ήταν και ο καιρός που άρχισα να πηγαίνω σε συναυλίες στην Αθήνα κυρίως.Για τους πρώτους έξι μήνες των 17 χρόνων μου είχα κάνει μια καλή παρουσία.Ενδεικτικά ήμουν στη συναυλία τοι ΔΙΦΩΝΟΥ τότε που καλέσαν τραγουδοποιούς{Αλεξίου,Θαλασσινός,Φάμελλος κλπ}.Επίσης ήμουν και στη συναυλία της Βουλής των εφήβων πάλι με πολύ εκλεκτούς καλεσμένους.Εκείνη που απόλαυσα και χάρηκα ήταν η επετειακή συναυλία για τα 10χρονα του Αντώνη Μιτζέλου.Φυσικά και είχε και τους τρείς λατρεμένους μου[το Λαυρέντη,την Ελευθερία και το Γιάννη].Κρυφά πήγα όπως πάντα.Ο μόνιμος καυγάς με τον πατέρα μου που φοβόταν μη πιω μη με χτυπήσουν και καλύτερα να μην πάω αλλά σιγά μην άκουγα.Στην τελική ήξερα ότι τέτοια σκηνικά δεν είχε.Η συναυλία κυλούσε σαν νεράκι.Καταπληκτικά τραγούδια..."Φύλακας άγγελος","Με το ίδιο μακό","Βασίλλισα της σιωπής πάρε με από δω","Ζωγραφισέ με","Δεν απαντά","Τίποτα","Πόσο σε θέλω",Σιδηρόπουλος στάνταρ,Τερμίτες σε όλο τους το αξέχαστο μεγαλείο.ΤΕΛΕΙΑ!!Σύμφωνα με τα λεγόμενα του εορτάζοντος ήταν διπλή η γιορτή.Ήταν τα 10χρονα και τα γενέθλια του Αντώνη.Γκέστ επίσης και ο νεαρός Μιτζέλος Μιτζέλος.Κι εδώ θα σταθώ.Στο μικρό απόγονο.Το ταλέντο του ήταν ολοφάνερο ότι είχε ξεπεράσει το δάσκαλό του.Το παραδέχτηκε κι ο ίδιος μετά από μια "κόντρα"... Μετά τη συναυλία αποφάσισα να επισκεφθώ τον αγαπημένο μου Γιάννη που είχα πολύ καιρό να δώ και πρέπει να ομολογήσω ότι η ζυγαριά έγερνε προς το μέρος του.Δε με άφησαν όμως.Και καθότι ήμουν μικρή και άμυαλη για πρώτη φορα{και τελευταία}έβαλα τα κλάματα.Αλήθεια όμως,ήταν σημαντικό αυτό που ήθελα να του πω,άσχετα αν όταν βρέθηκα μπροστά του το ξέχασα και τον ρώτησα ότι άσχετο βρήκα.Ύστερα πήγα δειλά δειλά να ευχηθώ στον Αντώνη για τα γενέθλια και σαν αχάριστο πλάσμα που είμαι να του ζητήσω την παρτιτούρα για το "Ζωγράφισέ με" γιατι είχα κολλήσει σ' ένα ακορντο.Κι εκεί βάζει μια φωνή"Μιτζελο!!Για δες εδώ τι θέλει το κορίτσι..".Κι έρχεται ένα ψηλό αγόρι,που τον είχα πρωτοδει στη συναυλία του ΣΕΦ από την τηλεόραση με ένα μαλλί πιό μακρύ από του μπαμπά αλλά τώρα του τα είχαν κόψει στο στρατό.Αστειεύτηκα λίγο με αυτό και η απάντηση ήταν "μαλλί είναι θα ξαναμακρύνει".Το πρώτο πράγμα που με κέντρισε ήταν τα μάτια του.Είχαν ένα φως που δεν είχα ξαναδεί.Ήταν τόσο ήρεμο το βλέμμα του που αν τον εβλεπες στο δρόμο δε θα πίστευες ότι είναι "ροκάς" από τα γιανοφάσκια του.Στεκόμουν δίπλα του την ώρα που ξεφύλλιζε το μπλόκ με τις παρτιτούρες κι ένιωσα ένα ρίγος παράξενο.Σαν ρεύμα ηλεκτρικό ανατρίχιασα.Τον κοιτούσα και αν θυμάμαι καλά σκέφτηκα"τι ωραίος που είναι".Μου βρήκε την παρτιτούρα μου την έδωσε με πήρε μια χαρά...Αποτέλεσμα;Όταν μπήκα στο ταξί την κοίταξα λίγο καλύτερα και πρόσεξα ότι ήταν η 2η σελίδα...Έτσι έμεινε παλι το ακόρντο...Αλλά έμειναν και τα μάτια...Πρέπει να πω ότι μου πήρε αρκετό καιρό να τον βγάλω από το μυαλό μου.Βοήθησαν βέβαια και οι καταστάσεις της ζωής μου γενικότερα αλλά συχνά πυκνά έπιανα τον εαυτό μου να λέει"μα τι να κάνουν εκείνα τα όμορφα μάτια;" Περάσαν χρόνια.Πολλά τελικά.Όταν ήρθα εδώ γινόταν μια συναυλία Φεβρουάριο μήνα αν θυμάμαι καλά για την την οδική ασφάλεια με τον Αντώνη Μιτζέλο και φίλους αφιερώμένη λέει στον γιο του που "χάθηκε" σε αυτοκινητιστικό δυστήχημα.Δεν το πίστευα...Χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου...Δεν νομίζω πως μπορώ να περιγράψω παρακάτω.Ανεβαίνει κόμπος στο λαιμό... Αφιερωμένο σ εκείνον το στιχάκι...Μου πήρε καιρό να ελεγξω τα συναισθήματα να μπουν σε μια σειρά.Θα μπορούσε να ήταν 10 σελίδες.Τόσο ξεκίνησε...Νομίζω τώρα έφτασε εκεί που έπρεπε... "Όμορφα και γλυκα ματάκια μου καλό σου ταξίδι"