Πόσα να πώ, θα μείνουν κι άλλα
δεν τελειώνουν της ζωής μου τα μεγάλα
πόσα να πω να με ακούσεις
απλά με τη ματιά σου να με λούσεις

πόσα να πω δικά μου κι άλλων πόσα
κι αν μου τελειώσουν θα στα πω σε άλλη γλώσσα
πόσα να πω, νομίζω το χω παρακάνει
είναι κακό, αφού το “σ΄ αγαπώ” δε φτάνει..

δε σταματώ, θα σκεφτώ κι άλλα
πόσα θα πω απ της ζωής μου τα μεγάλα
δε σταματώ, για να μ ακούσεις
με λίγα μάγια της ψυχής σου να με λούσεις

τα “σ’ αγαπώ” μικρά ή μεγάλα
κι αν σου τα πω θα μαζευτούν χιλιάδες άλλα
τα “σ’ αγαπώ” μου στο ραδιόφωνο ν ακούσεις
χρώματα ήχοι την καρδούλα σου να λούσεις

πόσα να πω, νομίζω το χω παρακάνει
είναι κακό, αφού ένα “σ΄ αγαπώ” δε φτάνει..
πόσα να πω δικά μου κι άλλων πόσα
κι αν μου τελειώσουν θα στα πω και σ’ άλλη γλώσσα!

Αλέξης Π.

γνώρισα μια βιολέτα στο μπαλκόνι μου
πήγα κοντά και μου πε “είμαι μόνη μου”
έσκυψα να μυρίσω μα μου ντράπηκε
πήγα να την ποτίσω και ξεράθηκε

φύτρωσε μια μελένια στο χωράφι μου
ήταν πολύ γλυκιά για το συνάφι μου
πήγα να δοκιμάσω και με πίκρανε
όχι σε μένα. γλύκα στους άλλους ήτανε..

βασιλική σκαρφάλωσε στη φράχτη μου
πήγα να την κλαδέψω με τ αδράχτι μου
κόπηκε πιο βαθιά και μου μαράθηκε
η μάντρα μου ν ανθίσει άτυχη στάθηκε

χρυσή θαλιάνα μύρισε στον κήπο μου
κι αυτή δε θα γλυτώσει απο το γρίπο μου
δε πρόλαβε ν ανθίσει και τη κλάδεψα
στους τέλειους καρπούς της λίγο χάζεψα..

βιολέτες ανθισμένες πως μου λείψατε!
μελένιες μου στιγμές μ εγκαταλείψατε..
βασιλικούλα δε ζεσταίνει το χειμώνα μου
χρυσές θαλιάνες μαύρες γίναν απ τα χιόνια μου!

σταλίτσες από την ψυχή μου δε σας πότισα
αν σας αρέσει η ζωή μου ούτε που ρώτησα
λουλούδια.. λίπασμα στο χώμα που μεγάλωσα
σοφή κι απόψε ήταν η νύχτα.. και με μάλωσα..

Αλέξης Π.