Λίγα λόγια πολλές φορές είναι ο καλύτερος τρόπος για να περιγράψει κανείς τα πιο δύσκολα πράγματα. Λίγα λόγια αργά και σταθερά ειπωμένα, έτσι για να κουράζεται να καταλάβει αυτός που θέλει να σε ακολουθήσει,να ην του φαίνεσαι εύκολος αλλά κουραστικός. Κι έτσι μπερδεύουμε τους ανθρώπους.. Γιατί υπάρχουν αυτοί που μιλούν λίγο και λένε α@χιδιές, αυτοί που μιλούν πολύ και αξίζει να ακούς, αυτοί που μιλούν αργά αλλά κατα βάθος είναι βιαστικοί στη σκέψη, αυτοί που μιλούν γρήγορα, τόσο γρήγορα που μερικές φορές σου είναι ακόμα πιο κουραστική η προσπάθειά σου να τους ακολουθήσεις.

Λίγα λόγια ήθελα να γράψω. Λίγα λόγια γι’ αυτό το ποίημα. Είναι από τα τελευταία μου και είναι γραμμένο από την ίδια θέση που γράφω και αυτό τώρα. Μέσα στο εργαστήριο. Πολλά καταφέρνω μέσα στο εργαστήριο.. Εκτός από τα πειράματα που και που, άλλα τα κάνω ίσως καλύτερα. ’λλωστε, εγώ.. εγώ δεν ξέρω παρά να τραγουδώ!Πολύ μου άρεσε αυτή η φράση (του Παλαμα?) και είπα να την υιοθετήσω.. Δεν ξέρω παρά να τραγουδώ, έτσι νιώθω μερικές φορές. Τις περισσότερες. Μερικές άλλες πάλι νιώθω ότι ούτε κι αυτό το ξέρω. Και σίγουρα έτσι είναι, αφού πρόσφατα ψάχνοντας για πληροφορίες περί μαθημάτων φωνητικής κλπ, ανακάλυψα έκπληκτος πόσο πολύπλοκη… επιστήμη έχει γίνει και η μουσική.. Η μουσική μου.. Που ποτέ δική μου δεν ήταν και ποτέ δεν θα γίνει.. όλο σε άλλους θα δίνεται, σε άλλους πιο γοητευτικούς ανθρώπους με γνώσεις πολλές γι’ αυτήν, με τεχνικές και ταλέντα φωνητικά εξαιρετικά.. Μια γυναίκα είναι και η Μουσική. Μια γυναίκα όχι σαν τις άλλες όμως..

Βήματα όμως από έξω με γυρίζουνε και πάλι στον.. επιστημονικό εαυτό μου..

Συγχωρείστε με..

Κάποια στιγμή θα συνεχίσω.. κι αν θέλεις θα ακολουθήσεις..

Αν θέλεις, όσο κι αν είναι δύσκολο, όσο κουραστικό, Αν θέλεις έλα μαζί μου..

Αλέξης Π.