Λένε ότι για κάθε άνθρωπο υπάρχει και ένας αντίστοιχος σωσίας ή identical twin σε καλά ελληνικά, ο οποίος κυκλοφορεί συνήθως κάπου μακριά και τον οποίο μάλιστα δεν πρέπει να συναντήσεις και ποτέ face to face, γιατί μετά από λίγο, κάποιος εκ των δυο θα πεθάνει. 

Έλα μου όμως που και εγώ εσχάτως ανακάλυψα ότι έχω έναν σωσία, ονόματι Βαγγέλη-ευτυχώς δεν τον έχω συναντήσει ακόμη- και μη γελάτε καθόλου, αν και εγώ στην αρχή το πήρα αψήφιστα,

2η μέρα στο νησί και ενώ δεν ήξερα ακόμη την τύφλα μου (τώρα μετά 2 μήνες την ξέρω) και μέσα στο φούρνο, πλαφ! Μια φιλική σφαλιάρα και…  

-Που είσαι ρε Βαγγέλη γίγαντα, έφυγες και άδειασε ο τόπος, μα καλά εσύ δεν πήρες μετάθεση;

Εγώ τώρα το ξέρω καλά, ότι Κώστα με βαφτίσανε, ότι δεν πήρα μετάθεση αλλά μόλις διορίστηκα και όντας παιδί σαΐνι έκανα αστραπιαία την εξίσωση και κατάλαβα ότι με πέρασε για κάποιον άλλο, άλλωστε στεκόμουν με την πλάτη, γυρίζω το λοιπόν περιμένοντας να καταλάβει το λάθος του αλλά εκεί με περίμενε μια έκπληξη, καθώς αν και με είδε φάτσα κάρτα συνέχισε απτόητος στο ίδιο τέμπο…

-Συγνώμη κύριε αλλά λάθος κάνετε, δε με λένε Βαγγέλη αλλά Κώστα, μάλλον με περνάτε για κάποιον άλλο.

Εδώ κοίταξα κάπως ενοχλημένα γιατί αρνούμαι να πιστέψω ότι έχω κάποιο σωσία, ο Θεός μόλις με έφτιαξε έσπασε το καλούπι (μάλλον από απογοήτευση), πάντως ο ανθρωπάκος υποχώρησε και ψέλλισε μια συγνώμη, αλλά και με κοίταζε αρκετή ώρα επίμονα, σαν να περίμενε να του πω ότι κάνω πλάκα.

Μετά από λίγο καιρό πήγα στο σουβλατζίδικο για να τσακίσω κανα γύρο, με το που μπαίνω μέσα, μια ομήγυρης 5-6 ατόμων με πυροβολεί ομαδόν …Καλώς το Βαγγέλη…που είσαι ρε ψηλέ μα δεν πήρες μετάθεση…δεν ντρέπεσαι ρε έρχεσαι και δεν ειδοποιάς πρώτα…φύγαμε για ούζα…βέβαια μια και ήρθε ο Βαγγέλαρος πάμε να τα πιούμε μέχρι πρωίας μόνο η κυρά να λείπει…

Η επόμενη μέρα ήταν καλύτερη, όταν πηγαίνοντας στη δουλειά, με σταματάει μια ωραία γυναίκα λέγοντας μου επιτιμητικά…έμαθα ότι ξαναγύρισες (!) θράσος που έχεις να ξαναγυρνάς μετά από όσα έκανες στην Ελένη, δε ντρέπεσαι, δεν ήταν να πάρεις την αρραβωνιαστικιά σου το Μαράκι και να φύγετε από εδώ κάνοντας μια νέα αρχή, ντροπή σου αλλά όπως φαίνεται οι μπεσαλήδες άντρες σπανίζουν σήμερα…είπε με μια ανάσα, μη μου δίνοντας έστω μια παύλα να απολογηθώ, αν όχι για μένα τουλάχιστον για τον Βαγγέλη, τίποτα όμως, μου γύρισε την πλάτη και έφυγε αφήνοντας με σύξυλο!

• Ήτανε αρραβωνιασμένος με τη Μαρία, την οποία κεράτωσε με την Ελένη (χρόνια της πολλά παρεμπιπτόντως), ίσως και με την Ελπίδα και ο μύθος λέει και με άπειρες τουρίστριες, βέβαια αυτή η πληροφορία δεν με ωφέλησε ιδιαίτερα, κυρίως όμως δεν ωφέλησε τον Βαγγέλη,

αντίθετα οι επόμενες ήταν αποκαλυπτικές

• Ήταν λοιπόν γκομενάκιας, νυχτόβιος, αλλά και έξω καρδιά, συμπαθής και δημοφιλής, ιδίως δε στα μπαρ
• Του άρεσε πάντα να φοράει τζίν παντελόνι με πουκάμισο

Αφού λοιπόν ο Μωάμεθ δεν πάει βουνό, αποφάσισε το βουνό να πάει στον Μωάμεθ, δηλαδή αφού δεν μπορούσα τους πείσω ότι ο Βαγγέλης όντως έχει φύγει, είπα να τους φέρω τον Βαγγέλη πίσω.

Τη στιγμή εκείνη κατάλαβα πως το είχα χάσει το παιχνίδι για τα καλά, θυμήθηκα και το αμερικάνικο if you can’t beat them, join them και είπα μέσα μου…δε γαμιέται κέρασμα είναι στην τελική, σήκωσα το Dimple και…ευχαριστώ ρε μάγκες να’ στε πάντα καλά!,…μα καλά Κώστα δε μου είπες ότι σε λένε; απόρησε και με το δίκιο της η μικρά…Ναι αλλά Βαγγέλης είναι το χαϊδευτικό μου της είπα…Α! κατάλαβα, μου είπε αυτή…και μα την αλήθεια ρε παιδιά θα ήθελα να ήξερα πάρα πολύ τι ακριβώς κατάλαβε!

Κλείνοντας και επειδή σήμερα είναι διπλή γιορτή καθώς γιορτάζω εγώ, η Ελένη-σίγουρα όχι ο Βαγγέλης-και τα συναφή ονόματα, δηλαδή η μισή και βάλε Ελλάδα, αλλά κυρίως γιορτάζουν οι ζαχαροπλάστες που θα θησαυρίσουν !

ΚΑΙ επίσης σήμερα γιορτάζεται και η Ένωση της Επτανήσου Πολιτείας με τη μαμά Ελλάδα (21η Μαΐου 1864), α ρε Ιόνιο με τις μπάντες και τις μουζίκες σου!

Χρόνια πολλά το λοιπόν για όλους εμάς που γιορτάζουμε και για όλους εσάς που μας ανέχεστε!

Μάλιστα όπως τα λέω και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, αυτό έχουμε όταν βάλεις έναν αρχαιολογικό χώρο και έναν ζωολογικό κήπο σε ένα μίξερ, τα ανακατέψεις καλά και νάσου με τον αρχαιολογικό σου κήπο, 2 σε 1 που λένε και οι διαφημίσεις σαμπουάν.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, νησί ελληνικό και να μην είναι τίγκα στα αρχαία δε γίνεται, όσα και αν έχουν καταστραφεί, πουληθεί και κλαπεί, πάντα κάτι θα μείνει για να το καταστρέψουμε, πουλήσουμε και κλέψουμε εμείς οι ίδιοι!

Το νησί που λέτε, έχει και ένα σημαντικό χώρο, απομεινάρι της βυζαντινής παράδοσης, με χαρακτηριστικά αιματοβαμμένο τέλος, τέτοιο που ο απόηχος του μέχρι σήμερα αντηχεί στο νησί, στην ιστορία μπλέκονται πειρατές, προδότες, καταστροφές και άλλα τέτοια συνταρακτικά, ο χώρος είναι επιβλητικός και σε μεταφέρει σε άλλες εποχές.

Ξεκινάμε το λοιπόν εγώ, ο θηλυκός Ιντιάνα Τζόουνς και 2 εργάτες, τώρα έχετε ακούσει ξεναγήσεις και ξέρετε πως πάει: το …π.Χ. έχουμε πρώιμες μαρτυρίες εποίκισης του χώρου από κατοίκους, πιθανώς νομάδες οι οποίοι κτλ …στην Κλασσική Περίοδο ανήκε στην επιρροή των… και εκεί που ήμουνα έτοιμος να μάθω με ποια ομάδα έπαιζε το νησί στον Πελοποννησιακό Πόλεμο (για να ευλογήσω και τα γένια μου το ήξερα από πριν) τσουυυρ πετάγεται μια φιδούκλα μισό μέτρο δίπλα μου και χάνεται σε κάτι θάμνους μέχρι να πω κιχ!

-Χαχαχα σιγά μην ήταν και κόμπρα, όλοι ξέρουν ότι το νησί δεν έχει δηλητηριώδη φίδια πώς κάνεις έτσι;

-Όλοι το ξέρουν τα φίδια το ξέρουν;

-Αφού το λένε και τα βιβλία

-Ελπίζω και τα φίδια να έχουν διαβάσει τα ίδια βιβλία με εσάς...

Και άντε να μη δείξω και κιοτής συνέχισα την ξενάγηση, αλλά κοίταζα και πίσω από τον ώμο μου, μην και πεταχτεί καμία ανακόντα. Στο μεταξύ, η αρχαία Ελλάδα είχε πια αποσυρθεί και στο προσκήνιο κυριαρχούσε η Ρώμη, όπου βάλανε και αυτοί το ποδαράκι τους στο νησί-όχι που θα το αφήνανε οι φαταούλες-και ενώ πήγα να ρωτήσω αν είχε παραθερίσει ποτέ στη νήσο η Κλεοπάτρα μετά του Ρίτσαρντ Μπάρτον παρντόν του Μάρκου Αντώνιου, ΚΡΑ ΚΡΑ ΚΡΑ ακούστηκε πάνω από τα κεφάλια μας, μια σκιά μαύρη πέρασε και ένας κόρακας μεγάλος και τρανός αργοπέταξε μέχρι ένα κοντινό δέντρο όπου και θρονιάστηκε.

Τέτοιο κοράκι θα έκανε ακόμη και αυτό του Πόε να βάλει τα κλάματα και να σχίσει τα πτυχία του! 

-Τι είναι τούτο το αρπακτικό ρε παιδία;

-Είναι ένα…εδώ πέταξε μια αλαμπουρνέζικη λατινική ορολογία …αλήθεια ενδιαφέρεσαι για τα πουλιά, γιατί αυτό είναι σπάνιο είδος;

-Βασικά ενδιαφέρομαι για τους κόκορες και δη τους κρασάτους, αλλά και αυτό είναι ενδιαφέρον…

-Είναι χόμπι μου η ορνιθολογία, άλλωστε στο νησί υπάρχει και ένας σταθμός παρατήρησης πουλιών, όπου εξετάζουμε τις αποδημίες τους, τις συνήθειες τους, τη διατροφή τους…

-Αυτός πάντως είναι θρεμμένος και στρουμπουλός

-Ναι το μανάρι μου!

-Σιγά μη το συμπονέσω κιόλας, το πτωματοφάγο τέρας, ρε συ κορακοειδές είναι δεν είναι και καναρίνι!

Στο τσάκα δε με βρίσανε και συνεχίσαμε την ξενάγηση, αν και μια ψυχρότητα άρχισε να βαραίνει το κλίμα… και τέλος πάντων φτάσαμε πια στο Βυζάντιο και εκεί που πλησιάζουμε στα συνταρακτικά γεγονότα που τόσο σημάδεψαν τον δόλιο τον τόπο ώσπου ΓΑΒ ΓΑΒ ΓΑΒ και ξεπετάχτηκε το σκυλί του Μπάσκερβιλ σε εκδοχή ελληνικού ποιμενικού, ένας σκύλαρος μέχρι εκεί πάνω, όρμησε καταπάνω μας με μια λύσσα, μια δύναμη και ένα νεύρο που μόνο στην ταινία « Η ληστεία με τα ντόπερμαν» είχα δει!

Κοιτάω και εγώ αλαφιασμένος τους δίπλα για να κάνουμε κάτι τέλος πάντων και τι να δω; Να μένουν ατάραχοι και με χαμόγελο μάλιστα να λένε: 

-Καλώς τον Κίτσο μας

-Που είσαι ρε Κίτσο και σε ψάχναμε;

-Συγνώμη-ψέλλισα-αυτός είναι ο Κίτσος:

-Ναι το σκυλάκι μας, το βρήκαμε κουτάβι εδώ, το σώσαμε και έκτοτε είναι η μασκότ μας!

Η μασκότ (τρομάρα της) στο μεταξύ τριβόταν γύρω μας με γρυλισμούς, γαβγίσματα και χοροπηδητά να χαλάει ο κόσμος 

-Πετυχημένο όνομα πάντως για ένα σκυλί, Κίτσος

-Ναι-λέει ο ένας εργάτης-εγώ το σκέφτηκα για να είναι και ελληνοπρεπές!

-Φοβερό πώς λέμε του Κίτσου η μάνα κάθονταν;

-Χαχαχα ακριβώς

Τελικά εκείνη την ημέρα κατάλαβα ότι οι άνθρωποι στην αρχαιολογική υπηρεσία διαθέτουν όλα τα καλά εκτός από χιούμορ. 

-Λοιπόν ωραία-λέω στο τέλος- ήταν η ξενάγηση ρε σεις παιδιά, αλλά πρέπει να χρεώνετε διπλό εισιτήριο στο χώρο

-Γιατί;

-Γιατί είναι και αρχαιολογικός χώρος και ζωολογικός κήπος μαζί! Και τι κήπος ούτε στο Αττικό Πάρκο δεν είδα τόσα ζώα μαζεμένα!

-Χαχαχα μα πώς τα λες!

Εδώ πρέπει να σας πω κάτι και για μένα, γενικά τσαντίζομαι όταν οι άλλοι γελάνε με κάτι που έχω πει και εγώ δεν το έχω πει καθόλου για αστείο!  

Αλλά ας είναι, το καλό της ιστορίας; 

Αφενός ότι φεύγοντας είχα αποκαταστήσει πλήρως τις σχέσεις μου με τους αρχαιολογικάριους και αφετέρου ο πνευματικός μου ορίζοντας διευρύνθηκε με συνδυασμένες και εξεζητημένες γνώσεις ιστορίας και ζωολογίας- μην είμαστε και αχάριστοι!

Μόνο με αυτά τα λόγια μου βγαίνει για να περιγράψω τον πιο αυθεντικό, ωμό και συνάμα απίστευτα γλαφυρό Έλληνα πεζογράφο. Το όνομα του Δημήτριος Ροδόπουλος αν και μάλλον είναι πιο γνωστός με το Μ. Καραγάτσης (εδώ που τα λέμε καλά έκανε και άλλαξε το όνομα του αυτό το Ροδόπουλος δεν κάνει ούτε για διαφημιστή, να τον λέγανε τουλάχιστον Τριανταφυλλόπουλο πάει και έρχεται).

Το ψευδώνυμο αυτό προέρχεται από το δέντρο πτελέα ή καραγάτσι καθώς στο εξοχικό της οικογένειάς του, στη Ραψάνη της Θεσσαλίας, όπου περνούσε τα περισσότερα εφηβικά καλοκαίρια του, συνήθιζε να διαβάζει καθισμένος κάτω από ένα τέτοιο καραγάτσι που βρισκόταν στον περίβολο της εκκλησίας του χωριού.

Έγραψα μάγκας γιατί έτσι αισθάνομαι για τον άνθρωπο που έγραψε:

τη Μεγάλη Χίμαιρα-το πιο αγαπημένο μου

τον Γιούγκερμαν-αν ήξερε πώς θα κακοποιούνταν από την τηλεοπτική μεταφορά μάλλον δε θα το έγραφε καθόλου 

τη Λειτουργία σε λα ύφεσις-μουσικό site δεν είμαστε άλλωστε; 

τη Νυχτερινή ιστορία-παρεμπιπτόντως ο τύπος ήταν πραγματικό παιδί της νύχτας

τον Κοτζάμπαση του Καστρόπυργου-μοναδικό σκιαγράφημα του πρώτου γνήσιου Νεοέλληνα από το 1830 και μετά

το Αίμα χαμένο και κερδισμένο -δεν το έχω διαβάσει και δεν έχω τίποτα να πω

το Άμρι α Μούγκου (Στο χέρι του Θεού)-ούτε και αυτό έχω διαβάσει αλλά ακούγεται ενδιαφέρον

τον Κίτρινο φάκελο (Α΄και Β΄)–ούτε και αυτά τα έχω διαβάσει (σώπα!) αλλά τα έχω δει παλιά παιγμένα από τον ANT1 με τον Κιμούλη και κάνουν τον πρόσφατο Γιούγκερμαν να φαντάζει αριστούργημα

το απίστευτο ιστορικό-φιλοσοφικό-θρησκευτικό Σέργιος και Βάκχος (Α΄και Β΄)- μια αγιογραφία ανόμοια με οποιαδήποτε άλλη, μια μη-ιστορία του Βυζαντίου ιδωμένη μέσα από τα μάτια δυο αγίων (μεγάλη η Χάρη Τους)

Αυτά αρκούν για το μπλαμπλά, η ουσία είναι στον άνθρωπο πίσω από τα βιβλία.

Τα περιστατικά της γεμάτης ζωής του που τον καθιστούν γοητευτικό ρεμάλι πάμπολλα, πιτσιρικάς ακόμη πλαστογράφησε την υπογραφή του πατέρα του σε σχολικό έλεγχο και φαντάζομαι όχι γιατί είχε πάρει άριστα, ενώ ακόμη πιο πιτσιρικάς είχε φάει γερό κόλλημα με την κουκλάρα δασκάλα του (και ποιος δεν είχε εδώ που τα λέμε, εκτός ίσως από το συμμαθητή μου στην Έκτη τον Μανώλη που γούσταρε τον επιστάτη αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία) και μάλιστα το ντεμπούτο του ως πεζογράφος το έκανε το 1927 με το διήγημα "Η κυρία Νίτσα", το οποίο υποβλήθηκε στον διαγωνισμό της Νέας Εστίας και πήρε τον 3ο έπαινο, εμπνευσμένο από τον παιδικό του έρωτα για την περί ου ο λόγος εικοσάχρονη δασκάλα του στο δημοτικό σχολείο στη Λάρισα.

Το κορυφαίο όμως και άκρα χαβαλετζίδικο, αντιπροσωπευτικό του χαρακτήρα του, ήταν όταν το 1956 και το 1958 ήταν υποψήφιος βουλευτής με το κόμμα των Προοδευτικών του Σπ. Μαρκεζίνη. Ο αθεόφοβος κατέβηκε ερήμη και δεν είχε κάνει καμία προεκλογική προετοιμασία και όπως ήταν φυσικό, απέτυχε και τις δύο φορές. Βέβαια αυτό ουδόλως τον απασχόλησε και μάλιστα όταν κάποιος τον ρώτησε γιατί είχε θέσει υποψηφιότητα, απάντησε ότι το έκανε για να πάρει ψήφους (!) από τον αδερφό του Τάκη Ροδόπουλο, υποψήφιο με την ΕΡΕ (Χα θα του κακοφάνηκε φαντάζομαι του Καραμανλή), κρίμα πάντως που δε βγήκε αλλά σάμπως βγάλαμε και ποτέ κανέναν άνθρωπο της προκοπής μέσα στη Βουλή;

Μετά απ’όλα αυτά θα πρέπει κανείς να είναι τέρας ιδιοτροπίας για να μη συμπαθεί έναν τέτοιον άνθρωπο.

Λένε τώρα για τις αυτοβιογραφίες ότι είναι γεμάτες ψέματα αναφορικά με τα περιστατικά της ζωής του αφηγητή, αλλά ότι πιο αληθινό μπορείς να βρεις για την προσωπικότητα του. Αυτά είναι κάποια σημεία από την αυτοβιογραφία του Καραγάτση.

"Γεννήθηκα στην Αθήνα σε ένα από τα τέσσερα γωνιακά σπίτια των οδών Ακαδημίας και Θεμιστοκλέους. Δεν σας λέω όμως σε ποιό. Και το κάνω επίτηδες αυτό, για να μπλέξω άγρια-σε αυτό το αθηναϊκό σταυροδρόμι- τους διαφόρους "αρμοδίους", όταν έρθει η στιγμή να εντοιχισθεί η αναμνηστική πλάκα. Εγώ βέβαια θα τα έχω τινάξει προ πολλού, και θα σπάω κέφι καλά στον ουρανό, με τη μεταθανάτια φάρσα μου. Θα έχω παρέα το Σολωμό, πού θα μου λέει κουνώντας το κεφάλι: " Τράβα και συ Καραγάτση, όσα τράβηξα εγώ από τον Καιροφύλλα, τον Αποστολάκη και το Σπαταλά".
 

Ευτυχώς αεροδρόμιο Μ. Καραγάτσης ακόμη δεν έχει γίνει.

"Όπως βλέπετε το κυριότερο γνώρισμά μου είναι η μετριοφροσύνη. Διδάχτηκα τα πρώτα γράμματα στο Αρσάκειο της Λάρισας (όταν συλλογιέμαι πώς, υπήρξα και Αρσακειάδα!) και αντί να ερωτευτώ τις συμμαθήτριες μου, αγάπησα παράφορα τη δασκάλα μου. Γεγονός πού μαρτυράει τη σκοτεινή ερωτική ιδιοσυγκρασία μου. Έκανα ό,τι μπορούσα για να μην προβιβαστώ, να μείνω στην ίδια τάξη, κοντά στην "γυναίκα των ονείρων μου". 

Και εμείς αγαπήσαμε αλλά δεν κάναμε και έτσι, αλλά είπαμε γκομενάκιας από μικρός τι να κάνουμε;

"Το υπέροχο λογοτεχνικό μου ταλέντο φανερώθηκε στο Γυμνάσιο, όταν έγραφα εκθέσεις αριστουργηματικές. Οι καθηγητές μου δεν πρόφταιναν να μου βάζουν δεκάρια. Ένας μονάχα- ένας ξερακιανός και καταχθόνιος- έβρισκε τα κείμενά μου απαίσια και τα μηδένιζε αράδα. Δεν μπορούσα να καταλάβω...αργότερα όμως κατάλαβα. Ο καθηγητής ήταν λογοτέχνης. Εννοείται πώς τον εκδικήθηκα σκληρά. Ήμουν νεαρότατο μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών όταν ο κ. Καθηγητής -γέρος πια- ζήτησε την ψήφο μου για να μπει και αυτός στο επίσημο αυτό Πρυτανείο της ελληνικής διάνθησης. Του την αρνήθηκα. Αποτέλεσμα: Αυτός είναι και εγώ δεν είμαι πια μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών". 

Δε βαριέσαι Μ. Καραγάτση η ιστορία είναι αδέκαστος κριτής, εσένα ας πούμε σήμερα δεν σε ξέρουν, ενώ τον κ. Καθηγητή τον προτείνανε για Νόμπελ Λογοτεχνίας, α ρε αθάνατο ελληνικό βύσμα-μέσο-καρέκλα! 

"Κάποτε σπούδαζα νομικά. Είχα συμφοιτητές τους κ. Πέτρον Χάρην, 'Aγγελο Τερζάκην, Γιώργο Θεοτοκάν, Πετσάλην καί Οδυσσέα Ελύτην, τα εξαιρετικά αυτά νομικά πνεύματα πού τόσο διέπρεψαν στη δικανική σταδιοδρομία τους- όπως και εγώ εξάλλου..."

Εδώ πρέπει να πω αίσχος και ντροπή, αν χρειάζεται κάτι αυτή η χώρα για να πάει μπροστά είναι περισσότεροι δικηγόροι, νομικοί και δικαστές, από πεζογράφους βρωμάει ο τόπος.

Σοβαρά τώρα, ο Καραγάτσης έγραψε για την πραγματικότητα όπως την αντιλαμβανόταν, την αισθανόταν και τη ζούσε, δε κυνηγούσε καμία Χαμένη Πατρίδα όπως ο Βενέζης ή κανένα Άξιον Εστί όπως ο Ελύτης, πάνω απ’όλα οι ήρωες του ήταν αυθεντικά ανθρώπινοι και γι’ αυτό βρώμικοι, απατεώνες, ερωτύλοι και ικανοί για το χειρότερο και το καλύτερο, πάνω απ’όλα όμως ανθρώπινοι.

"Δεν επείραξα ποτέ συνάδελφο και είμαι συμπαθέστατος στους λογοτεχνικούς κύκλους. Αυτό θα αποδειχθεί στην κηδεία μου όπου θα έρθει κόσμος και κοσμάκης να πεισθεί ίδιοις όμμασι ότι πέθανα, ότι θάφτηκα, ότι πήγα στο διάολο. Και θα φύγει από το νεκροταφείο ο κόσμος και ο κοσμάκης βγάζοντας στεναγμούς ανακούφισης. Είμαι βέβαιος πώς ο Θεός θα με κατατάξει μεταξύ των αγίων στον Παράδεισο. ΑΜΗΝ."

Και εγώ αυτό πιστεύω ρε συ Καραγάτση και δεν είναι μόνο ότι τα έγραφε ή τα πίστευε όλα τούτα αλλά τα ζούσε στο πετσί του και όταν πια πεθαίνει στις 14 Σεπτεμβρίου 1960, σε ηλικία 52 χρόνων, η τελευταία φράση που πρόλαβε να γράψει, η τελευταία φράση ολόκληρης της ζωής του, ήταν «'Ας γελάσω!»

Αυτό είναι που λένε χωρατατζής μέχρι το τέλος.

Κάποτε είχα διαβάσει έναν βιβλίο με τίτλο «ο Θεός των μικρών πραγμάτων», να λοιπόν ένας τίτλος που με εκφράζει.

Πράγματα μικρά όπως μια βόλτα στη γειτονιά σου, ένα καφέ με έναν φίλο, ένα παιχνίδι μπάσκετ και... εντάξει αν συνεχίσω έτσι σε στυλ μελό θα σιχαθώ τον εαυτό μου οπότε ας το πάρω αλλιώς. 

Υπάρχουν στοιχεία στην καθημερινότητα μας που τα θεωρούμε δεδομένα όπως η υγεία, οι προσωπικές σχέσεις και το μέρος όπου μένουμε. Πολλές φορές μάλιστα (εξαιρώντας την υγεία) τα βαριόμαστε, μπουχτίζουμε, τσαντιζόμαστε με δαύτα και ακόμη-ακόμη τα απορρίπτουμε.

Ίσα-ίσα όμως για να ανακαλύψουμε πως τελικά ήταν ουσιώδη στοιχεία που έδιναν αξία και γεύση στη ζωή μας και πολύ απλά αγνοούσαμε τη δυναμική τους. 

Και να μη μιλάω μόνο γενικά αλλά και ειδικά, εγώ ας πούμε πηγαίνοντας σε ένα μικρό νησί για να μείνω, άλλα περίμενα ότι θα μου λείψουν στην αρχή και άλλα μου έλειψαν στην πορεία.

Δε μου έλειψε φερ’ειπείν η νύχτα της Αθήνας, γιατί αυτή στο νησί με τα αστέρια να καθρεπτίζονται στον νυχτερινό ουρανό, αλλά και την καλή παρέα μου φάνηκε μη πω και καλύτερη. Αντίθετα και κοίτα να δεις φίλε μου περίεργα πράγματα, μου έλειψε η μέρα της Αθήνας με την κίνηση το αδιάκοπο πηγαινε-έλα, το σαματά και την ανωνυμία (διαστροφικό δε λέω αλλά έτσι είναι).

Ούτε και μου έλειψε η αθηναϊκή γυναικεία παρουσία και οι προοπτικές που αυτή προκαλεί (το λέω όσο πιο ευγενικά μπορώ και δεν ξέρω αν γίνεται κατανοητό, political correct μια φορά είναι), αλλά 2-3 μυστήριοι τους οποίους θεωρώ φίλους και συντρόφους γκαρδιακούς στην φραπεδοφιλοσοφία (εντάξει αγγίζει τα όρια του παρεξηγήσιμου αλλά αφενός και εν τη νήσω υπάρχουν προοπτικές-άσχετο αν αποδειχτούν φρούδες-αφετέρου κονέ κάνεις εύκολα, φίλους κάνεις;) 

Καλά-καλά εδώ δε μου έλειψε το σπίτι μου ολόκληρο, μια και στο νησί μένω επιτέλους μόνος και ανεξάρτητος, που δεν είχα μείνει από τα φοιτητικά μου χρόνια στην Κέρκυρα. Όσο μου έλειψε το δωμάτιο μου, το κρεβάτι μου και κάποια ευτελή μικροπράγματα όπως τα βιβλία μου, τα περιοδικά μου και τα CDια μου και εντάξει κάποια από αυτά θα τα πάω κάτω, το δωμάτιο κομμάτι δύσκολο(φλώρικοοοοο).

Στην τελική μπορεί απλά να μου λείπει η αίσθηση του οικείου, του γνώριμου και του αγαπητού σε αντίθεση με το ανοίκειο, το άγνωστο και το ξένο που κάθε μετακόμιση σε μακρινό μέρος μπορεί να προκαλέσει.

Όπως και να’χει ζωή σημαίνει αλλαγή θέλεις δε θέλεις και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το παλεύεις η όποια αλλαγή να είναι προς το καλύτερο.