Αχνή απόψε η θύμηση,

σαν φως που τρεμοπαίζει.

Σαθρή εικόνα, παρελθόν,

τη σκέψη μου εμπαίζει.

Δυο μάτια μέσα που φορούν,

του έρωτα το γένος.

Το βλέμμα εκείνο ουρανός,

με αίσθημα βαμμένος.

Μέσα σε μαύρες θάλασσες,

βαδίζει η φωνή μου.

Σε ξένα μέρη σε ζητώ,

στα ίχνη της ερήμου.

Μα εσύ, άφαντη μορφή,

θαμμένη πια στο χθες.

Υγρή σαν αποτύπωμα,

στον τοίχο απ’τις σκιές.

Μεσ’το σκοτάδι που κρατώ,

δεν θα γυρίσεις πια.

Το όνομά σου δεν θα πω,

στις λέξεις μου ξανά. 

.............................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας

Στις παρυφές της γης εσύ, λιμάνι.

Το φίλημά σου με κρατά, το κύμα.

Μάνα γλυκιά σε συναντώ στη σκέψη μου τη πλάνη.

Σε σε γυρνώ, σε σε με πάει το βήμα.

Για μιαν Ιθάκη κίνησα, για ένα ταξίδι.

Στις ακριβές μου αποσκευές δεν χώρεσε το βλέμμα.

Χίλιους τόπους φόρεσα στο είναι μου στολίδι,

μα χίλιες φορές κατάλαβα αυτό πως ήταν ψέμα.

Στα πέλαγα που πάλεψα να βρω κι εγώ απάγκιο

να ρίξω άγκυρα μακριά, κρυμμένη απ’τη μορφή σου,

σαν Πηνελόπη στάθηκες, στις έγνοιες μου κουράγιο,

ο ναυαγός σαν γύρισα και πάλι στο νησί σου.

Μπρος σου προσπέφτω τώρα πια, ο ταπεινός ικέτης.

Τα δυο μου χέρια προσευχή υψώνουν προς εσένα.

“Φύλαξε ‘συ το αύριο, ακούραστος ηγέτης.

Κράτα το τέλος μακριά. Τα άσχημα, θαμμένα.” 

.......................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας

Εσύ, φτιαγμένος για τα μεγάλα.

Εσύ, βυθισμένος στα μικρά.

Η Αλεξάνδρεια κοντά, μια στάλα

μα η μορφή σου μακριά.

Σαν έτοιμος ήσουν από χρόνια

για της ζωής τον πηγεμό

κι όμως σε σκέπασαν τα χιόνια

χωρίς ντροπή, χωρίς  αιδώ.

Σαν ταξιδιώτης μοναχός,

σαν άτεκνος μνηστήρας.

Σαν οργισμένος ναυαγός

της γυμνής σου μοίρας.

Προδώθηκες από στεριές

που σου’στειλαν οι φόβοι.

Γεμάτος κόσμος μ’ενοχές,

πολλές και κάτι ακόμη.

Κύμα που βγαίνει στ’ανοιχτά,

μια θλιβερή συνήθεια,

σ’όνειρα ξένα και πεζά,

η σκοτωμένη αλήθεια.   

......................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας

It’s raining outside.
The lights are illuminating emptiness.
The darkness is dangerous my friend…

The streets are empty.
There are no voices to hear,
there are no eyes to see.

Nothing.

Only our memories are standing there,
reminding us of how it used to be.

How we used to be.

We used to play with the sunlight.
Now we are messing around with shadows.
We used to stare at the stars.
Now we are facing the ground.

And the future is our enemy…
.......................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας

The cadence of the murmuring ocean
permeates their simmering bodies
like a soothing balm.
His muscular frame against hers
as they breathe each other
swaying to the harmony of the wanton wind.
Myriad shades mingle together,
dispersing rainbow colours.
The gurgling waters discreetly camouflage
their little rendezvous.
Their hearts blissfully soaking each other
while they quench their insatiable thirst.
She moans feverishly
oblivious to the world.
Beads of sweat tingle on their sand kissed curves,
warm, loved and tightly embraced,
as if never to let go.
They rediscover the purest essence of
their blissful and passionate love.

Copyright © Vandita Dharni
………………………………………

As they are walking on the sand,
the stars are illuminating their path.
Two hearts in one,
two hands together.
He looks at her;
her eyes, a warm shelter.

Even when everything’s broken,
her glance will give him the strength he needs.
Just like a little child playing around,
causing chaos with its sweetness.

“Even if the clouds are heavy,
even if the storm prevails,
this world will keep spinning around
and I will keep growing old with you”.

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας

When we were young,
we were kids playing around.
Do you remember?

We were just having fun.
And problems? We had none.
Everything was tender.

But we grew up
and things got dark.
We lost our way.

We slept and didn't wake up.
We got stuck inside the life trap.
For now, I've one more thing to say.

I and you.
We're still the same crew.
We are together.

We’ll be here
to fight the ugly fear.
Always and forever.

At heart, we'll stay young.
Like children we will play, each and every day.

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας
…………………………………………………………..

Ri smiled and said:

“Yes, of course. I can still remember
our days from January to December.
These sweet days I would not forget,
specially the day at the slide we met,
and the innocent tie we both shared.
Chuckling, with other kids we raced.

Black did not visit; our life was rosy
as our childhood kingdom was cozy.
With open arms, peace welcomed us,
And with warmth the sun greeted us.
But slowly all things have changed.
We have jumped into another world.

Yes, things have not stayed the same.
Life’s been a predator we can’t tame.
All lively colors have been weakened.
Shades of eerie darkness have danced,
sung and grown longer claws to get us.
Di, welcome onboard the maturity bus!

It’s frightening, but it isn’t the end though.
There’s a lot to live for and to give it a go.
Have not you heard about the silver lining?
It’s dark out, but light will find its way in.
t makes us stronger; it’s not as we thought.
Hope keeps us in the life’s deep seas afloat.

Copyright © Rihan Mustapha

Να'μαστε λοιπόν!!!

Ένα όμορφο ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Ένα ταξίδι μέσα απο νότες και στίχους. Ένα ταξίδι σε όνειρα κι ελπίδες, σε σκέψεις και συναισθήματα.
Αυτό είναι το “Σταγόνες – κύματα”, η πρώτη μου ολοκληρωμένη μουσική δουλειά.

Ευχαριστώ πάρα πολύ όσους βοήθησαν ώστε να γίνει πραγματικότητα αλλά και όλους όσους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο,
αποτέλεσαν έμπνευση για αυτά τα κομμάτια.

Καλή ακρόαση!

Μουσική: Δημήτρης Μπονόβας
Πιάνο – Φωνή : Άννα Κοσμά
Στίχοι: Βάγια Μπαλή Vaya Bali
Μίξη/Master: Δημήτρης Μπονόβας
Artwork: Αντώνης Σκαρλάτος Antonis Skarlatos

https://www.youtube.com/watch?v=-1up660FpXc&list=PL0Pnzx5676197f_8lL6PkH5gzO851WqIG

Under pale moonlight
With a few stars
Looking down from above
He stares at the water
In it, the reflection of a dove

As the bird takes its flight
He is left to stare
At only his own glare
He wonders why he’s so plain
Not having that certain
Je ne se quoi
That brings the ladies
Clamoring to the stage
Just to get glimpse
Of this man, like a prince

©2018 Jeremy Michael George

……………………………………….

Alone.

Just the reflection in the city lights.
And an empty whisper.

But the deaf can’t hear…

Staring at the endless beauty of the sky,
watching as people are passing by.

He is there, with his “boring” smile,
searching for someone to give it to.

But the blind can’t see…

So, he is left there, alone…

After all that, alone…

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας

…….………………………………….

A small crack sounds
Is like a crash to his ears
In the deafening silence
Of his own tears
Despite the intrusion
He refuses to look up
Or away from his delusion
Of not being enough

Still as he broods
A figure looms
Into his peripheral vision
Not scary, but there
And seats themselves
Right next to his despair
A chance meeting
Or fate showing itself fleeting?
He's not sure
But it's certain, it could be
The meeting he's been dreaming of

©2018 Jeremy Michael George

Πολλές φορές έρχεσαι.
Στις σκέψεις μου, στις λέξεις μου, στα όνειρά μου.
Και πνίγομαι σ’έναν ωκεανό από θύμησες.
Σ’ένα κενό παρόν με χαμένους έρωτες κι ανεκπλήρωτα όνειρα.

Βλέπεις, τόσα χρόνια πέρασαν κι ακόμα τρέμω στη μορφή σου, ακόμα μόνος.
Ίσως ποτέ δεν με κατάλαβες, ίσως ποτέ δεν σε κατάλαβα.

Στο σκοτάδι που βυθίστηκα, κερί προσπάθησα ν’ανάψω. Μα κι αυτό, χαμένος κόπος.

Σβήσαν οι ελπίδες, σβήσανε.

Σε μια γωνιά κρύβομαι και φοβάμαι…
....................................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας

My love, why did you leave me
Why didn't you stay
Why did you just get up and walk away?

How could you give up
Without telling me what you wanted to say?

Why wont you tell me
What's been buried down so deep below?

Why does a man act like he has no soul?

7/21/18 Original Poetry (c) Leanor Johansen. All Rights Reserved.

…………………………………………………………

You know I tried, I tried a lot,
to make you a part of my plot.
But at the end of the day
you kept pushing me away.

I said “I love you” in a thousand ways.
But you denied listening.
When I was there with my actions,
you just wanted to hear my empty words.

When I was trying to keep it alive,
when I was suffering every night,
you made your decision
and turned off the light.

So, don’t ask me why.
Look inside the mirror and then retry.

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας