Το σημερινό απόγευμα μου ξέφυγε εντελώς. Δε θυμάμαι να έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. 

Είχα ραντεβού στην αισθητικό, ακυρώθηκε λόγω ασθενείας. Είχα κανονίσει να καθαρίσω* το διαμέρισμα αλλά κι αυτό αναβλήθηκε ένεκα του ότι θα ερχόταν ηλεκτρολόγος να εγκαταστήσει σύστημα θέρμανσης. Ο ηλεκτρολόγος με έστησε χωρίς να μπει καν στον κόπο να με ειδοποιήσει και το έμαθα τυχαία. Πήγα να δω τους γονείς μου, δεν ήταν κανείς στο σπίτι. Έφυγα. Γυμναστήριο δεν πήγα, επειδή αν δεν προσέξω λίγο από τη  βροχή και το κρύο, η φωνή μου δε θα επιστρέψει ποτέ.  Δεν ήρθε κανένας να με δει, δεν πήγα καν για σουσ(h)ι! Ένα απόλυτα κενό απόγευμα και βράδυ. Δεν συμβαίνει ποτέ αυτό, με κάνει να νιώθω ενοχές ότι σπαταλώ τον ελεύθερο μου χρόνο χωρίς να κάνω τίποτα. Το ξεπερνάμε όμως, δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Ευκαιρία να γράψω κάτι που ήθελα εδώ και πολύ καιρό. Την ιστορία μου με τη Λούπα. Μια ιστορία που θέλω να θυμάμαι… 

Ξημερώματα Πέμπτης, 1ης Οκτωβρίου 2009, γύρω στις 2 το πρωί. Είμαι στην παραλιακή της Λεμεσού. Και πριν προλάβω να βγω κανονικά στο δρόμο, πέφτει πάνω στο αυτοκίνητο μου (κυριολεκτικά) μια κοπέλα. Για να μην την πατήσω (δεν ήξερα πόσους πόντους πιάνει) σταματώ. Με πιάνει ανησυχία, δε μ’ αρέσει αυτό. Δεν σταματάω ποτέ στο δρόμο, ούτε για αδέσποτα, ούτε για αδέσποτους που κάνουν οτοστόπ. Ανοίγω το παράθυρο. Μου λέει σε σπαστά αγγλικά:

 «Μπορείς να με πάρεις στο σπίτι σε παρακαλώ;»

 Ξαφνιάζομαι. Δε μου χε ξανασυμβεί αυτό. Δεν απαντάω. Μου ξαναλέει:

 «Δεν έχω λεφτά, μπορείς να με πάρεις σπίτι;»

 Με παρακαλούσε.

Είπαμε, μια τρέλα την κουβαλάω και πάντα νόμιζα πως είμαι Power Ranger, ηλίθια, όμως, δεν είμαι. Αρπάζω την τσάντα μου από το μπροστινό κάθισμα και τη χώνω πίσω, κάτω από το κάθισμα του οδηγού. Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και το κλειδώνω.

Τη ρώτησα τι συμβαίνει και γιατί ζητάει βοήθεια.

Άρχισε να με παρακαλάει να την πάω αμέσως σπίτι γιατί ο άντρας της είναι θυμωμένος και μεθυσμένος και δε θέλει να μείνει μαζί του. Δεν έχει λεφτά και δεν μπορεί να πάρει ταξί. Και πρέπει να φύγουμε γρήγορα πριν βγει από το περίπτερο.

Την παρατηρώ όσο μου μιλάει. Είναι γύρω στα 35. Φοράει ένα φόρεμα αμάνικο, κοντό. Δεν κρατάει τσάντα, δεν έχει τσέπες, δεν φοράει σακάκι, και τα χέρια της είναι απλωμένα και με παρακαλάει.

Ρίχνω μια ματιά στο περιβάλλον. Είναι πίσσα σκοτάδι, είμαι σταματημένη πίσω από ένα δέντρο, λίγο μακριά από το περίπτερο. Υπάρχουν 2 αυτοκίνητα παρκαρισμένα μπροστά στο περίπτερο και υπάρχει κόσμος μέσα.

Και τον βλέπω. Έναν θεόρατο άντρα, με κάτι μπράτσα που το καθένα είναι μεγαλύτερο από το κεφάλι μου. Είναι μέσα στο περίπτερο και στέκεται μπροστά στο ψυγείο. Διαλέγει ποτά, δεν μας είδε. «Αυτός είναι ο άντρας σου;» «Ναι, είναι Ρώσος» μου λέει.

Στα επόμενα 3 δευτερόλεπτα έκανα τους ακόλουθους συλλογισμούς για να πάρω απόφαση:

Αν λέει αλήθεια η κοπέλα και βγει ο άντρας της έξω και δει ότι συζητάμε για να την πάρω να φύγουμε, δε μας γλυτώνει ούτε ο Spiderman από τα χέρια του. Αν την πάρω και φύγουμε και βγει έξω, θα μας κυνηγήσει. Αν μας πιάσει, η κατάληξη στις πρώτες βοήθειες είναι το best case σενάριο. Αν πάρω την κοπέλα και φύγω, και ο τύπος προλάβει να δει τα νούμερα του αυτοκινήτου μου, θα ειδοποιήσει τη ρώσικη μαφία και μέχρι το πρωί, θα πρέπει να αποχαιρετήσω το αυτοκινητάκι μου! Θα είμαι τυχερή αν δεν είμαι μέσα την ώρα της έκρηξης.

Αν πάλι όλο αυτό είναι στημένο κόλπο, και το ζευγάρι είναι συμμορία, τότε η κοπελιά είναι πολύ καλή ηθοποιός! Θα με πάει κάπου που είναι τάχα το σπίτι της, θα με περιμένουν εκεί 3 θεόρατοι Ρώσοι (και ο άντρας της μαζί), θα κλέψουν το αυτοκίνητο και όλο το περιεχόμενο, πιθανόν να με πουλήσουν για ναρκωτικά, ή να με βιάσουν, να με σκοτώσουν και να με πετάξουν στη θάλασσα. Worst case σενάριο. Με πειράζει; Μπα.

Αν όμως λέει αλήθεια και μπροστά μου έχω μια γυναίκα που είναι θύμα της βίας, μπορώ να τη βοηθήσω. Τουλάχιστον γι’ απόψε. Δεν έχω επιλογή.

«Μπες μέσα» της λέω.

Ανοίγω το αυτοκίνητο, κάθεται στη θέση του συνοδηγού. Δεν υπάρχει τίποτα στο οπτικό της πεδίο που να μπορεί να κλέψει, ή να χρησιμοποιήσει εναντίον μου. Βάζω μπρος, βγαίνω στο δρόμο και αναπτύσσω ταχύτητα.

Όταν το αυτοκινητάκι μου μεγαλώσει και γίνει Ferrari θα μπορεί να κάνει και προσπεράσματα στην παραλιακή, όμως ακόμα είναι μικρό και δεν δοκιμάζει επικίνδυνα παιγνίδια. Τρέχει με ασφάλεια. Παρακολουθώ συνέχεια το καθρεφτάκι, να δω αν μας ακολουθεί κανείς. Δεν ερχόταν κανένα αυτοκίνητο και μετά από λίγο σταμάτησε η καρδιά μου να κτυπάει δυνατά. Νομίζω γλύτωσα από τη Μαφία. Στο κάτω κάτω, δεν μένω μόνιμα σ’ αυτή την πόλη, άρα πώς θα με ξαναβρούν;

Πιάσαμε κουβέντα. Τη λένε Λούπα. Είναι 38 χρονών από τη Λευκορωσία. Έχει 2 παιδιά, το ένα στην πατρίδα της 16 χρονών, το άλλο είναι μικρό και το έχει μαζί της. Δεν ήθελε να πάει στην αστυνομία. Ο άντρας της είναι καλός αλλά όταν πίνει, αγριεύει και δε θέλει να μένει μαζί του. «Σε κτυπάει;», τη ρωτάω. «Ναι», λέει, και επαναλαμβάνει πως είναι καλός όταν δεν είναι μεθυσμένος. Τη ρώτησα αν έχει εδώ βοήθεια, οικογένεια ή καμιά φίλη. Μου είπε δεν έχει κανέναν. Ήρθε να βρει δουλειά για να στέλνει λεφτά στη Λευκορωσία για να μεγαλώσει το γιο της.

Μπήκαμε στην κίνηση της πόλης, ησύχασα τελείως. Τη ρώτησα που δουλεύει και μου είπε πως είναι καθαρίστρια σ’ ένα από τα ξενοδοχεία της Λεμεσού. Την πήγα τελικά στο σπίτι της και την άφησα. Της ευχήθηκα να βρει την ευτυχία που ζητάει η ψυχή της.

Μ’ ευχαριστούσε σ’ όλη τη διαδρομή. Με φίλησε 5 φορές πριν κατεβεί. Έκλαιγε. Μου είπε να προσέχω και μου έβαλε χίλιες ευχές. Δεν υπάρχουν πολλές κοπέλες σαν εμένα, είπε. Κανένας Κύπριος δεν έκανε ποτέ κάτι τέτοιο για κείνην, ή για οποιοδήποτε άλλο ξένο. Δεν ξέρω γι’ αυτό. Ξέρω μόνο πως ο κάθε άνθρωπος που φεύγει από τη χώρα του για να καθαρίζει τουαλέτες σε μια άλλη, κουβαλάει πολύ πόνο. Και υπομένει πολλά για να επιβιώσει, πολλά περισσότερα απ’ ότι θα άντεχαν οι ιδιοκτήτες και οι χρήστες της τουαλέτας… 

Εκείνη τη νύχτα συναντήθηκα με τον εαυτό μου. Θυμήθηκα τον προορισμό που είχα βάλει στόχο να φτάσω, πριν βγω στον πηγαιμό. Και όλ’ αυτά που έμαθα δεμένη στο κατάρτι. Και όσα ορκίστηκα να προστατεύω στη ζωή μου. Για να έχω ένα λόγο να ξυπνάω το πρωί και να με αντέχω κατά τη διάρκεια της μέρας. Κι όταν γεράσω, να έχω κάτι καλό να θυμάμαι και κάτι διηγηθώ στα εγγόνια μου.

Δεν θέλω να φλυαρήσω άλλο. Την άλλη μέρα κάποιος με είπε ριψοκίνδυνη. Δεν είμαι και τόσο. Είμαι παρατηρητική και δεν ενεργώ από επιπολαιότητα. Ακόμα και στον πάτο της θάλασσας να κατέληγα (σίγουρα κάνα δυο άτομα θα στενοχωριούνταν, δε λέω), δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε να κάνω κάτι.

*η χρήση του πρώτου προσώπου του ενικού είναι καθαρά σχήμα λόγου. Δεν καθαρίζω εγώ, σόρρυ.. 

Κάτσε, τώρα, αυτό κάπως το λένε. Κλινιρις. Όχι. Κλεινηρις; Ούτε. Κλοινοίροις; Δε νομίζω. Τέσπα, δεν ξέρω. Δε θα είχα τέτοια προβλήματα αν είχαμε ένα πολιτισμένο αλφάβητο που σέβεται τον εαυτό του και έχει μόνο ένα ι. Όχι ι,η,υ και ει, και οι σε τυχαίους συνδυασμούς! Μισό λεπτό μπορεί το βρήκα: Κλινήρης!

Δεν ξέρω τι έχασα. Ενημερώνομαι για τις ειδήσεις από την τηλεόραση και για τον καιρό από το τηλέφωνο μου. Λέει πως τις προηγούμενες μέρες έκανε λιακάδα και πολύ ωραίο καιρό, ενώ από Τετάρτη θα ξαναρχίσουν οι βροχές και το κρύο. Δεν πειράζει που δεν βγήκα να τα δω όλ’ αυτά, εδώ είναι Μεσόγειος, ο ήλιος δεν αργεί ποτέ να ξαναβγεί.

Όσο για την τηλεόραση που είδα, δεν μπορώ ούτε να τη σχολιάσω. Κρίση από δω, κρίση από κει, κρίση με πιάνει κρίση! Κλείσανε τα αεροδρόμια στην Ελλάδα (έμεινε ο αδερφός μου στην Ολλανδία μια μέρα παραπάνω, δεν έπαθε τίποτα), κλείσανε εδώ τα βενζινάδικα (κι εγώ βγήκα στις 11 το βράδυ προς αναζήτηση ανοιχτού βενζινάδικου χωρίς ουρά 5 χιλιομέτρων).

Αυτά τα συνταρακτικά. Όλα τα άλλα που δείχνει η TV είναι για να σε κάνουν να κλαις. Από τα νεύρα σου. Πρωινάδικα, μεσημεριάδικα, βραδιάδικα, όλα χάλια.

Πάντως έχω μια απορία: Τι στο καλό πάθανε τα κανάλια και συνέχεια βάζουν κάποιον να μαγειρεύει; Και ακόμη χειρότερα, τι καταλαβαίνουν όσοι παρακολουθούν αυτούς που μαγειρεύουν πρωί μεσημέρι βράδυ;

Υπάρχουν τρία πράγματα των οποίων η παρακολούθηση στην τηλεόραση (ή οπουδήποτε αλλού) δεν επιφέρει οποιαδήποτε μάθηση ή βελτίωση ικανοτήτων ή αποτέλεσμα: η μαγειρική και η γυμναστική.

Πρόσεξα επίσης ότι ο μισός τηλεοπτικός χρόνος ασχολείται με το τι έκαναν οι άλλοι στον υπόλοιπο μισό τηλεοπτικό χρόνο! Εντυπωσιακό. Προκαλεί οξεία εγκεφαλική μαλάκυνση.

Τελικά η καλύτερη εφεύρεση μετά το κομμένο ψωμί, είναι τα torrents. Οπότε, σώθηκα και δε χρειάστηκε να υποφέρω πολύ. Είδα κάμποσα επεισόδια Desperate Housewives, CSI, Monk και Big Bang Theory. Και ευχαριστώ τους πειρατές της ζωής μου που μου παρέχουν αυτή τη δυνατότητα, ιδιαίτερα όταν είμαι κλυνύρυς (κοίτα λέξεις που μαθαίνουν στην ιατρική σχολή! Άλλο πράγμα σου λέω).

Τη στήλη Livin’ Single έχω καιρό να την ανανεώσω και κακώς την έχω αφήσει. Έχω προοδεύσει έτη φωτός ως νοικοκυρά, δούλα και κυρά. Π.χ.: Μαγειρεύω τις Δευτέρες, βάζω πλυντήριο τις Πέμπτες ή τις Παρασκευές, μπήκα στη διαχειριστική επιτροπή της πολυκατοικίας και δεν πηγαίνω κάθε μέρα στην πατρική εστία για φαγητό.

Όμως, παραμένω μέσα στο στενό οικογενειακό κλοιό και υπάρχουν στιγμές που μου το υπενθυμίζουν.

Π.χ. όταν ξυπνάς μόνος με πυρετό, ζαλάδα, δεν ακούς, δεν αναπνέεις, και το μόνο που μπορείς να κουνήσεις είναι το δάκτυλο σου, συνειδητοποιείς ότι τα φάρμακα δεν περπατάνε μόνα τους στην κρεβατοκάμαρα, ούτε και οι σούπες μαγειρεύονται αυτόματα.

Σε μια τέτοια κατάσταση, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να σηκώσεις το μόνο δάκτυλο που δουλεύει και να στείλεις ένα sms «Μimi, mporeis na ertheis?»

Μητέρα. Του στρατιώτη, (του γνωστού και άγνωστου), της κρυολογημένης κόρης και του εργαζόμενου γιου. Μητέρα. Δύναμη διαχρονική. Για τις δύσκολες στιγμές, τις στιγμές πείνας, αδυναμίας και κατάρρευσης, τις αρρώστιες και, βεβαίως βεβαίως, τα ευαίσθητα ρούχα που θέλουν πλύσιμο στο χέρι!

Σταματάω εδώ, γιατί θα το ρίξω στο δημοτικό τραγούδι και δεν έχω άλλο χρόνο. Έχω πολλά να κάνω, έχασα 4 ολόκληρες μέρες λόγω αρρώστιας και της κληνήρης.

Έχω να επισκεφτώ το blog μου από τις αρχές Νοέμβριου. Και οποιοδήποτε άλλο blog, δυστυχώς. Πώς τρέχει έτσι ο χρόνος πάντα, απορώ.

 Δεν είναι ότι δεν έχω θέματα.

 Για τη συναυλία του Αλκινόου ήθελα να γράψω, την ιστορία μου με τη Λούπα, την παγκόσμια μέρα του AIDS, Χριστουγεννιάτικες ευχές, Πρωτοχρονιάτικες υποσχέσεις, την Αϊτή, και τόσα που δεν μπορώ να θυμηθώ. Τώρα μπήκαμε αισίως στο μήνα του υδροχόου, του καρναβαλιού και του βαλεντίνου, κι εγώ ακόμα σκέφτομαι το Χριστουγεννιάτικο ποστ που δεν έγραψα ποτέ.

 Ούτε καν γράμμα στον iΒασίλη δεν έγραψα. Και με ξέχασε.

 Φταίει η δουλειά, λέω συνήθως. Δεν είναι και ψέμα. Ολημερίς μιλάω, γράφω, κανονίζω, συντονίζω, συζητάω και πηγαινοέρχομαι. Το σταθερό παίζει από τη μια, δύο γραμμές ταυτόχρονα, το κινητό από την άλλη, κάποιος μου φωνάζει «Chocolaaat», ή ακούω στο διάδρομο 2 να πλησιάζουν «η Chocolat θα ξέρει». 

 Και το πιο πιθανόν είναι να ξέρω.

 Ναι θα γράψω, θα υπογράψω, θα τηλεφωνήσω, θα στείλω, θα παραλάβω, θα ρωτήσω, θα μάθω και θα σας ενημερώσω, θα πληρώσω, παρακαλείστε όπως, θα τα δω το απόγευμα, θα καλέσω συνάντηση, θα κλείσω ραντεβού, θα μεριμνήσω ναι, θα το κάνω το σαββατοκύριακο, τη Δευτέρα θα είμαστε έτοιμοι, μην ανησυχείτε, όχι μαμά δεν προλαβαίνω να έρθω σήμερα…

Μαθαίνω να κρατάω την ψυχραιμία μου. Να μην πανικοβάλλομαι, τα προβλήματα προκύπτουν για να λύνονται.

 Αν δεν επεκταθεί το όριο αφυπηρέτησης στα επόμενα 30 χρόνια (που αποκλείεται να μην γίνει), θα ξεμπερδέψω από τη δουλειά το 2042. Στα εκατοντάχρονα του Παγκοσμίου Πολέμου ΙΙ. Για φαντάσου!! Στα πενηντάχρονα ήμουν 10 χρονών…

 Μέχρι τότε, καλή αντοχή. Και μη μου πεις πως η δουλειά τρώει τον αφέντη, αυτόν μια χαρά τον βλέπω. Μ’ εμάς τι θα γίνει…

Πέρ’ απ’ τη δουλειά, προσπαθώ για πολλά.

Τρώω περισσότερα φρούτα, πίνω πράσινο τσάι, προτιμώ να μαγειρεύω παρά να τρώω έξω, επιλέγω πιο υγιεινές τροφές, καθόλου κόκκινο κρέας, και καθόλου junk food. Αποφεύγω και τον στιγμιαίο καφέ και τα αναψυκτικά (εκτός από μία Coca Cola Light κάθε Τετάρτη).

Φροντίζω για καθαρά ρούχα, πουκάμισα, καλτσόν, παπούτσια, θυμάμαι να φορτίσω έγκαιρα την οδοντόβουρτσα, τα φωτάκια Philips, το τηλέφωνο μου, τη φωτογραφική μου. Μη μείνω από μπαταρία...

Να πλύνω τα πιάτα, να ετοιμάσω την καφετιέρα το βράδυ, να πάω γυμναστήριο, κομμωτήριο, αισθητικό, το αυτοκίνητο για πλύσιμο και σέρβις, να πάρω την αίτηση της γιαγιάς για επίδομα, την αίτηση της θειας για σύνταξη, να, να, να…

Ήταν και τα Χριστούγεννα. Κρύφτηκα στην εορταστική ατμόσφαιρα. Έτρεξα να ψωνίσω, να ετοιμάσω, να αγοράσω τα δώρα, να καθαρίσω, να μαγειρέψω, να κεράσω, να φιλήσω δεξιά κι αριστερά (επιλεκτικά, εννοείται, έχουμε και πανδημία), να ξανακαθαρίσω, να κάνω αποτρίχωση την παραμονή (μη μας βρει ο καινούριος χρόνος με τις τρίχες) να έχω έτοιμα κόκκινα εσώρουχα, να κόψω τη βασιλόπιτα, να σερβίρω καφέ.

«και του χρόνου διπλή». (αλλάξτε την αναλογία, μπας και πιάσει η ευχή σας)

Και είναι αυτά που ξεχνάω: Να πάρω γάλα, ανταλλακτικό φίλτρο του νερού, να πάρω τον ηλεκτρολόγο τηλέφωνο για τη θέρμανση και για το φωτιστικό, να κλείσω ραντεβού με τον οδοντογιατρό.

Και αυτά που δεν προλαβαίνω. Άστα. Δεν παλεύεται σου λέω.

Γι’ αυτό σου λέω, δεν έχω χρόνο για έξτρα.

Δεν έχω χρόνο, δεν προλαβαίνω, δεν έχω χρόνο δεν προλαβαίνω.

Δεν έχω…

Ή τουλάχιστον έτσι λέω.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι μόνο αυτά.

Όλοι οι bloggers στον κόσμο γράφουν για τις εμπειρίες τους, τα βάσανα τους, την κριτική τους, την άποψη τους, το θυμό τους, τη χαρά τους. Τη ζωή τους. Και πάντα βρίσκουν φίλους, εχθρούς, συμπαράσταση και αντιπαράθεση.

Εγώ έχω την αίσθηση πως δεν μπορώ να το κάνω αυτό, πλέον. Πού είναι η αλήθεια, πού το παραμύθι; Συνειδητοποιώ πως ταξιδεύω σε κύκλο. ’Έτη φωτός σ’ αυτά τα 2 χρόνια. Σε κύκλο.  Δεν αντέχω να κάνω συζητήσεις. Έτσι επιλέγω να μη λέω τίποτα. Σε κανέναν. 

Βλέπω ξεκάθαρα το σκηνικό τώρα πια. Όλοι ξέρουν τι θέλουν να κάνουν στο τωρινό και στο επόμενο στάδιο της ζωής τους. Ξέρουν τι θέλουν από τους εαυτούς τους και από τους άλλους. Έχουν επιλέξει. Κι εσύ μαζί. Ποιος θα πληγωθεί και ποιος θα περιμένει. Αφού καταλαβαίνεις. Τι με ρωτάς συνέχεια;