Καλημερούδια σε όλους!

Εδω και λίγο καιρό που έχει ανακοινωθεί και επίσημα ότι ζούμε εν μέσω οικονομικής κρίσης, έχω παρατηρήσει κάτι οξύμωρο...

Πολύ συχνά, πολύ πιο συχνά από πρίν, παρατηρώ παλιά (αλλά όχι άχρηστα) έπιπλα, πεταμένα στους κάδους.

Στους ίδιους κάδους επίσης, έχω παρατηρήσει πολλούς ανθρώπους που μοιάζουν εντελώς φυσιολογικοί, να ψάχνουν για αποφάγια κλπ.

Και εμένα αυτό μου κάνει οξύμωρο. Ή η ψαλίδα που χωρίζει τους πλούσιους από τους φτωχούς, έχει ανοίξει υπερβολικά, ή δεν μπορώ να καταλάβω.

Δεν ξέρω από που προέρχεται αυτή η τάση! Σου λεέι ο ανθρωπούλης ο μικροαστός: "Να φάω ό,τι χρήματα, ό,τι οικονομίες έχω σε νέες αγορές, πριν, λέω πριν, η κρίση μου χτυπήσει την πόρτα. Έτσι κι αλλιώς μετά δεν θα έχουμε να φάμε, τουλάχιστον ας έχουμε ωραία έπιπλα! Επίσης, αφού όλοι θα είμαστε στην πείνα, ας μην έχω τίποτα, καμία καβάντζα..." Παράλογοοοοο;;;; δεν απαντάει, άρα λογικό (που έλεγε η Μήτση στους 10 μικρούς μήτσους)

Υπάρχει βέβαια και η διαφορετική εκδοχή, ότι δηλαδή, τα καταστήματα (λόγω κρίσης πάντα), έχουν βγάλει απίστευτες προσφορές για πράγματα, από τα οποία σίγουρα δεν εξαρτάται η επιβίωσή μας. Κι ο φίλος μας ο μικροαστός σκέφτεται: "Αποκλείεται να χάσω αυτή την ευκαιρία, αποκλείεται να ξαναδούμε τέτοιες προσφορές στους... δερμάτινοι καναπέδες. Πρέπει να πάρω δύο, για να έχω.... Λεφτά, βέβαια δεν έχω, αλλά σιγά τι είναι να πληρώνω Χ€ σε δόσεις... ό,τι και να γίνει αυτό το πόσό θα το βρίσκω"' ή "τώρα είναι ευκαιρία να πάρω το ακριβό αμάξι που γούσταρα πάντα, γιατί πλέον δεν κάνει 60.000€ αλλά 45.000€ (λέμε τώρα, ούτε ιδέα δεν έχω για τις τιμές των αυτοκινήτων)..."

Έλα όμως που δεν είναι ακριβώς έτσι... Οι δόσεις που έχουν δημιουργήσει οι κρίσεις καταναλωτισμού που μας εμφυτεύουν και στη συνέχεια τροφοδοτούν, είναι αβάσταχτες, σε μια εποχή που το γάλα και τα λαχανικά και φρούτα έχουν φτάσει σε τιμές απλησίαστες... Και το ρημάδι το καναπεδάκι ή το γραφείο που μοιάζει με αυτό της Όλγας Τρέμη στο Mega, δεν τρώγονται...

και βέβαια δεν σκέφτεται ότι και 50% να πέσουν αυτές οι τιμές πάλι υψηλές είναι και προϋποθέτουν να τα έχεις, που θεωρώ ότι σε λίγο δεν θα έχουμε ούτε αυτά που είχαμε...

Για να σας προλάβω, δεν έχω πάθει πανικό με το θέμα, ούτε βλέπω ειδήσεις για να αγχωθώ περισσότερο. Η αίσθησή μου προκύπτει από προσωπική εμπειρία (μειώσεις μισθών, ακρίβεια κλπ). Θεωρώ ότι δύσκολα μεν, θα καταφέρουμε δε, να ξεπεράσουμε τα προβλήματα αυτά, αρκεί να έχουμε τα πόδια στο έδαφος και το μυαλό στο κεφάλι μας. Και αυτό δεν το βλέπω, ή συμβαίνει κάτι άλλο που δεν μπορώ να αντιληφθώ...

Γνώμες ευπρόσδεκτες...

Καλημέρες....

Είναι πολύ οξύμωρο να γράφει κανείς ολόκληρο ποστ μετά από πολύ καιρό στο Blog του, για τις διακοπές, ακρίβώς τη στιγμή που έχουν τελειώσει οι διακοπές του...

Θέλω όμως να γκρινιάξω, να υψώσω το ανάστημά μου, μπροστά στην αδικία που βλέπω τα τελευταία χρόνια σε σχέση με τις διακοπές μου.

Όταν ήμουν μικρή, από 18 χρονών και ύστερα δηλαδή, που έκανα μόνη μου διακοπές, πάντα είχα την πολυτέλεια να απολαμβάνω την διακοπή από την πραγματικότητα γύρω στις 15-20 μέρες και καμια δυο χρονιές και ένα μήνα συνεχόμενο... Ήξερα, χρειάζεται μια βδομάδα για να αποσυμπιεστείς, μια βδομάδα να ξεκουραστείς και μία για να επιστρέψεις... Και αυτό είναι μια αλήθεια, τρεις βδομάδες τουλάχιστον για να πεις ότι έχεις ξεκουραστεί...

Και αυτές τις τρεις εβδομάδες έπαιρνα σκηνή και παπί, και έτρεχα στα νησιά των Κυκλάδων, με αέρα, άμμο και πολύ πολύ ήλιο (μέχρι εγκαύματος)...και ξεχνούσα τα πάντα, πέρα από τα καβούρια και τους αχινούς (και αχινοσαλάτες), το αλάτι της θάλασσας και τα καφεδάκια κάτω από το δέντρο έξω από τη σκηνή, με ένα καλό βιβλίο και καλή παρέα, που με ηρεμία έκανε το ίδιο...

Εξερευνούσαμε όλες τις παραλίες και τα πιθανά ανοίγματα σε κάποιο απότομο βράχο που μπορούν να σου προσφέρούν πριβέ μπάνιο... μαζεύαμε ήλιο και κοχύλια

Το απόγευμα η υπέροχη αίσθηση του παγωμένου ντους στο camping και τα σάντουιτς του οικοδόμου, που λέω εγώ, με σαλάμι φέτα και ντομάτα...

Και το βράδι ποτάκια στο κοντινό μπαράκι, κιθαρωδίες στη σκηνή (πάντα με συγκέντρωση κοινού, που ίσως από περιέργεια μαζεύονται συνήθως αθόρυβα για να ακούσουν) και βραδινές βουτιές...

Πόσο έχω νοσταλγήσει αυτές τις διακοπές, πόσο μου λείπει ο χρόνος και ανεμελιά που είχαμε, που με ελάχιστα χρήματα (τα μετρούσαμε να μην χαλάμε παραπάνω από ένα συγκεκριμένο ποσό την ημέρα και κάποιες μέρες τη βγάζαμε με καρπούζι, γιατι κάναμε μια μικρή σπατάλη την προηγούμενη) τα κάναμε όλα. Και όλα αυτά για πολλές μέρες...

Δεν ξέρω τι έχει συμβεί, μια από τη δουλειά δεν μου δίνουν άδεια, μια τα λεφτά δεν φτάνουν, μια η παρέα δεν αντέχει τo camping, έχω να το κάνω περίπου 5 χρόνια τέτοιου είδους διακοπές...

Υπόσχομαι του χρόνου να τσακωθώ με την εταιρεία και να απαιτήσω 20 μέρες για εξόρμηση στα ελληνικά νησιά...

Σας φιλώ γλυκά...