Ναί,τό γνωρίζω,έχω ποοολύ καιρό να γράψω στό δικό μου blog,παρ’όλο που τόσον καιρό διαβάζω τά blogs τών άλλων.Ομως,κάτι η δουλειά,κάτι οι πρόβες και οι συναυλίες καί οι θεατρικές παραστάσεις,μάς πήραν οι δουλειές παραμάσχαλα.Τώρα που ψιλοχαλάρωσαν κάπως τά πράγματα,είπα να ρίξω κι’ένα κειμενάκι για να εκθέσω κάτι που μέ απασχόλησε πρόσφατα. 

Εμβήκα (που έλεγε κι’ό Παπαδιαμάντης) λοιπόν πρό ημερών σ’ένα ταξί γιά να πάω σ’έναν πελάτη.Μόλις ανακοίνωσα τον προορισμό μου στόν ταξιτζή,έλαβα την –αντί απαντήσεως- ερώτηση: 

-Ξέρεις πού είναι; Γιατί εγώ δέν ξέρω... 

-Ούτε εγώ,πρώτη φορά πάω.Αλλά εσείς που είναι η δουλειά σας νά μεταφέρετε κόσμο,δέν θά έπρεπε να ξέρετε; 

-Ωωχ ρέ άνθρωπε,τί ψάχνεις μεσημεριάτικα τώρα καί γκρινιάζεις (μέ το κλασσικό ύφος δυσφορίας).Δέν ξέρω,σού λέω.Σιγά μήν έπρεπε να ξέρω τό κάθε στενό και το κάθε δρομάκι τής Αθήνας! Νά σέ αφήσω εδώ πιό κάτω,να πάρης κανέναν απ’αυτούς που έχουν μηχάνημα; (εννοούσε το GPS). 

Τελικά,καί επειδή «ρωτώντας πάς και στην Πόλη»,φτάσαμε αισίως εκεί που ήθελα.Καθώς όμως επέστρεφα στό σπίτι,έκανα τήν εξής σκέψη:ο άνθρωπος αυτός,ο ταξιτζής,έχει μιά ατομική επιχείρηση.Καί όπως κάθε επιχειρηματίας,έχει συμφέρον νά πηγαίνη καλά η επιχείρησή του-δηλαδή να έχη πελάτες-γιά να βγάζη όσο περισσότερα λεφτά γίνεται.Ετσι δέν είναι; 

Ομως,γιά να έχη πελάτες μιά επιχείρηση,πρέπει ο επιχειρηματίας να κάνη και επενδύσεις που θά αυξάνουν την παραγωγικότητα τής επιχείρησής του. Είτε αυτές είναι π.χ. κάποιο καινούργιο κτίριο,ή ανακαίνιση τού ήδη υπάρχοντος,ή αγορά εξοπλισμού κλπ κλπ.Ετσι δέν είναι; 

Εδώ όμως είδα έναν επιχειρηματία που αφ’ένός,ενώ ξέρει οτι οι άλλοι ταξιτζήδες ανταγωνιστές του «έχουν μηχανήματα»,δέν παίρνει και αυτός ένα ώστε να μήν υστερή σ’αυτόν τον τομέα αφ’ετέρου δέν είχε ούτε κάν το κλασσικό βιβλιαράκι μέ τόν τίτλο «Οδηγός τής Αθήνας» μέ τους χάρτες.Ετσι λοιπόν,πρότεινε στον εαυτό του να χάση τον πελάτη,δηλαδή εμένα (άσχετα άν τελικά επέμεινα και μέ πήγε εκεί που ήθελα διότι βιαζόμουν). 

Ασφαλώς δέν θά  ήταν η πρώτη φορά που τού συνέβη κάτι τέτοιο.Καί ασφαλώς άλλοι υποψήφιοι πελάτες που είτε δέν βιαζόντουσαν ή δέν είχαν όρεξη να πληρώσουν παραπάνω λεφτά γιά νά τούς κάνη βόλτες ο εν λόγω ταξιτζής ψάχνοντας τους δρόμους,θά προτίμησαν «να τούς αφήση εδώ πιό κάτω» νά πάρουν κάποιον άλλον που θα είχε τουλάχιστον το βιβλιαράκι μέ τους χάρτες τής Αθήνας-δηλαδή κάποιον μέ πιό καλά εξοπλισμένη την «επιχείρησή» του. 

Τό συμπέρασμα είναι λοιπόν οτι καλή μέν η ιδιωτική πρωτοβουλία και ο ιδιωτικός τομέας,αλλά απαιτεί από τόν κάθε επιχειρηματία-είτε είναι μεγαλοεφοπλιστής είτε απλός ταξιτζής-νά νοιάζεται γιά την επιχείρησή του και να βρίσκη τρόπους νά βελτιώνη την παραγωγικότητά της καί όχι να περιμένη πότε να τού έρθουν οι πελάτες-καί όταν δέν έρχονται γιατί δέν κάνει τίποτε ο ίδιος να τούς φέρη,να τά φορτώνη στην «οικονομική κρίση» καί στά «ξένα κέντρα αποφάσεων». 

Τά λέω καλά ή είμαι απλώς γκρινιάρης;