Σήμερα,ανήμερα τού Πάσχα,μού ήρθαν στο μυαλό κάποια άλλα Πάσχα(τα),πρίν χρόνια.

Τότε που ακόμη μπορούσα να κάνω εκδρομές σε νησιά τού Σαρωνικού.

Στό ένα απ'αυτά,είχα βρεθεί στον Πόρο,ήδη από  την Μ.Πέμπτη,και τριγύριζα,γενικώς κι'αορίστως,χαζεύοντας τον κόσμο.

Σε κάποια στιγμή,βρέθηκα έξω απ'την Χώρα,όπου κάποιος βοσκός είχε βγάλει τα λιγοστά του πρόβατα να βοσκήσουν,ίσως το τελευταίο τους χορτάρι.

Μιά παρέα νεαρών πέρασε,κι'ένας τους σταμάτησε και χάϊδεψε ένα πρόβατο."Αχ καλέ,τί γλυκούλικο που είσαι!"

Τον πλησίασα."Μιλάτε στο φαγητό σας,κύριε;" τον ρώτησα.Μέ κοίταξε απορημένος."Τί θέλετε να πήτε;"

"Θέλω να πώ",τού απάντησα,"ότι αυτό το προβατάκι σε τρείς μέρες θα είναι στο πιάτο σας,ψημένο και σουβλισμένο.Επομένως δέν θα είναι ένα ζωντανό πλάσμα,που έχει αισθήματα όπως εσείς,αλλά ένα κομμάτι κρέας.Οπότε ή το αντιμετωπίζετε σάν ζωντανό πλάσμα και αποφασίζετε να μήν το φάτε,συνεπώς καλά κάνετε και τού μιλάτε,θεωρώντας ότι κι'αυτό έχει ψυχή,ή το αντιμετωπίζετε σάν ένα κομμάτι τροφής,οπότε αδιαφορείτε γι'αυτό και το προσπερνάτε.Και τα δυό μαζί δέν γίνονται".

Μιά άλλη φορά,βρέθηκα στίς Σπέτσες με μιά παρέα που,όπως κι'εγώ,έχουν πάψει εδώ και χρόνια να τρώνε κρέας ακριβώς επειδή το κρέας αυτό προέρχεται από ζωντανά πλάσματα που πρέπει να πεθάνουν πρίν φτάσουν στο πιάτο μας.Αφού,λοιπόν,πήγαμε και παρακολουθήσαμε την λειτουργία-όχι στην πόλη αλλά σ'ένα μοναστήρι ψηλά στον λόφο,απ'όπου τα πυροτεχνήματα και τα βαρελότα ακούγονταν ώς απόμακρη σιγανή βοή και όπου ο ιερέας ψάλλει το "Χριστός Ανέστη" μέσα στο νεκροταφείο συνοδευόμενος από χορωδία καλογραιών (την έχω ηχογραφήσει,μάλιστα,μ'ένα μικρό κασετοφωνάκι που είχα τότε)-κατεβήκαμε κάτω και πήγαμε σ'ένα εστιατόριο.Ολος ο κόσμος είχε ριχτεί "στα κρέατα και στ'απάκια",που λέει και ο Καζαντζάκης στον "Ζορμπά" κι'εμείς παραγγείλαμε ωραίες σαλατούλες και σούπες από χορταρικά.Μάς πήρε μερικά λεπτά να συνειδητοποιήσουμε ότι όλο το υπόλοιπο εστιατόριο μάς κοίταζε σάν να είχαμε κατεβεί από τον Κρόνο......

Τέλος,θυμήθηκα ένα πολύ μακρυνό Πάσχα,πάλι στον Πόρο,που είχα πάει οικογενειακώς-ήμουν ακόμη έφηβος.Περάσαμε πολύ ωραία,ο αδελφός μου κι'εγώ είχαμε γνωριστεί μάλιστα με κάτι κορίτσια και σκεφτόμασταν πώς να τίς καταφέρουμε να μάς δώσουν τα τηλέφωνά τους γιά να μπορούμε να επικοινωνούμε όταν θα γυρίζαμε στην Αθήνα.Δυστυχώς,το ωραίο αυτό τετραήμερο έμελλε να τερματιστή αδόξως,καθώς κάποια στιγμή και εντελώς μυστηριωδώς χάσαμε το "χταπόδι",δηλαδή το λάστιχο με το οποίο δέναμε τίς αποσκευές στην "σχάρα" τού αυτοκινήτου και έτσι ο πατέρας μας μάς τιμώρησε να μήν κάνουμε ρούπι απ'το σαλόνι τού πλοίου σε όλη την διαδρομή μέχρι τον Πειραιά....