Εικοσιεφτά Ιουνίου σήμερα-κοντεύουμε να μπούμε στην καρδιά τού καλοκαιριού και καλοκαίρι ακόμη δέν είδαμε.

Θυμάμαι τώρα πως το 1996,τέτοια εποχή,είχα πάει στο Βέλγιο γιά επαγγελματικό ταξίδι.Εφυγα απ'την Αθήνα με καύσωνα (ναί,με καύσωνα,περπατούσα στην πίστα τού αεροδρομίου στο Ελληνικό γιά να πάω στο αεροπλάνο και ήταν καυτή σάν να ήταν από αναμμένα κάρβουνα) κι'έφτασα στίς Βρυξέλλες με συννεφιά και ψύχρα.

Πέντε μέρες έμεινα στο Βέλγιο-συγκεκριμένα στην Λιέγη-κι'ούτε μιά στιγμή δέν φάνηκε ήλιος.Το αποκορύφωμα ήταν ότι όταν επισκέφτηκα το-ήδη διάσημο από τότε-Μάαστριχτ,ο Βελγικός ουρανός μάς φιλοδώρησε και μ'ένα ψιλόβροχο.

"Μα πώς ζείτε εδώ μ'αυτόν τον μελαγχολικό καιρό;" είχε ρωτήσει ο συνταξιδιώτης μου τον Ελληνα υπάλληλο τού ξενοδοχείου στο οποίο μέναμε."Δέν σάς πιάνει ψυχοπλάκωμα";

Τώρα που βλέπω ότι ο ίδιος καιρός "έφτασε" και στην Ελλάδα,καταλαβαίνω τί ήθελε να πή.

Πάει,λοιπόν,και το περίφημο Greek Summer.Το χάσαμε κι'αυτό.Τουλάχιστον,από μετεωρολογικής σκοπιάς γίναμε κι'εμείς εδώ "Ευρωπαίοι" (γιατί στους άλλους τομείς δέν μάς βλέπω να γινόμαστε ούτε σε οχτακόσιους αιώνες...)

Ας ελπίσουμε πως τον Αύγουστο,που θα'χω την "άδειά" μου,θα έχη κάποιες καλοκαιριάτικες μέρες,μπάς και καταφέρω να κάνω κάποια μπάνια εδώ κοντά,μιά και γιά φέτος δέν προβλέπεται πολυήμερη εξόρμηση σε κάποιο Αιγαιοπελαγίτικο νησί.

Λάο λάο ποδανά,που τραγουδούσε κι'ο φίλος μου ο Λήτης.....